برنامه‌های مجازی کیفیت و حس و حال حضور را ندارد/ به دلیل شاغل بودن از مجازی شدن دانشگاه‌ها خوشحالم
به گزارش خبرنگار صنفی گروه دانشگاه خبرگزای آنا، یکی از مهمترین کارکردهای دانشگاه به عنوان بخشی مهمی از جامعه یا به بیان دیگر جامعه‌ای کوچک در قلب جوامع بزرگتر کارکرد اجتماعی و فرهنگی آن است. این جامعه کوچک فارغ از اینکه محیط علم آموزی و دانش اندوزی است، محیطی برای پرورش شخصیت اجتماعی افراد و فرهنگ‌سازی برای نسل‌های مختلف است. اگر نگوییم کارکرد فرهنگی در دانشگاه از اهمیت یکسانی با کارکرد آموزشی آن برخوردار است، بدون شک می‌توان گفت در مرحله بعد از آن قرار دارد.
غیرحضوری شدن دانشگاه‌ها در شرایط کرونایی، تغییرات زیادی بر فضای فرهنگی و اجتماعی دانشگاه‌ها گذاشته و تجربه جدیدی را برای دانشجویان ترم اول و همچنین دانشجویان ترم‌های بالا رقم زده است.
خبرگزاری آنا در چهارمین قسمت از پرونده «سایه کرونا بر فرهنگ دانشگاه» به منظور بررسی نکات مثبت و منفی این تجربه جدید به سراغ برخی دانشجویان رفته و نظر آنان را در خصوص تاثیر غیر حضوری بودن دانشگاه بر فعالیت‌های فرهنگی آنان جویا شده است.
بیشتر بخوانید:
در یک گروه تلگرامی عضوم کردند گفتند این دانشگاه شماست!
متین کرمانی دانشجوی ورودی ۹۹ دانشگاه سمنان با خنده میگوید: از روز اول اصلا دانشگاهم را ندیده ام. در یک گروه عضوم کردند و گفتند این دانشگاه شماست. با اینکه مدت‌ها تلاش کردم که دانشجو بشوم، الان به هیچ وجه حس دانشجو شدن ندارم. علاقه‌مندم حضوری دانشگاه بروم و دانشگاهم را ببینم و با اساتید و هم دانشگاهی‌ها ارتباط برقرار کنم اما این شرایط قطعا تا مدت زیادی وجود ندارد.
وی در خصوص برنامه‌های فرهنگی دانشگاه محل تحصیل خود ادامه می‌دهد: دانشگاه برنامه‌ها به صورت مجازی در کانال تلگرام برگزار میکند و جشنواره‌های دانشجویی و مربوط به بسیج و… با استفاده از برنامه Adobe Connect انجام می‌شود.
این دانشجوی ترم اول مهندسی برق دانشگاه سمنان میگوید: کیفیت برنامه‌های فرهنگی مجازی به هیچ وجه قابل مقایسه با برنامه‌های حضوری نیست. برای مثال برای معارفه رییس و معاونین دانشگاه برنامه‌ای برای دانشجویان برگزار شد که فقط صدا بود و تصویری از آنان نداشتیم.
وی در مورد شرکت در برنامه‌های فرهنگی دانشگاه گفت، زمان برنامه‌ها و جشنواره‌ها طوری است که در آن ساعت، کلاس یا امتحان داریم و عملا امکان شرکت در آن‌ها وجود ندارد.
کرمانی می‌افزاید: البته از طریق گروهی که تشکیل شده، حس هم‌کلاسی و هم‌دانشگاهی بودن به من القا شده و با چند هم‌کلاسی بدون اینکه ملاقات حضوری داشته باشم به صورت مجازی در تماس هستم.
بعد از ۱۲ سال درس خواندن "بین الدانشجو و دانش آموز" هستم!
