صفحه نخست

آموزش و دانشگاه

علم‌وفناوری

ارتباطات و فناوری اطلاعات

سلامت

پژوهش

علم +

سیاست

اقتصاد

فرهنگ‌ و‌ جامعه

ورزش

عکس

فیلم

استانها

بازار

اردبیل

آذربایجان شرقی

آذربایجان غربی

اصفهان

البرز

ایلام

بوشهر

تهران

چهارمحال و بختیاری

خراسان جنوبی

خراسان رضوی

خراسان شمالی

خوزستان

زنجان

سمنان

سیستان و بلوچستان

فارس

قزوین

قم

کردستان

کرمان

کرمانشاه

کهگیلویه و بویراحمد

گلستان

گیلان

لرستان

مازندران

مرکزی

هرمزگان

همدان

یزد

هومیانا

پخش زنده

دیده بان پیشرفت علم، فناوری و نوآوری

«بیگانه» بلا تار در موزه هنرهای معاصر تهران

فیلم «بیگانه» از بخش فیلم‌ها و احساس‌ها (مروری بر سینمای بلا تار)، روز یکشنبه 15 آذر ماه ساعت 17 در سالن سینماتک موزه هنرهای معاصر تهران به نمایش در می‌آید.
کد خبر : 53817

به گزارش گروه فرهنگی آنا و به نقل از روابط عمومی موزه هنرهای معاصر تهران؛ دومین فیلم از بخش فیلم‌ها و احساس‌ها (مروری بر سینمای بلا تار) فیلم «بیگانه» محصول سال 1981 به مدت 120 دقیقه به زبان اصلی و با زیرنویس فارسی، روز یکشنبه 15 آذرماه ساعت 17 در سینما تک موزه هنرهای معاصر تهران به نمایش در می آید.


«بیگانه» به بهترین شکل جایگاه و کیفیت،این دومین ساخته‌ی بلند کارنامه‌ بلا تار را آشکار می‌کند؛ با این حال چگونه می‌توان فیلمی در ظاهر متفاوت، بیگانه و بیرون ایستاده از کارنامه‌ این فیلم‌ساز سرسخت مجارستانی را به‌ویژه در نسبت با فیلم‌های متأخر وی به درون یک کلیت واحد و منسجم کشاند و آن‌را تبیین کرد؟ این امر مشخصاً با در نظر آوردن بسیاری از ویژگی‌های زیبایی‌شناسانه‌ «بیگانه»، خطیر می‌نماید؛ فیلمی که بدون پیگیری روایتی روشن، با بهره‌گیری و تأکید بر کلوزآپ (در قیاس با سَبک آشنایِ تار با آن لانگ شات‌های شناخته‌شده)، استفاده از رنگ و دیالوگ‌محور بودن فیلم گویی یکسره جدا و بسیار دور از جهان وی قرار دارد.


«بیگانه» مشخصاً کورئوگرافی چهره‌هاست و واژگان؛ حرکت از چهره‌ای به چهره‌ای دیگر، از حالت و ژست سیمایی به حالت و ژست سیمایی دیگر؛ رفت‌وبرگشت، غلتیدن، چرخش واژه‌ای در پی واژه‌ای دیگر که به مانند پایکوبی‌ها و رقص‌هایِ شادمانه‌ی فیلم است، رقص و شادمانی‌ای که هنوز به آن «نقطه‌ پیش از پایانِ» فیلم‌های بعدی نرسیده‌اند؛ در «بیگانه» این شادمانی گویی تنها نیروی پایداری در برابر وضعیت [اجتماعی] بدشگون است حال آن‌که بعدتر در فیلم‌های بلا تار مشاهده می‌کنیم که رقص نیز درون لعن و ناگزیری وضعیت شومِ کیهانی بیش‌تر به حرکت‌هایی از سر ملال و رخوت می‌ماند.


انتهای پیام/

ارسال نظر