پیش گویی شهید مدافع حرم در مورد پیکرش/ همسر شهید: باور نمی کردم به «سوریه» برود

به گزارش گروه رسانه‌های دیگر خبرگزاری آنا، شهید محمود رادمهر از جمله شهیدان مدافع حرمی بود که همرا رزمندگان لشکر 25 کربلای مازندران سال 95 در سوریه به شهادت رسید. همسرش معصومه عبدی علی رغم اینکه تمایلی به مصاحبه ندارد لطف کرد و دقایقی با ما به گفت و گو نشست و از زندگی با آقا محمود گفت. آنچه در ادامه خواهید خواند بخشی از صحبت های خانم عبدی است.

شهید رادهر در آغوش دایی اش شهید ملازاده

*درکی از شغل آقا محمود نداشتم

خانواده دایی آقا محمود با ما همسایه بودند. یک روز زن دایی اش آمد خانه ما و در مورد پسر خواهر شوهرش صحبت کرد. اینکه خیلی پسر خوبی است و او مثل فرزند خود دوستش دارد. شغلش هم نظامی و پاسدار است. بعد که حرف هایش را زد گفت: حالا اگر قبول دارید قراری بگذاریم بیایند برای معصومه خانم خواستگاری.

راستش را بخواهید دوست داشتم ازدواج کنم اما واقعا شناختی از شغل نظامی و سپاهی نداشتم. در واقع هیچ کسی در اقوام ما سپاهی نبود جز یک فامیل دورمان که هیچ وقت ندیده بودم مأموریت برود. برای همین وقتی شنیدم آقا محمود زیاد در ماموریت است درکی از نحوه کارش نداشتم.

خلاصه ما قبول کردیم و قرار شد بیایند خواستگاری. روزی که آمدند منزل ما، با آقا محمود رفتیم داخل اتاق با هم صحبت کنیم. طبق همان رسمی که عروس و دامادها با هم پیش از ازدواج صحبت می کنند. شهید رادمهر با اعتماد به نفس کامل از شروطش گفت و اینکه مجبور است زیاد به مأموریت برود. حتی گفت: گاهی هم شرایط به گونه ای است که شما را هم باید با خودم ببرم. در کل زمان کمی در خانه هستم.

کودکی های شهید محمود رادمهر

* برای بله گفتن دو دل بودم

هم زمان با آقا محمود چند خواستگار دیگر هم داشتم. یکی از آنها کارمند بانک بود. با اینکه یک زندگی عادی برایم اهمیت داشت نمی دانم چرا آن کارمند بانک را بدون اینکه حتی اجازه بدهم بیایند منزل ما رد کردم.

اما در مورد آقا محمود نمی دانم قسمتم بود یا چه؟ اما دو دل شده بودم. او اولین خواستگاری بود که قبول کردم با هم صحبت کنیم. شخصیت آقا محمود به دلم نشسته بود. اصلا دیگر به این فکر نکردم که برود ماموریت ممکن است چه بلایی سرش بیاید. یا اینکه من با او بخواهم بروم خطر ندارد؟ اما این را می دانستم که آدم پاکی است. مدل صحبت کردنش ساده و بی ریا بود. من هم از او جز اخلاق و ایمان نخواستم.

شهید رادمهر در کنار یکی از معلمانش

*قبل از جواب مثبت شناسنامه دادم

نزدیک عید قربان بود و روز عرفه. مستحب است دعا را در مکان بدون سقف بخوانی. رفتم داخل حیاط نشستم و با گریه شروع کردم به خواندن دعا. گفتم خدایا اگر خیر است خودت همین را برای من درست کن اگر نه ، یک جوری پیش بیاید که بهانه ای بیاورم بگویم نه. درست شب عید غدیر مجدد آمدند خواستگاری چون مادرم هم سید بود.

یک هفته ای گذشت. زن دایی آقا محمود آمد در خانه ما و پرسید جواب تان چه شد؟ گفتم راستش را بخواهید نمی دانم. به مادرم گفت: شناسنامه اش را آماده کن فردا بیایم ببرم فعلا وقت آزمایشگاه بگیریم ببینیم خون هایشان بهم می خورد یا نه.