کوروش اقدامی دانشجوی ترم اول دانشگاه صنعتی شریف در این رابطه اظهار میکند: ترم در دانشگاه ما از اواسط آذر شروع شد و دی ماه و اوایل بهمن تمام می‌شود و در واقع نصف ترم به حساب می‌آید و به دلیل همین محدودیت زمان، دانشگاه هنوز برنامه خاصی در حوزه فرهنگی نداشته است.
وی میگوید: مجازی شدن آموزش فرصت ارتباط با دانشجویان و اساتید را گرفته است و به هیچ وجه حس و حال کسی که دانشجو شده است را ندارم و فقط از طریق شرکت در گروه‌های تلگرامی بوده که اساتید و دانشجویان را شناخته‌ام.
این دانشجوی ترم اول دانشگاه صنعتی شریف به حالت طنز میگوید: به عنوان کسی که ۱۲ سال درس خوانده تا وارد دانشگاه شود خود را نه دانشجو می‌دانم و نه دانش آموز بلکه "بین الدانشجو و دانش آموز" هستم.
اقدامی اظهار میکند: برخی وبینارهای آموزشی را در ماه گذشته برگزار شده اما در حوزه فرهنگی فعالیت ویژه ای در دانشگاه انجام نشده است.
وی در پاسخ به این سوال که اگر برنامه‌های فرهنگی به صورت مجازی برگزار شود علاقه‌مند به شرکت در آن هستید، میگوید: فکر نمی‌کنم جذابیتی داشته باشد و علاقه‌ای ندارم شرکت کنم زیرا به دلیل ضعف زیرساخت‌های اینترنتی و همچنین نبود حس و حال برنامه‌های حضوری به درستی پیش نمی‌رود.
برنامه‌های مجازی کیفیت و حس و حال حضور را ندارد
محمد پاییزی از دانشجویان ترم اولی دانشگاه نوشیروانی بابل در رشته مهندسی صنایع نیز در این رابطه میگوید: متاسفانه بابت شرایط ایجاد شده حس و حال دانشگاه ملموس نیست و تفاوتی با زمان دبیرستان ندارد. انگار مدرسه است و فقط درس‌ها تغییر کرده است.
وی ادامه می‌دهد، در حوزه فرهنگی دانشگاه ما اقدام خاصی انجام نداده و فقط برنامه معارفه دانشکده صنایع برگزار شد که مسئولان دانشگاه کلیپی در این زمینه درست کرده بودند و به صورت زنده پخش کردند.
این دانشجو معتقد است، برنامه‌های مجازی دانشگاه نمی‌تواند از کیفیت برنامه‌های حضوری برخوردار باشد و در ادامه اظهارمی‌کند: اگر امکان برگزاری برنامه‌های حضوری وجود داشت علاقه‌مند به شرکت در آن‌ها بودم.
وی تاکید میکند: اگر انجمن‌های علمی و فرهنگی تشکیل شود و افراد بتوانند به صورت مجازی در این برنامه‌ها شرکت کنند اگرچه از کیفیت حضور برخوردار نخواهد بود اما فرصت مناسبی برای دانشجویانی که علاقه‌مند به این گونه برنامه‌ها هستند ایجاد میکند.
دانشجویان ورودی قدیم اما نظر متفاوتی نسبت به دانشجویان ورودی جدید دارند و برعکس گلایه‌ها و حسرت‌های ترم اولی‌ها، ترم بالایی‌ها اظهار رضایت و خوشحالی می‌کنند.
به دلیل شاغل بودن از مجازی شدن دانشگاه‌ها خوشحالم
فرشید سالک دانشجوی کارشناسی ارشد در رابطه با مجازی شدن دانشگاه‌ها میگوید: من با توجه به شرایط کاری و اینکه بیش از ۱۲ سال است شاغل هستم از این موضوع خوشحالم و استقبال می‌کنم.
وی تاکید کرد: غیرحضوری شدن دانشگاه برای افرادی مثل من بهتر است و مشکلات مراجعه حضوری به دانشگاه را ندارد و وقت گیر نیست.
