مطالعه نشان می‌دهد هیچ جای کره زمین از آلودگی نوری ماهواره‌ها در امان نخواهد بود
به گزارش خبرنگار گروه علم و فناوری خبرگزاری آنا، بر اساس تحقیقات جدید به نظر می‌رسد جایی در زمین باقی نمانده است که منجمان بتوانند ستاره‌ها را بدون آلودگی نوری از زباله‌های فضایی و ماهواره‌ها مشاهده کنند. این مطالعه ده‌ها هزار شیء موجود در مدار را تا سال ۲۰۲۰ در نظر گرفته است (یعنی هزاران ماهواره استارلینک و سایر شرکت‌ها که قرار است طی دهه آتی به فضا پرتاپ شود، لحاظ نشده‌اند.) با این وجود اثرگذاری اشیای به دور زمین غیرقابل چشم‌پوشی است.
جان بارانتین(John Barentine)، مدیر سیاست عمومی انجمن بین‌المللی «آسمان تاریک» که به نویسنده این تحقیق کمک کرده است می‌گوید: «باید حواس‌مان را جمع کنیم. وضع به این طریق نمی‌تواند ادامه یابد. هرچه فضا شلوغ‌تر شود، میزان تأثیر این ماهواره‌ها فقط بیشتر خواهد شد، نه کمتر. پس از همین الان باید به فکر راه چاره بود.»
کاسه صبر ستاره‌شناسان تا همین حالا نسبت به ماهواره‌های بزرگ لبریز شده است. از سال ۲۰۱۹، اسپیس‌ایکس بیش از ۱۰۰۰ ماهواره ارتباطی استارلینک را برای ارائه سرویس اینترنت جهانی به فضا پرتاپ کرده است. همچنین این شرکت و آمازون و سایر شرکت‌ها مجوز ده‌ها هزار ماهواره را برای امسال و سال‌های آتی دریافت کرده‌اند.
تاکنون دغدغه ستاره‌شناسان و گروه‌های حمایتی مانند گروه بارانتین، این بوده است که چگونه روشنایی مسیرهای ماهواره‌های مجزا ممکن است منظره آسمان را برای ناظران با چشم غیرمسلح مختل کند و مشاهدات نجومی حساس را مختل سازد. مهندسان اسپیس‌ایکس برای رفع این مشکل موفق شدند تا حدود یک‌چهارم روشنایی ماهواره‌های بعدی خود را نسبت به نمونه‌های اولیه کم کنند.
اما میروسلاو کوسیفاج(Miroslav Kocifaj)، ستاره‌شناس آکادمی علوم اسلواکی، نگرانی دیگری دارد. پرسشی که او مطرح می‌کند این است که آیا این توده جمعی ماهواره‌ها و زباله‌های فضایی و بقایای موجود تجهیزات پیشین در بالای اتمسفر زمین ممکن است به طور کلی در پخش و پراکندگی نور روی سطح زمین مؤثر باشد یا خیر؟ حتی اگر اجسام مجزا قابل مشاهده نباشند و منظره آسمان را از بین نبرند، آیا حضور آنها می‌تواند یک پس‌زمینه اضافی به آسمان شب اضافه کند به گونه‌ای که نقاط کم‌نورتر کیهان را برای ما کاملاً مخفی سازد؟ تحقیقات کوسیفاج نشان می‌دهد که اجسامی که در مدار زمین هستند ممکن است حدود ۱۰ درصد نور پراکنده بیشتری تولید کنند. این محاسبه به چندین فرض متکی است که از جمله آنها می‌توان به قیاس تعداد و اندازه توزیع اجسام فضایی در اواسط دهه نود و حال حاضر اشاره کرد.
در حال حاضر سازمان‌های مردم‌نهاد بیش از هر گروه و دولتی نسبت به اقدامات افسارگسیخته شرکت‌های خصوصی فناوری که برای آلودگی فضایی دستان‌شان باز گذاشته شده است، ابراز حساسیت می‌کنند. با این وجود تحقیقات کوسیفاج و همکارانش که با داده‌های پیش از سال ۲۰۲۰ محاسبه شده است نشان می‌دهد تمام دولت‌های جهان باید نسبت به تصمیمات فضایی نقش داشته باشند و مجوزهای یک کشور خاص کفایت نمی‌کند.
انتهای پیام/۴۱۶۰/
انتهای پیام/