خواهرم همیشه با مزاح می گفت: معصومه بله نگفته شناسنامه اش را زودتر از خودش فرستاد. فردایش شناسنامه را دادیم و گفتم: سپردم به خدا.

*شوخی شهید رادمهر در خواستگاری

روز خواستگاری وقتی قرار شد مهریه ام را تعیین کنند. مادرم گفت: پیشنهاد ما 414 سکه است. چون در فامیل ما عرف این تعداد بود. مادر آقا محمود رو کرد به او و گفت جواب حاج خانم را بده.

قبول داری؟ آقا محمود گفت: باشه و یک حج تمتع هم گذاشت روی مهریه. مادرم خیلی خوشحال شد از سفر حج و گفت اگر قسمتشان بشود در واقع همسرش را به حج برده. آقا محمود خندید و با شوخی گفت: شاید شما را هم با خودمان بردیم. همه خندیدند. در مراسم خواستگاری موضوعی نبود که بخواهیم در موردش بحث کنیم.

24 ساله بودم که 10 بهمن سال 84 با شهید رادمهر عقد کردم. بعد از هفت ماه هم در 31 خرداد 85 عروسی گرفتیم.

شهید رادمهر در کنار پدربزرگ و مادر بزرگش

*اهل شوخی و خنده بود اما با سیاست خودش

محمود خیلی اهل شوخی و خنده بود. اما جلوی دیگران سیاست مخصوص به خودش را داشت. با اینکه خیلی با من مهربان و صمیمی بود اما مقابل دیگران اصلا شوخی های بی مورد نمی کرد و خیلی مواظب رفتارش بود. البته من هم خیلی کم حرف هستم. اگر بخواهم چهار کلمه صحبت کنم اغلب دو کلمه حذف می کنم اما چیزی اضافه نمی کنم. برای همین هم هست خیلی اهل گفت و گو و مصاحبه نیستم.

*دل را زدم به دریا و حرفم را زدم

شهید رادمهر خیلی به مأموریت می رفت. اوایل با همه سختی دوری اش را تحمل می کردم. او هم وقتی نبود به من می گفت: تنها خانه نمان و حتما برو منزل مادرت. وقتی هم که به منزل مادرم می رفتم خیالش راحت می شد و مأموریتش را تا آخر می ماند. با این حال گاهی گریه می کردم و ابراز دلتنگی. اما وقتی می آمد شیوه همسرداری را خوب بلد بود.

طوری رفتار می کرد که تو نمی توانستی غر بزنی و با رفتنش مخالفت کنی. از بس مهربان بود و مهربانی می کرد. دلم نمی آمد چیزی بگویم.

روز به روز مأموریت هایش هم بیشتر می شد. یک بار بالاخره دل را به دریا زدم و گله کردم که چرا اینقدر می روی سفر؟ بیشتر بمان و از این جور حرف ها. آقا محمود هم برگشت با خنده گفت: من راجع به همه این ها در خواستگاری صحبت کردم. دیگر نتوانستم حرفی بزنم. سپردم به خدا. گفتم: خدایا خودت پشت و پناهش باش. اگر قرار باشد اتفاقی برایش بیافتد در ساری هم می افتد.

*خدایا ای کاش از رفتن پشیمان شود

هیچ وقت موقع مأموریت رفتنش گریه نکرده بودم حتی یکبار. اما سری آخر خیلی گریه کردم. با گریه من رفت. از طرفی هم نمی توانستم جلویش را بگیرم. در دلم می گفتم خدایا ای کاش از رفتن پشیمان شود.

در مورد مأموریت هایش عادت نداشت کلامی صحبت کند. فقط یکبار گفت: سردار سلیمانی از من خواست مدتی بروم لبنان به نیروهای آنجا کاری را آموزش دهم، اما نگفت کی رفتم و چند وقت آنجا بودم. طوری هم رفتار می کرد که نمی توانستی زیاد از او سوال کنی. من هم عادت کرده بودم و حتی نمی دانستم درجه محمود در سپاه چیست؟

می دانستم بپرسم هم دوست ندارد بگوید. جالب است بگویم یک هفته نشده بود که خبر شهادتش را شنیده بودیم. دیدم با تلفنی که قبلا او تماس می گرفت به گوشی من زنگ می خورد.