سالک در خصوص برگزاری برنامه‌های فرهنگی میگوید: پیش از غیرحضوری شدن دانشگاه‌ها نیز مشارکتی در برنامه‌های فرهنگی نداشتم و بیشترین زمان را صرف درس خواندن می‌کردم و اگر هم دانشگاه برنامه‌هایی داشت شرکت نمی‌کردم.
قبل از تعطیلی هم مشارکتی در برنامه‌های فرهنگی دانشگاه نداشتم
حمید صمدی دانشجوی رشته حسابداری با اشاره به اینکه مجازی شدن کلاس‌های حضوری مزایا و معایب مختلفی دارد میگوید: در زمان حضوری بودن دانشگاه‌ها امکان داشتن شغل تمام وقت یا پاره وقت وجود نداشت و حتی برخی ترم‌ها ۴ روز حضور در دانشگاه الزامی بود.
وی ادامه می‌دهد: مجازی شدن دانشگاه امکان هم زمانی تحصیل و کار را فراهم کرده است، البته این موضوع برای افزایش سطح سواد و کیفیت آموزش خوب نیست اما به هر حال با توجه به نیاز برای شاغل بودن فرصت مناسبی است.
این دانشجوی ترم آخر در رابطه با حضور در برنامه‌های فرهنگی دانشگاه اظهارکرد: من به شخصه پیش از غیرحضوری شدن دانشگاه‌ها نیز علاقه‌ای به شرکت در برنامه‌های فرهنگی نداشتم اما برخی از دوستانم در این برنامه‌ها شرکت می‌کردند.
وی ادامه می‌دهد: علاقه من در حوزه موسیقی است اما دانشگاه برنامه‌ای در این زمینه نداشت و برنامه‌ها محدود به فعالیت‌هایی مانند چادر زدن در دانشگاه و توزیع غذا یا برنامه‌های تئاتر و نظیر آن بود.
با توجه به صحبت‌های مطرح شده توسط دانشجویان و مقایسه نظرات دانشجویان ترم اولی با نظرات دانشجویان ترم‌های بالاتر به نظر می‌رسد، علاقه و تمایل به شرکت در برنامه‌های فرهنگی دانشگاه‌ها در میان ورودی‌های جدید بسیار بیشتر از قدیمی هاست.
دانشجویان ترم اولی از محدودیت‌های ایجاد شده به دلیل بیماری کرونا و از دست دادن فرصت امکان حضور در دانشگاه ناراضی‌اند، اما ورودی‌های قدیم این مساله را فرصتی برای رسیدگی به فعالیت‌های خارج از دانشگاه خود تلقی و از شرایط جدید ابراز خوشحالی می‌کنند.
به نظر می‌رسد چند علل عمده در کنار هم پازلی را تشکیل می‌دهند که تصویر کاملی از رغبت نداشتن دانشجویان ترم‌های بالا به حضور و مشارکت در برنامه‌های فرهنگی دانشگاه ایجاد می کند. قطعات این پازل می‌تواند، جذابیت نداشتن و عدم تناسب برنامه‌های با ذائقه دانشجویان، تکراری شدن برنامه‌ها و تغییر اولویت‌ها و دغدغه های دانشجویان در ترم‌ها و سال‌های بالاتر باشد.
پایش این تغییر رفتار دانشجویان در طول تحصیل می‌تواند معیار خوبی برای مسئولان و مدیران فرهنگی باشد تا برنامه‌ها و سیاست‌های خود را ارزیابی و امتیاز دهی کنند و گوش به زنگ باشند که چرا غیرحضوری شدن دانشگاه‌ها علیرغم همه آسیب‌هایی که به بدنه آموزشی و فرهنگی دانشگاه می‌زند خبر خوشی برای برخی دانشجویان محسوب می‌شود.
انتهای پیام/4139/
انتهای پیام/