چرا نقش روستاها در توسعه کشور کمرنگ شده است؟

به گزارش خبرنگار اقتصاد کلان و بودجه گروه اقتصاد خبرگزاری آنا، روستاها نقشی محوری در توسعه پایدار هر سرزمینی دارند، با بهبود شرایط روستاها ضمن کمک به رشد اقتصادی، حفاظت از مرزها و افزایش نرخ اشتغال در تأمین و تضمین امنیت غذایی نیز پیشران خواهیم بود اما متأسفانه بحران فقر در کمین بسیاری از روستاهای کشور نشسته است.

برای مبارزه با بحران فقر و زدودن آن از چهره روستاها نیازمند داده‌هایی آماری هستیم ولی ازآنجایی‌که در بخش آمار مربوط به معیشت روستاییان نیز با کمبود داده‌های آماری از سوی مراجع ذی‌ربط روبه‌رو هستیم و با توجه به تنوع و گستردگی جغرافیای روستایی امکان بررسی تمامی آن‌ها از سوی خبرنگاران ممکن نیست به‌ناچار به‌منظور بررسی و تحلیل فقر روستاییان از دسترسی گروه‌های مختلف در تأمین نیازهای اساسی و خدمات سلامت، بهداشت، تغذیه و انرژی غذایی و توانمندسازی فقرا استفاده می‌کنیم.

قدم اول، مهیاکردن حداقل امکانات زیستی در روستاها

به‌رغم اینکه بسته به موقعیت جغرافیایی هر روستایی شرایط روستاییان متفاوت است اما در حالت کلی سیاست‌گذار باید توسعه روستایی را اولویت خود قرار داده و جهت‌گیری‌ها را در وهله اول به انجام اقداماتی از قبیل فراهم آوردن حداقل امکانات زیستی ازجمله آب، مسکن، بهداشت، درمان و آموزش برای روستائیان بپردازد.

درآمد روستاییان کمتر از نصف درآمد شهری‌ها

در وهله دوم دولت‌مردان باید درصدد کاهش فاصله میانگین درآمدی روستائیان نسبت به میانگین درآمد شهرنشینان باشند، براساس آمار مربوط به سال ۹۶، میانگین درآمد خانوارهای روستایی حدود ۲۰ میلیون تومان در سال بوده درحالی‌که میانگین درآمد شهری ۳۶ میلیون در سال بوده است و این ارقام نشان می‌دهند که روستائیان ۵۵ درصد درآمد شهری‌ها را دارند، این شکاف درآمدی نشان‌دهنده یک نابرابری مهم بین جامعه شهری و روستایی است.

طبق مطالعات و محاسبات در سال‌های ۹۶-۹۷ در روستاها، ۲۴ درصد جامعه روستایی دارای درآمد بدون کار (تحت پوشش نهادهای حمایتی همچون طرح شهید رجایی، کمیته امداد و بهزیستی و...) هستند.

بیشتر بخوانید:

دولت ۱۸ هزار میلیارد تومان اعتبار برای اشتغال روستایی در نظر گرفته است

۲۹.۵ درصد از سرپرستان خانوار روستایی نیز مزد و حقوق‌بگیر بخش خصوصی هستند.

بنابراین حدود ۵۳ درصد از سرپرستان خانوار روستایی دارای حداقل دستمزد یا نزدیک به حداقل دستمزد هستند.

۳۲ درصد روستاییان خودشان زمین، دامداری و واحد تولیدی دارند و با کار کردن برای خودشان امرار معاش می‌کنند.

۵ درصد دیگر از روستاییان کارفرما و ۴ درصد هم جویای کار هستند.

دولت باید در قالب برنامه‌های توانمندسازی در جهت افزایش میانگین درآمد خانوار روستایی قدم بردارد تا فاصله آن‌ها از شهری‌ها کاهش یافته و مسئله مهاجرت از روستا به شهر به صفر میل کند.

سبقت هزینه زندگی از درآمد روستاییان

بخش مهمی از فقر روستایی ناشی از درآمد پایین خانوار روستایی در مقایسه با هزینه آن‌هاست. نقطه شروع مناسب پرداختن به ابعاد فقر از منظر درآمد هزینه، مسئله درآمد خانوارهای روستایی است.

به عبارتی پاشنه آشیل فقر روستایی بیش از آنکه هزینه بالای زندگی در مناطق روستایی باشد، درآمدهای ناچیز خانوارهای روستایی است. به نظر می‌رسد یکی از سیاست‌های زودبازده برای جوامع روستایی جهت رهایی از فقر روستایی، توجه به حداکثرسازی درآمد و عایدی روستاییان است. چراکه روستاییان به تجربه و آزمون‌وخطا به دلیل نوع زندگی و زیست و معیشت قادرند بخشی از هزینه‌های خود را مدیریت کرده و به شکل‌های مختلف کاهش دهند.

انتهای پیام/پ