بررسی طولانی‌ترین مهاجرت‌های انسانی با فناوری‌های پیشرفته
به گزارش خبرنگار حوزه علم، فناوری و دانش‌بنیان گروه فناوری خبرگزاری آنا، از میلیون‌ها سال پیش تاکنون والدین از کودکان خود مراقبت کرده و از آن‌ها در برابر مهاجمان محافظت می‌کردند. چنین رفتاری سبب شده است که انسان‌های نخستین هزاران کیلومتر مهاجرت کرده و بزرگ‌ترین سفرهای بشر در طول تاریخ را رقم بزنند.
بیشتر بخوانید:
گیاهان افراد گمشده در جنگل را پیدا می‌کنند
به‌تازگی گروهی از باستان‌شناسان آمریکایی شواهدی از مهاجرت طولانی انسان‌هایی را که میلیون‌ها سال پیش در کره زمین می‌زیستند، کشف کردند.
کشف ردپای مهاجران نخستین
باستان‌شناسان ردپاهایی از انسان‌های اولیه را در منطقه‌ای به نام پلایا کشف کردند. بررسی‌ها نشان می‌دهد این ردپاها قدمتی بین 11 هزار و 550 (آخرین عصر یخبندان) تا 13 هزار سال دارند. یعنی هزاران سال پیش انسان از این منطقه آمریکای کنونی عبور کرده و یا برای مدتی در آن ساکن بوده است.
برخلاف بسیاری از ردپاهایی که در گذشته کشف شده بود این ردپاها تا 1.5 کیلومتر در مسیر مستقیم و بدون انحراف ادامه دارد و حاکی از آن است که انسان صاحب آن قصد سفر به مقصد مشخصی را داشته و پس از چند ساعت دوباره به محل اولیه خود بازگشته است.گروهی از دانشمندان که در هنگام کشف این ردپاها در محل اکتشاف حضور داشتند معتقدند زمین در زمان حرکت شخصی که هزاران سال پیش از این ناحیه رد شده است گل‌آلود بوده زیرا عمق ردپاها بیشتر از حالت عادی است و با توجه به اندازه پا احتمالاً ردپا متعلق به یک زن یا فردی نوجوان است.
سفری رازآلود
باستان‌شناسان در چندین نقطه از جهان آثاری از نوعی گهواره که صدها سال پیش بشر از آن برای حمل کودک خود استفاده می‌کرده است، کشف کرد‌ه‌اند. در زمانی که هیچ نوع وسیله نقلیه در روی کره زمین وجود نداشت و انسان‌ها هنوز نتوانسته بودند از حیوانات برای جابه‌جایی استفاده کنند به ناچار تمام سفرها با پای پیاده انجام می‌شد. در چنین سفرهایی انسان‌های نخستین مجبور بودند فرزندان و وسایل مورد نیاز خود را با دست حمل کنند. از همین رو آن‌ها ابزارهای بسیار ابتدایی برای جابه‌جایی فرزندان خردسال می‌ساختند و در طول سفر روی زمین می‌کشیدند.
بر اساس شواهد باقی‌مانده عموماً چنین سفرهایی برای تهیه غذا و حفظ امنیت کودکان صورت می‌گرفت. خوشبختانه اکنون تجهیزات بسیار پیشرفته‌ای برای بررسی فسیل‌ها و آثار باستانی وجود دارد. استفاده از این فناوری‌ها به محققان ثابت کرد حالت ردپاهای منطقه پلایا به شکلی است که نشان می‌دهد فردی در حال فرار بوده است. نشان دیگری که در این آثار مشهود است جمع‌شدگی پاهاست که می‌تواند اثر خستگی مفرط پس از سفری طولانی باشد. انسان‌ها حتی با پیشرفته‌ترین ابزار نیز نمی‌توانند هدف از این سفر راز آلود را دریابند ولی چنین آثاری حقایق زیادی از سفرهای طولانی انسان‌ها را آشکار می‌سازد.
شکارچیان خطرناک در کمین انسان‌ها
منطقه پلایا در دوران حیات انسان‌های نخستین محل زندگی شکارچیانی غول‌پیکر و خطرناک بوده است. شکارچیان باستانی به طور بی‌رحمانه‌ای به موجودات ضعیف‌تر از خود حمله کرده و آن‌ها را می‌خوردند. قطعاً انسان‌ها نیز در آن دوران به عنوان وعده غذایی دل‌انگیز تصور شده و در خطر قرار داشتند. البته انسان از دیرباز با قدرت ذهن و توانایی‌های جسمانی خود حتی جانوران وحشی را تحت تأثیر قرار داده و شکار می‌کرد اما عمومأ انسان‌ها از چنگال شکارچیانی همچون دایناسورها در فرار بودند. این فرار گاه هزاران کیلومتر طول می‌کشید و انسان مجبور به طی سفر بسیار طولانی می‌شد.
در این منطقه فسیل‌های کامل یا قسمتی از بدن میمون‌های عظیم‌الجثه، ماموت‌ها، گرگ‌های غول‌پیکر و گاومیش‌های کوهان‌دار کشف شده است. هر کدام از این جانوران هم شکار محسوب شده و هم شکارچی. به عنوان مثال تنبل‌های بالغ ماموت‌های کوچک و تازه به‌دنیاآمده را شکار کرده و می‌کشتند ولی قادر به درگیر با ماموت‌های بزرگ نبودند.
شبیه‌سازی رفتار انسان‌ها با نرم‌افزارهای کنونی این فرصت را برای دانشمندان به وجود آورده است که درک کنند چگونه اجداد اولیه بشر برای حفظ حیات خود و فرزندانشان منطقه‌ای خاص را زیر نظر گرفته و در فرصت مناسب حیوانی را شکار می‌کردند. در شرایطی هم که دیگر امکان زندگی در آن منطقه وجود نداشت مهاجرت تنها راه ادامه حیات بود.
زندگی در سایه خطر
برخی از حیوانات مانند گاوها در ظاهر جاندارانی خطرناک محسوب نمی‌شدند ولی در مواردی نیز هنگام عبور یکی از این حیوانات از کنار انسان به دلیل عدم توجه کافی، آن فرد را زیر پاهای خود له می‌کرده است. یعنی انسان در چنین دورانی نه تنها از سوی حیوانات ذاتاً وحشی بلکه از جانب جانوران به ظاهر آرام نیز تهدید می‌شده است.
از مستندات بیان شده در این گزارش می‌توان نتیجه گرفت که احساس و غریزه محافظت از کودکان از زمان حیات بشر نخستین بین انسان‌ها مشترک بوده و ثابت مانده است. چنین ویژگی شرایطی را به وجود آورده است که انسان عملاً غیرممکن‌ها را ممکن ساخته و فعالیت‌هایی شگفت‌انگیز انجام می‌دهد.
انتهای پیام/4144/
انتهای پیام/