شماره را که دیدم بدنم شروع کرد به لرزیدن. رفتم اتاق و دیدم آقایی پشت خط است. می خواست مشخصات محمود را بگیرد. گفت: درجه همسرتون چه بود؟ گفتم: نمی دانم. با تعجب گفت: شما واقعا همسرش هستید؟ من هم راستش هیچ وقت کنجکاوی نکرده بودم.

*چرا به سوریه می رویم؟

در مورد اوضاع سوریه با من کمی صحبت کرد. اینکه اگر نرویم می آیند منطقه به منطقه را می گیرند و بعد می آیند ایران. سری اول آبان 94 رفت. موقع رفتن چون با برادر شوهرم قرار بود بروند خداحافظی کردند و اطلاع دادند که کجا می روند. چند هفته بعد شب تولد پیامبر(ص) دیدم برادرش آمد.

پرسیدم محمود کجاست؟ گفت: او باید می ماند تا به یک سری از نیروها آموزش دهد. ده روز بعد محمود آمد. 55 روز سوریه بود. بدون اینکه بگوید آمد. پرسیدم چرا خبر نمی دهی؟ گفت: اتفاقا بقیه همکاران موقع برگشت با همسرانشان تماس می گیرند و اطلاع می دهند اما من این کار را نکردم چون نمی دانستم چه می شود؟ ممکن بود موقع برگشت بگویند بمان یا نزدیک ساری اطلاع بدهند باید برگردم. مجموعا دو بار رفت سوریه.

*بازی فوتبال کار دستش داد

سری اول روز سه شنبه آمد خانه. چهارشنبه اش رفتیم منزل مادر شوهرم. شب دیدیم یک سری از اقوام گفتند: می خواهیم بیاییم آقا محمود را ببینیم که از سوریه آمده. اما علی که آن زمان 8 ساله بود از پدرش خواست او را ببرد باشگاه ورزشی با هم فوتبال بازی کنند.

برای همین آقا محمود منتظر نشد فامیل ها بیایند و گفت باید علی را ببرم، یک شب دیگر مهمان ها بیایند. وقتی برگشتند دیدم می لنگد و می آید. پرسیدم چه شده؟ گفت چیزی نشده. علی هم دل درد کرده بود. دیدم محمود شب تا صبح ناله می کند و چهار دست و پا تا دستشویی می رود.

این در حالی بود که تا پیش از آن حتی یکبار ندیده بودم از درد ناله کند. باز پرسیدم چه شده؟ گفت: چیزی نیست. اما درد اینقدر به او فشار آورد که مادر شوهرم به برادر محمود گفت: او را بردند دکتر. مشخص شد مچ پایش ترک برداشته و گچ گرفت و آمد. می گفت: من از سوریه جن سالم به در بردم حالا دو روز نشده پایم را در ساری گچ گرفتم.

*اصلاً باور نمی کردم به سوریه برود

بعد از اینکه محمود پایش را گچ گرفت اقوام برای ملاقات او به خانه ما می آمدند. یک شب که دایی اش مهمان ما بود، محمود به او گفت: بعد از عید دوباره به سوریه می روم و بعد بلند بلند می خندید.

خانم دایی به من گفت: نکند واقعاً می خواهد برود؟ گفتم: نه منظورش رفتن به پیرانشهر است. قبلا هم سابقه داشت ماه های اول سال به آنجا برود. دروغ نگویم اصلاً باور نمی کردم به سوریه برود. چون به سختی با عصا راه می رفت و نماز می خواند.

