نگاه زنده‌یاد عالمی به سینما صرفاً به فیلم خلاصه نمی‌شد/ حسرت بزرگ ما استفاده نکردن از ظرفیت‌های عالمی در زمان حیات است
سید مرتضی حسینی ـ شادمهر راستین در گفتگو با خبرنگار حوزه سینمایی گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری آنا با ابراز اندوه از درگذشت زنده‌یاد اکبر عالمی عنوان کرد: در سال‌های اخیر به خاطر فعالیتم در خانه سینما با ایشان آشنایی و مراوده داشتم، اما ترجیح می‌دهم از ابتدای آشنایی‌ام با مقوله سینما بگویم. آقای عالمی در سال‌های دهه شصت در تلویزیون برنامه‌ای را با عنوان «هنر هفتم» تهیه و اجرا می‌کردند که موضوع آن فناوری در سینما و مسائل فنی تولید فیلم بود.
وی اظهار کرد: ایشان با توضیح این موارد، سینما را فراتر از بحث فیلمسازی به مخاطبان ارائه کردند. آقای عالمی مواردی را در این برنامه مطرح کردند که پیش از آن کمتر گفته شده بود. از این رهگذر، افراد زیادی و به‌ویژه جوانان با شاخه‌های مختلف سینما در حوزه‌های فنی و تکنیکی مثل انیمیشن، تروکاژ، تدوین و ...آشنا شدند.
توجه به مسائل فنی سینما، دستاورد برنامه‌های تلویزیونی زنده‌یاد عالمی
راستین افزود: بنابراین تأثیری که ایشان در نسل سینماگران بعد از انقلاب داشته این بود که به مسائل فنی و تکنیکال سینما توجه کردند و توانستند این بخش را بیشتر به مردم بشناساند. یعنی طوری شد که خود مردم هم با این قضیه آشنا شدند و این آشنایی محدود به حوزه سازندگان (فیلم) نبود.
این فیلمنامه‌نویس در ادامه گفت: در سال‌های بعدی هم ایشان برنامه‌هایی در زمینه نقد فیلم در تلویزیون اجرا کردند که به‌ویژه از حیث شیوه اجرا و فن بیان به‌خوبی توانمندی ایشان را نشان می‌داد، اما از نگاه من تأثیرگذاری اساسی آقای عالمی به همان دهه شصت باز می‌گردد. تخصص اصلی آن مرحوم در حوزه مباحث فنی سینما بود و سال‌ها نیز به صورت عملی در لابراتوارها و استودیوها فعالیت داشتند.
راستین عنوان کرد: در آن زمان کسی با سینما به شکل تخصصی آشنا نبود. آقای عالمی علاوه بر فن بیان، به عنوان مدرس سینما در دانشگاه دانش و تخصص خود را به قاب تلویزیون آوردند.این موضوع به برنامه‌های سینما در تلویزیون یک بُعد دیگری داد. بُعدی که در آن فقط به نقد فیلم نپردازند و ذات سینما و مسائل فنی آن را نیز بشناسند.
از قابلیت‌های عالمی در تلویزیون استفاده نشد
وی گفت: متأسفانه در سال‌های بعد، تلویزیون از این قابلیت دور شد و دوباره به این که سینما موضوعی است برای نقد و نه برای شناخت، بسنده کرد. نکته این است که برخلاف زنده‌یاد عالمی، خیلی از دوستان دیگر در این مسیر غلط افتادند، یعنی به جای شناساندن سینما ترجیح دادند صرفاً «فیلم» را به مثابه محصول نقد کنند که خب نتایج آن را هم الان می‌بینید.
این منتقد سینما با ابراز تأسف از این که تلویزیون به هیچ وجه نتوانست از ظرفیت‌های اکبر عالمی به‌درستی استفاده کند افزود: آقای عالمی سال‌ها در تلویزیون فعالیت کرد و اصلاً استاد دانشکده صدا و سیما بود؛ فکر می‌کنم باید در این باره پرسشگری بیشتری داشته باشیم که بخشی از آن هم به عهده شما اهالی رسانه است. کسی مثل شما که خبرنگار است و رسانه دارد باید از مدیران فرهنگی و صداوسیما بپرسد که چرا آقای عالمی با وجود آن همه تجربه و با این که واقعاً رسانه تلویزیون را دوست داشت، چرا از آن دور شده بود؟
راستین گفت: چیزی که با رفتن این گونه افراد برای ما می‌ماند حسرت مرگ نیست، همه ما در نهایت روزی می‌میریم. مهم این است که بدانیم ثروت ملی هر کشوری، افراد آن کشور هستند نه منابع طبیعی؛ این منابع انسانی با ارزش با بی‌تدبیری در حال ضایع‌شدن هستند. درباره استاد عالمی هم با تأسف باید بگوییم در کنار حسرت فقدان ایشان، حسرت بزرگتر این است که از قابلیت‌های او به خوبی استفاده نشد و دیگر فرصتی برای جبران هم نداریم. متأسفانه در کشور ما جنگل پربار علم و هنر همچنان بی‌صدا و بدون دود در حال سوختن است!
لازم به یادآوری است، اکبر عالمی مجری، منتقد و مستندساز، به دلیل ابتلا به ویروس کرونا بامداد امروز(سه‌شنبه ۲۲ مهرماه) درگذشت.
وی متولد تیرماه ۱۳۲۴ در اهواز، مجری و کارشناس تلویزیون، مستندساز، استاد دانشگاه تربیت مدرس و کارگردان ایرانی بود که غالب کارهای وی در ژانر مستند عرضه شده‌اند.
عالمی فارغ‌التحصیل رشتهٔ سینما از دانشکده هنرهای دراماتیک و دارای مدرک دکترای سینما از انگلستان است. وی از سال ۱۳۷۹ تا ۱۳۸۶ عضو فرهنگستان هنر و فرهنگستان زبان و ادب فارسی بوده است.
این مستندساز فقید همچنین مدتی ریاست لابراتوار وزارت فرهنگ و آموزش عالی و مسئولیت لابراتوارهای سازمان صدا و سیما را نیز عهده‌دار بود.
انتهای پیام/4104/پ
انتهای پیام/