دولت شیوه مالیات‌گیری از استارت‌آپ‌ها را اصلاح کند/ تجربه آموزش نماز با واقعیت افزوده
به گزارش خبرنگار حوزه هنرهای تجسمی فرهنگی خبرگزاری آنا بهزاد سامانی، مؤسس و رئیس هیئت مدیره شرکت «بومی سازان فناوری‌های پیشرفته تسنیم» یکی از کارآفرینانی است که در حوزه کسب و کار دیجیتال فرهنگی و تولید نرم‌افزار و کارافزار «آرمکس» و «لوگار» فعال است. او تمام زمینه‌های انجام این کار را بومی‌سازی کرده و با این حال معتقد است که کارفرمایان و مسئولان فرهنگی چندان تمایلی به صرف بودجه در حوزه کسب‌وکارهای فرهنگی دیجیتال ندارند. دقایقی با این کارآفرین همراه شدیم تا از دغدغه‌هایش بگوید.
فعالیت و کسب و کار شما در چه حوزه‌ای است؟
کار اصلی شرکت در زمینه واقعیت افزوده است و یک محصول دانش بنیان در این زمینه به نام نرم‌افزار واقعیت افزوده «آرمکس» داریم. افرادی که می‌خواهند واقعیت افزوده را تولید و منتشر کنند و کسانی که قصد استفاده از واقعیت افزوده دارند، می‌توانند از این سامانه استفاده کنند که کاملا داخلی است و از سرویس‌های واقعیت افزوده خارجی استفاده نمی کنیم. به جز این یک محصول جدید دیگر به نام «لوگار» داریم که تازه کارش تمام شده و در ادامه محصول «آرمکس» تولید شده و یک کاتالوگ جامع واقعیت افزوده است و امکان نمایش محصول به صورت واقعیت افزوده را دارد.
علاوه بر این، به دلیل تدریس در دانشگاه الزهرا، چندین نرم افزار با کمک واقعیت افزوده درست کردیم و در ادامه با شرکت «مپنا» در زمینه هوش مصنوعی و داده کاوی همکاری می‌کنیم که هنوز در مراحل ابتدایی است. ما اولین نرم افزار واقعیت افزوده نماز را در جهان حدود سال ۹۶ یا ۹۷ تولید کردیم که اخبار آن در اینترنت موجود است و بعد از ما بسیاری به این کار رو آوردند.
چه انگیزه‌ای در شما موجب تولید این کار افزار شد؟
واقعیت افزوده و مجازی در کنار هوش مصنوعی، داده کاوی و بلاک چین جزو کارافزارهای روز شناخته می‌شود و من از سال ۹۴ در زمینه واقعیت افزوده و مجازی مطالعاتی داشتم. در گذشته یکسری سرور خارجی بودند که از آنها برای واقعیت افزوده خدمات می‌گرفتند و پس از آن ما تصمیم گرفتیم این کار را در ایران راه بیندازیم که زمان زیادی از ما گرفت و مشکلاتی ایجاد شد، اما در نهایت توانستیم محصول را به بازار ارائه کنیم.
کاربرد واقعیت افزوده چیست؟
واقعیت افزوده کاربردهای زیادی از آموزشی تا سرگرمی دارد و این به ذهنم رسید که در فرآیند آموزش برای بچه‌ها جذابیت ایجاد کنیم، چون برای آنها جذاب است که بخواهند نماز را به شکل واقعیت افزوده ببینند. کسانی که نماز را بلد نیستند و نیاز دارند که کسی به آنها یاد دهد، می‌توانند با استفاده از این کارافزار نماز را یاد بگیرند. در ابتدا این کارافزار را تجاری نکردیم، اما در مسابقات کشوری نماز شرکت کردیم و دوسال پیاپی برگزیده شدیم.
مخاطبان اصلی محصول شما چه کسانی هستند و این محصول تولیدی شما برای چه کسانی کاربرد دارد؟
مخاطبان ما همه مردم هستند، اما محصلان، کودکان و نوجوانان بخش زیادی از مخاطبان ما را تشکیل می‌دهند. قبل از این با چند شرکت دیگر کار کرده بودیم، اما چون دریافت پول از نهادها و شرکت‌ها مشکل است، به این نتیجه رسیدیم که محصولی مجزا را تولید کنیم.
کار شما تا به حال چقدر پیشرفت داشته و تا چه اندازه توسعه یافته و چه تغییراتی در آن ایجاد شده است؟
از لحاظ کاربری مشکلاتی که در «آرمکس» بود، دیگر در «لوگار» وجود ندارد و دامنه کاربرد آن را گسترش دادیم و امکان استفاده از آن را برای عموم فراهم کردیم و شاید الان بیشتر روی بحث بازار متمرکز شدیم.
وقتی به عنوان شرکت دانش بنیان شناخته شدید، چقدر از شما حمایت کردند و چقدر با سرمایه شخصی خود پیش رفتید؟
بخش زیادی از این کار با هزینه شخصی خودمان پیش رفته است و از کارافزار نماز باید ستاد اقامه نماز حمایت می‌کرد، اما مدتی در مرکز رشد بودیم و در نمایشگاه‌های مختلف شرکت کردیم تا اینکه به تدریج توانستیم در بخش‌های مختلف کار خود را توسعه دهیم.
در چه نمایشگاه‌ها و رویدادهایی شرکت کردید؟
الکامپ و رسانه‌های دیجیتال.
محصول شما نمونه خارجی هم دارد؟
نمونه خارجی به شکلی که به طور دقیق این محصول باشد، نبود، اما در زمینه‌های مشابه کار شده بود. مشکل این بود اگر کسی قبلا می‌خواست در این رابطه کار کند، باید آبونمان می‌پرداخت، اما الان همه چیز به عهده خودمان است و به دلیل مزیت رقابتی قیمت محصول، استفاده از کارافزار ما در کشور بهتر است.
تبدیل ایده به محصول و صنایع خلاق از مسیر فعالیت‌های فرهنگی با چه چالش‌هایی روبه‌روست؟
در زمینه فرهنگی چندان ما به سمت تکنولوژی نرفتیم و این جزو مزیت بکر بودن استفاده از واقعیت افزوده در مسیر فعالیت‌های فرهنگی است. یک مشکل هم در زمینه فعالیت فرهنگی وجود دارد که کارفرما چندان تمایلی ندارد که بابت آن پولی بپردازد و شاید پرداخت پول برای بازی‌های رایانه‌ای چندین برابر این هزینه باشد.
خواسته‌ای از سیاستگذاران حوزه فناوری و صنایع خلاق فرهنگی دارید؟
بله، معتقدم که دولت باید این چرخه مالیات و بیمه را اصلاح کند. شرکت‌های استارتاپی ممکن است متشکل از یک تا چندنفر باشد که حتی حسابدار ندارند و همه افراد فنی باشند؛ بنابراین، این افراد به فرآیند بیمه و مالیات مسلط نیستند و متأسفانه شرکت‌های بیمه‌ای و مالیاتی، شرکت‌های استارتاپی را به چشم شرکت‌های چندهزارنفره می‌بینند .به همین دلیل این شرکت‌ها برای پر کردن اظهارنامه مالیاتی به شدت با چالش روبه‌رو هستند و مالیات‌هایی بیش از ظرفیت برای آنها تعیین می‌شود. یکی دیگر از مشکلات نیز این است که پس از انجام کار برای سازمان‌ها وصول پول از آنها به دلایل مختلف مثل تغییر مدیر و... سخت می‌شود.
انتهای پیام/۴۱۰۴/
انتهای پیام/