دستش را می گرفت به دیوار ، اصلاً نمی توانست روی پا بایستد. موقع غذا خوردن هم پایش دراز بود. چند روز از محل کارش مرخصی گرفت اما سه روز نشده تماس گرفتند و گفتند: برگرد سر کار. گفتم: مگر سر کار شما پله ندارد؟ می خندید می گفت: دارد اما همکارانم مرا کول می‌کنند، به شوخی می گفت تا من ناراحت نشوم. گفتم: این طور پیش برود پایت جوش نمی خورد. گفت: خاطرت جمع باشد همکارانم حواسشان هست.

*همین امروز گچ را باز می کنم

یک ماه از گچ گرفتن پایش گذشت و قرار بود فردایش مرخصی بگیرد برود گچ را باز کند. گفتم: می خواهی همراهت بیایم؟ گفت: نه باید بروم پادگان بعد از آنجا مرخصی ساعتی می گیرم میرم دکتر. بعد از ظهر وقتی آمد خانه گفتم: به سلامتی گچ پا را باز کردی. البته هنوز می لنگید. گفت: دکتر از من پرسید درد نداری؟ گفتم: نه. اما کمی که راه رفتم دیدم هنوز مچ پایم درد می کند. برای همین دوباره عکس گرفت و گفت هنوز پایت جوش نخورده، باید دوباره گچ بگیریم. محمود اجازه نمی دهد.

قبل از رفتن به دکتر شنیده بود که دوباره منطقه شلوغ شده. فرمانده شان می پرسد کدامتان داوطلبید زودتر اعزام شوید؟ محمود می گوید من. فرمانده می پرسد: تو پایت در گچ هست، چطور می خواهی بروی؟ شهید رادمهر می گوید: همین امروز گچ را باز می کنم تا کسی پایم را بهانه نکند و مرا به ماموریت نفرستد.

*نمی روم فرار کنم

چیزی شبیه جوراب واریس گرفته بود و به پایش می بست اما درد امانش نمی داد. عصای کوهنوردی داشت و با کمک آن راه می رفت. چند روز گذشت، یک شب آمد و گفت: می‌خواهم بروم سوریه. زدم زیر گریه، گفتم: تو با این پایت بروی شهید شدی، با این پا مگر می توانی فرار کنی؟ گفت: می روم سوریه که شهید شوم، نمی‌خواهم فرار کنم، تو خاطرت جمع باشد دست پر برمی گردم.

*نمی توانستم رفتنش را ببینم

14 فروردین 95 بود. گفت پاشو بریم منزل دختر خاله ام عکس پایم را نشان شوهرش بدهم، او هر نظری بدهد خیالم راحت می شود. همسر او پزشک عمومی بود. شوهر دختر خاله اش هم عکس را که دید گفت: آقا محمود شما باید یک ماه دیگر استراحت کنید تا خوب شویم و گرنه یک سال دیگر هم این پا اذیتت می‌کند.

منزل آنها بودیم که تلفنش زنگ خورد و گفتند: برگرد پادگان کار داریم. 9 شب بود. من را سریع گذاشت خانه و رفت. قبل از آن قرار بود 5 روز نیروهایش را ببرد برای آموزش. شوهر دختر خاله اش گفت: کنسل کن نمی توانی بروی. محمود گفت: نمی شود.

خیالم راحت بود که قرار است برود نیروهایش را راهی کند و پنج روزه برود جنگل. ساعت ۱ شب آمد دیدم کوله مأموریتش هم همراهش است. گفتم: کجا؟ گفت: می خواهم بروم با مادرم خداحافظی کنم. رفت و حدود ساعت ۲ آمد خانه به من گفت: بیا اتاق کارت دارم. وقتی رفت خبر داد که دارم می روم سوریه مأموریت. دوباره شروع کردم به گریه کردن. گفتم: با این پا؟! گفت: راحت راحتم. پایش را راحت تکان می داد.

