بـهـتـریـن بـرخـورد بـا مسئله نـابـاروری/ چگونه عوارض روانی بچه دار نشدن را به حداقل برسانیم؟

به گزارش گروه رسانه‌های دیگر خبرگزاری آنا، روزنامه خراسان در این رابطه نوشت: بسیاری از داروهای مورد استفاده در درمان ناباروری دارای هورمون های مختلف است و می تواند در میزان سطح طبیعی هورمون های بدن زن یا مرد اختلال ایجاد کند و به همین دلیل مواجهه با اختلال خواب، افسردگی و پرخاشگری در زوج های نابارور تحت درمان به ویژه خانم ها چندان دور از انتظار نیست. از طرف دیگر چرخه درمان ناباروری با برنامه های خاصی همراه است و در مواردی این برنامه ها باید در روابط نزدیک زن و مرد دخالت داشته باشد و ممکن است تمام این مسائل بر سلامت روان زوج ها اثر منفی بر جای بگذارد. ضمن اینکه درمان های ناباروری در بیشتر موارد هزینه بر است و بار مالی سنگینی بر زوج ها تحمیل می کند. برخی اوقات هم عدم موفقیت در درمان، باعث شکل گرفتن حس شکست و عوارض ناشی از آن در زن و مرد می شود. با این حساب می بینید که نه تنها مسئله ناباروری، بلکه روند درمان ناباروری هم می تواند فشار روانی زیادی به زن و مرد وارد کند.

فرد نابارور، در مشکلش مقصر نیست
اگر قرار است زوجی که بچه دار نمی شوند با هم زندگی کنند و فرزندی را به فرزندخواندگی بپذیرند یا حتی بدون بچه تا آخر عمر در کنار هم باشند، باید بدانند چطور با یکدیگر رفتار کنند. رفتار همسر سالم نسبت به همسر نابارور به برداشت او نسبت به این مسئله بستگی دارد. گاهی همسر سالم بر این باور است که درباره این موضوع خیلی گذشت کرده و از حق مسلم خود در زندگی چشم پوشی کرده است، بنابراین همسرش باید قدر این گذشت و فداکاری را بداند. این نوع نگرش به سادگی روی رفتار فرد اثر می گذارد و می تواند باعث ایجاد مشکلاتی در روابط زوج شود. از طرف دیگر برخی از همسران سالم بر این باورند که مسئله ناباروری همسر آنها، مشکلی است که خود شخص نقشی در ایجاد آن نداشته و ممکن بود این بیماری یا مشکل، شامل حال خودش یا هر فرد دیگری هم بشود. یعنی این گروه از همسران، طرف مقابل را در مشکل پیش آمده مقصر نمی دانند و بنابراین او را بدهکار خود نمی بینند. به طور حتم زندگی و روابط چنین زوجی از آرامش و منطق بیشتری برخوردار است.
بچه خوشبختمان می کند؟
زندگی مشترک، یعنی من کسی را دوست داشته باشم و بدانم دوستم دارد. برایش وقت بگذارم و برایم وقت بگذارد. نگرانش بشوم و بدانم برایش مهم هستم و نگرانم می شود و... زندگی مشترک، یعنی مجموعه ای از اندیشه، احساسات و تجربیاتی که به ما آرامش می دهد؛ حتی بدون بچه.
جای خالی بچه را پر کنیم
بله! بیشتر زندگی های مشترک، پس از یکی دو سال، دچار تکرار و رکود می شود. برخی به این ریتم تکراری، با وجود و حضور یک یا چند بچه هیجان می بخشند و برخی دیگر که صاحب بچه نمی شوند می توانند این خلأ را با فعالیت های مفید دیگری پر کنند. اشتغالِ هر دو طرف به کار، فعالیت های فرهنگی هنری، فعالیت های ورزشی، امور خیریه و حتی همکاری و مشارکت در حمایت از کودکان بی سرپرست یا بدسرپرست، مسافرت های دونفره، شرکت در دوره های دوستانه، شرکت در کلاس های آموزشی مباحث مورد علاقه و... از جمله این جایگزین هاست.
دل به مشیت الهی بسپاریم...
بر اساس آموزه های دینی، در حیات دنیوی، آنچه به انتخاب ما نبوده و برایمان مقدر شده، بهترین شرایط برای رشد ماست و آنچه تمام ظرفیت روحی ما را فعال می کند، ابتلاء و امتحاناتی است که در قالب فرصت های خوشایند و ناخوشایند زندگی، ظهور و بروز می کند. البته در مقابل، پیش روی تک تکمان مسیرهای متفاوت، فرصت انتخاب های گوناگون و توانمندی های مناسب برای رشد مادی و معنوی هم فراهم شده است که باید برای رسیدن به سعادت دنیوی و اخروی، به بهترین شکل مدیریت شان کنیم. حضرت علی(ع) که آگاهی کامل از سنت های دنیوی داشتند، در خطبه 114 نهج‌البلاغه می فرمایند: «دنیا تیراندازی است که تیر بلا را در چله کمان گذاشته و مترصد است که با تمام توان به سوی شما تیراندازی کند. جراحت این تیر، درمانی ندارد. آن ها که سالمند با تیر بیماری؛ آن ها که ثروتمندند با تیر فقر؛ آن ها که موفقند با تیر ناکامی و همه آن ها که زنده اند با تیر مرگ مجروح می شوند. هیچ کس از این دنیا به سلامت نمی گذرد، مگر اینکه با استفاده از فرصت های همین دنیا، ره توشه ای از سلامتی بردارد.» به بیان دیگر، راه سعادت ابدی ما از جاده ای به نام دنیا می گذرد که با وجود دشواری، بی وفایی و فناپذیری اش، پله ای است برای ارتقا و باید با پذیرش آنچه دست ما نبوده و مدیریتِ آنچه در اختیار ماست، بهترین گام ها را برداریم. باید آن چه را که غیرقابل تغییر است بپذیریم و آنچه را تغییر دادنی است، با توکل و تلاش تغییر دهیم و فرق بین این دو را بدانیم و بابت هر دو شکرگزار باشیم.