«۲۸۸۸» فیلمی عجیب و اقتصادی/ روایت ۸ سال جنگ در ۹۹ دقیقه
گروه فرهنگ خبرگزاری آنا،علی ترابی ـ «۲۸۸۸» یک فیلم عجیب است. فیلمی که کارگردانش مدعی است بنا بوده مبتنی بر صدا باشد اما در این زمینه درخشان نیست. فیلمی که گروه سازنده مدعی است ادای دینی به شهدای خلبان و قهرمانان جنگ است ولی با نمایش سیاه و سفید تاکید زیادی روی سیاهی دارد و اینگونه شاید ضدجنگ می‌شود.
روایت ۸ سال جنگ در ۹۹ دقیقه
فیلم سعی دارد در یک بازه ۱۰۰ دقیقه‌ای هشت سال جنگ را روایت کند، برای همین نه قصه مشخصی در آن شکل می‌گیرد و نه شخصیت عمیقی. نمایشی از تلاش چند مامور در پایگاه هوایی «سوباشی» برای یاری رساندن به خلبانان تیزپرواز ارتش در دوران دفاع مقدس. فیلم بیشتر از خلاصه داستان حرفی برای گفتن ندارد.
فیلمنامه اما با کات بک‌های متعدد و البته نامفهوم همراه است، طوری که مخاطب از این تعداد بازگشت زمان به عقب و جلو کلافه می‌شود. سیاه و سفید بودن فیلم هم باعث می‌شود تا افکت‌گذاری نتواند به یاری مخاطب بیاید و او را از زمان گذشته و حال در جهان قصه آگاه کند.
بیشتر بخوانید:
- «شادروان» نقدی طنز بر یک رفتار اجتماعی غلط
- «مرگ بازنده» برگ برنده کارنامه بازیگری جواد عزتی
- وقتی علیرضا بیرانوند «سوباسا» می‌شود
- غافلگیری در روز دوم جشنواره با «علفزار»
- «لایه‌های دروغ»؛ فیلمی که در حد و اندازه جشنواره فجر نبود
- «برف آخر»؛ فیلمی که کم دیالوگ می‌گوید اما حرف خوب می‌زند
- «ماهان» ضعیف و آشفته در فجر چهلم چه می‌کند؟
تیغ ممیزی روی گلوی ۲۸۸۸؟
در خلال کار برخی صحنه‌های فیلم با کات‌هایی تعمدا شبیه به پارازیت یا نویز همراه است، که البته در این اثر سردرگم شاید چندان عجیب نباشد. اما به نظر می‌رسد کارگردان سعی داشته با قرار دادن این سبک کات خوردن کار با مخاطب سخن بگوید که اینجا محتوایی بوده که شاید سانسور شده باشد. البته که اینگونه اتفاقات ممکن است به‌صورت تعمدی انجام شده باشد تا کارگردان بتواند با استفاده از آن طوری مظلوم نمایی کرده و بگوید ببینید ما اسیر سانسور شده‌ایم! حال باید منتظر یک اظهارنظر رسمی بود تا مشخص شود آیا این فیلم اسیر ممیزی شده و یا در واقع هیچ سانسوری در کار نبوده است.
فیلم کم‌خرج و پراسپانسر
مطابق با برخی شنیده‌ها «۲۸۸۸» موفق شده مبالغ خوبی به‌عنوان حمایت از شهرداری شیراز بگیرد. ضمن اینکه علی اوجی به‌عنوان یک سرمایه‌گذار متمول بخش خصوصی نیز در کنار این اثر حضور داشته است.
اما این درحالی است که «۲۸۸۸» با نماهای بسته مکرر و بازی نکردن سوپراستارها در آن چندان فیلم پرخرجی به نظر نمی‌رسد. ضمن اینکه شاید در دنیا مثل و مانندی هم نداشته باشد که یک اثر درباره خلبان‌ها و سایت کنترل ساخته شود ولی تیک‌آف و لندینگ هواپیما در آن نباشد.
استفاده از بازیگرانی که نام‌هایشان در تیتراژ آشنا است ولی تصویرشان روی پرده نمی‌آید هم شاید در راستای همین اقتصادی بودن باشد. بهرحال برای تهیه‌کننده پرارتباطی مثل علی اوجی چندان پرخرج نیست اگر بخواهد صدای افرادی مثل امین حیایی، کامبیز دیرباز و کامران تفتی را فقط برای چند دقیقه داشته باشد تا در اثرش استفاده کند.
به هر روی در روزگاری که صنعتی نبودن سینما بسیار مورد توجه قرار می‌گیرد، به نظر «۲۸۸۸» توانسته تا قبل از فروش و از طریق اسپانسرها به سوددهی برسد! هرچند که شاید کیفیت را فدای این کمیت کرده باشد.
بیشتر بخوانید:
- «ملاقات خصوصی»؛ داستانی که دیر راه می‌افتد
- «بی‌مادر» یا بی‌منطق، مسئله این است!
- «شب طلایی»؛بازی‌های خوب و فیلمنامه خوب‌تر
- «نگهبان شب» مقبول اما بی‌اتفاق و معمولی
- کلاف سردرگمی به نام «بی‌رویا» با حفره‌های عیان
- «موقعیت مهدی»؛ آنچه از دل برخاست و بر دل نشست
- «بدون قرار قبلی» شریف مثل خود بهروز شعیبی
ارتش فدای ملت
جشنواره چهلم گرچه جشنواره پرباری نبود و برخی آثارش واقعا در حد و اندازه نام چهل ساله این رویداد نبود، اما یک روزنه امید مغفول مانده داشت و آن‌هم ورود جدی‌تر ارتش به عرصه سینما و حمایت از تولید آثار.
تیتراژ پایانی سه فیلم «دسته دختران»، «موقعیت مهدی» و «۲۸۸۸» نشان داد که این آثار با حمایت‌های لجستیکی ارتش تولید شده و در چهلمین دوره جشنواره فجر روی پرده سینماها رفتند، فیلم‌هایی که سوای از کیفیت و خروجی نویدبخش یک حضور قوی از ارتش در عرصه سینما بودند. حضوری که می‌تواند با استفاده از کارشناسان متبحر از سوی ارتش قوی‌تر و اثرگذارتر نیز باشد. باید منتظر ماند و دید این رویه در سال‌های بعد به کجا خواهد رسید و آیا روزی غربت ارتش در سینما به انتها خواهد رسید یا خیر؟
انتهای پیام/۱۱۰/
انتهای پیام/