گفتم: تو تا همین امروز می لنگیدی الان چه شده؟ جواب داد که نه حالم خوب است، تو مواظب علی و محمد باش. بچه ها خواب بودند، محمود رفت آنها را بوسید که علی بیدار شد و پرسید: بابا کجا می روی؟ گفت: می روم ماموریت. بعد خیلی سریع در را باز کرد و رفت. برادر شوهرم آمد دنبالش تا با هم بروند پادگان. تماس گرفت و گفت من در کوچه منتظرم. وقتی محمود رفت، پشت سرش رفتم بیرون. برادر شوهرم که سلام کرد متوجه شد دارم گریه می کنم. نمی توانستم رفتنش را ببینم.

شهید رادمهر نفر دوم ایستاده از سمت چپ

*آخرین باری که صدایش را شنیدم

از وقتی رفت تا ۱۶ اردیبهشت هر شب کابوس می دیدم. هر دو روز در میان یک بار تماس می گرفت و با هم حرف می زدیم. حال پایش را می‌پرسیدم می گفت: هیچ مشکلی ندارم.

آخرین بار یک روز به شهادتش، چهارشنبه بود که زنگ زد. تولد علی پسرمان هم ۱۷ اردیبهشت است و من خانه مادرم بودم. وقتی محمود زنگ زد پرسید کی آنجاست؟ گفتم مادربزرگم اینجاست. با همه تک تک صحبت کرد.

بعد با علی حرف زد و مجدد خواست با من صحبت کند. گفت: از تولد علی چه خبر؟ گفتم: چه خوب که یادت نرفته. تولد روز جمعه است اما می خواهم صبر کنم مثل هر سال تولد هر دو را وقتی بگیرم که تو هم آمده باشی. اما خیلی تاکید کرد که حتماً تولد را جمعه بگیریم و نگذاریم به دل علی بماند. گفتم: تو که همیشه میدانی من تولد هر دویشان را با هم می گیرم. محمد هم ۲۵ اردیبهشت است. دوباره گفت: نه اصلاً این کار را نکنید. تولد علی را جمعه بگیرید من خوشحال می شوم.

وقتی او قطع کرد مادرشوهرم تماس گرفت و پرسید: تولد را چه می کنی؟ گفتم: صبر می کنم محمود بیاید اما او گفت نه من تولد می گیرم شما با پدر و مادر بیایید خانه ما. بچه ها خوشحال می شوند. پنج شنبه بود که به خانه ایشان رفتیم.

*محمود شهید شد

شب پنجشنبه خوابیدم دوباره تا صبح کابوس می دیدم. صبح و شب صدقه می دادم. نیمه های شب خواب بدی دیدم، بلند شدم صدقه بدهم که دیدم محمد ناله می کند، جلوتر که رفتم متوجه شدم دارد در خواب گریه می کند، اشک از چشم هایش می آمد. ناگهان دلم شکست. با خودم گفتم چی شده که او هم خواب بد می بیند؟ نکند برای محمود اتفاقی افتاده.

صبح دیدم دلهره دارم. زنگ زدم به مادر شوهرم و پرسیدم: از آقا محمود خبری ندارید؟ گفت: نه، شما چطور؟ گفتم: من پریروز با او صحبت کردم. فامیل هم تماس می گرفتند و سراغ محمود را می‌گرفتند.

شنبه نزدیک ظهر دیدم ساعت ۱۲ زنگ می زنند. من خانه مادرم بودم. در را باز کردیم دیدم خواهرم وارد که شد در حالی که گریه می کند. نمی‌توانست حرف بزند. گفت: یکی از همسایه های ما که دخترش در شهرداری کار می کند خبر داده بچه هایی که به سوریه رفتند و دو برادر به نام رادمهر هم همراهشان بوده یکی شهید شده و یکی مجروح. دل من هری ریخت.

با خودم گفتم: محال است که محمود بگذارد برادرش شهید شود و خودش بماند. زنگ زدم به مادر شوهرم گفت: چیزی نیست. من گریه می کردم می گفتم همه می دانند محمود شهید شده. مادر شوهرم گفت: تو باور نکن شایع است. انگار همه متوجه شده باشند، همسایه ها جمع شدن خانه مادرم. به آنها گفتم برای چه آمدید؟ گفتند: آمدیم به شما سر بزنیم.

لحظاتی بعد برادرشوهرم تماس گرفت و گفت آماده شوید می خواهم شما را ببرم منزل مادرم. وقتی رفتم دیدم خانه آنها شلوغ تر است. همه همسایه ها بودند. رفتم داخل اتاق گریه کردم، گفتم: چرا کسی به من نگفت محمود شهید شده؟ گفتند: هنوز مطمئن نیستیم. درگیریهایی بوده، اتفاقاتی افتاده اما از محمود خبری نداریم. محمدرضا زخمی شده.

برگشتم منزل مادرم. پدرم آمد و گفت: معصومه از سپاه مرا خواستند و گفتند چنین اتفاقی افتاده، می‌خواستیم به شما اطلاع دهیم خانواده را در جریان بگذارید. همین که داشتیم حرف می زدیم برادرشوهرم تماس گرفت که برگرد اینجا چند پاسدار آمدند و با تو کار دارند. حاضر که شدم دوباره زنگ زد گفت: نمی‌خواهد دارند می آیند آنجا.

لحظاتی بعد تعداد زیادی پاسدار آمدند خانه مادرم. یکی از آنها اطلاع داد که ما چنین عملیاتی داشتیم و این اتفاق افتاد، دیدیم شهید محمود رادمهر و شهید اسدی رفتند داخل خانه ای اما برنگشتن. او شهید شده و شما مراسمات خود را بگیرید. اما سربازی گفت: شما دعا کنید شاید فرار کرده باشند. به خودم گفتم: محمود و فرار؟

*اولین باری که گریه کرد

شهید رادمهر پیش از رفتن به من گفته بود اگر شهید شوم پیکری نخواهم داشت. این حرف را وقتی به من زد که سردار همدانی به شهادت رسیده بود. خبر شهادت او را که از شبکه خبر شنید دیدم دارد اشک می ریزد.

این در حالی بود که تمام این سالها هیچ وقت اشک او را ندیدم. حتی وقتی یکی از دوستانش در غرب کشور به شهادت رسیده بود به او گفتم: حاج آقا روح‌الله هم که شهید شد، محمود گفت: حقش بود، لیاقتش را داشت. برای همین وقتی دیدم دارد برای شهید همدانی اشک می ریزد با تعجب پرسیدم محمود گریه می کنی؟ گفت: تو نمی دانی سردار که بود که من برایش اشک می ریزم، باید دعا کنی من هم بروم شهید شوم.بلند گفتم: خدایا محمود ۱۲۰ سالگی به شهادت برسد. همانطور که گریه می کرد خندید و گفت: معصومه من ۱۲۰ سالگی شهید شوم به چه دردی می خورد؟ از تو راضی نیستم اینطور دعا می کنی. گفتم: باشه خدایا محمود ۷۰ سالگی شهید شود. گفت: اصلا نمی خواهد تو برای من دعا کنی.

*آنچه در مورد پیکرش گفت محقق شد

یکبار تعریف می کرد: این قدر این طرف و آن طرف می روم دوستانم گفتند: اگر تو شهید شوی نمی توانیم جنازه ات را بیاوریم چون تکه تکه می شوی از بس این ور و اون ور می روی. باید بیل بیاوریم جنازه ات را جمع کنیم. به آنها گفتم: حتی بیل هم نیازی نیست چون جنازه من طوری می شود که نمی‌توانید آن را جمع کنید. بعد گفت: معصومه دعا کن مثل حضرت فاطمه(س) پیکر نداشته باشم.

من هم همینطور گریه می کردم. گفتم من دعا می کنم شهید شوی اما نمی‌توانم بگویم برنگردی. من تا قبل از آن هیچ وقت اجازه نمی دادم او در مورد شهادت حرف بزند چه برسد به اینکه بخواهد سفارش کاری کند. تا حرفش را می‌زد می گفتم: من گفتم تو ۷۰ سالگی شهید شوی هر وقت نزدیک ۷۰ ساله شدی به من بگو. گفت: باید دعا کنی به آرزویم برسم. که آخر هم همانگونه که می خواست گمنام شهید شد.

منبع: فارس

انتهای پیام/