«غلامحسین بنان»؛ خواننده تصنیف‌های ماندگار در موسیقی ایرانی را بیشتر بشناسید
به‌گزارش خبرنگار حوزه موسیقی گروه فرهنگ و هنرخبرگزاری آنا امروز پانزدهم اردیبهشت‌ماه سالروز تولد مردی از تبار موسیقی و صداست که آثارش در خاطره جمعی ایرانیان ماندگار شده و رنگ و بوی دیگری به موسیقی ایرانی در قرن اخیر داده است.
استاد غلامحسن بنان در چنین روزی در سال 1290 در منطقه زرگنده تهران به دنیا آمد. پدرش کریم‌خان بنان الدله نوری و مادرش دختر شاهزاده محمد تقی میرزارکنی (رکن الدله) برادر ناصرالدین شاه و پسر محمد شاه قاجار بود. از 6 سالگی بنا به توصیه استاد نی داود به خوانندگی و نوازندگی ارگ و پیانو پرداخت و در این راه از راهنمایی های مادرش که پیانو را بسیار خوب می نواخت بهره گرفت، اولین استاد او پدرش بود و در کنار استفاده از هنر پدر، میرزا طاهر ضیاءذاکرین رثایی و ناصرسیف هم از دیگر استادان او بودند.
بنان در سال 1321 خوانندگی را در رادیو آغاز کرد، درآن زمان، شادروان روح اله خالقی مسولیت رادیو را بر عهده داشت، روزی که بنان با عبدالعلی وزیری جهت امتحان به رادیو می روند در دفتر روح اله خالقی، ابوالحسن صبا هم نشسته بوده، از بنان می‌خواهند که برای ایشان قطعه ای بخواند و او «درآمد سه گاه» را آغاز می‌کند و صبا هم باویولن او را همراهی می‌کند. هنوز «درآمد» تمام نشده بود که خالقی به صبا می گوید:«شما نواختن ویولن را قطع کنید» و به بنان اشاره می کند «گوشه حصار» را بخواند و بنان بدون اندک مکثی ، با چنان مهارت و استادی «درآمد حصار» را می خواند و به «سه گاه» فرود می‌آید که روح اله خالقی بی اختیار برخاسته و او را در آغوش گرفته و می بوسد و آینده وی را در هنر آواز درخشان پیش بینی می کند.
از همان سال، صدای غلامحسین بنان همراه با همکاری عده یی از هنرمندان دیگر از رادیو تهران به گوش مردم ایران رسید و دیری نگذشت که صدایش شیفتگان فراوانی در سراسر کشور پیدا کرد. خالقی او را در ارکستر انجمن موسیقی شرکت داد و با ارکستر شماره یک نیز همکاری را شروع کرد و از بدو شروع برنامه همیشه جاوید «گلهای جاویدان» بنا به دعوت اداود پیرنیا همکاری داشت.
بنان در طول فعالیت هنری خود، حدود 450 اهنگ را اجرا کرد و انچه که امتیاز مسلم صدای او را پدید می اورد، زیر و بم ها و تحریرات صدای او است که مخصوص به خودش می باشد. بنان نه تنها در اواز قدیمی و کلاسیک ایران استاد بود، بلکه در نغمات جدید و مدرن ایران نیز تسلط کامل داشت. تصنیف زیبا و روح پرور «الهه ناز» او بهترین معرف این ادعا می باشد.
غلامحسین بنان در سال 1315 خورشیدی به سمت بایگان در اداره کل کشاورزی استخدام شد و بعد از چندی به شرکت ایران بار که مرکز آن در اهواز بود منتقل گشت. پس از چند سال به معاونت آن اداره منسوب گردید. در سال 1321 به تهران آمد و بنا به پیشنهاد مرحوم فرخ که وزیر خواربار بود، به سمت منشی مخصوص وزیر به کار پرداخت. بعد از تغییر کابینه، به اداره کل غله و نان منتقل شد. در سال 1332 به پیشنهاد شادروان خالقی به اداره کل هنرهای زیبای کشور منتقل شد و به سمت استاد آواز هنرستان موسیقی ملی به کار مشغول گردید و در سال 1334 رئیس شورای موسیقی رادیو شد.
در دی ماه ۱۳۳۶ بنان در یک حادثه رانندگی ناشی از تصادف اتومبیلش با یک تانکر نفت در تاریکی شب به‌شدت از ناحیه چشم و صورت آسیب می‌بیند. آسیبی که تا آخر عمر همراه او می‌ماند و ناگزیر می شود که همواره از عینک‌های تیره استفاده کند.
غلامحسین بنان از ابتدا در برنامه‌های گلهای جاویدان و گلهای رنگارنگ و برگ سبز شرکت داشته که ره آورد این همکاری ها دهها برنامه گلهای جاویدان، گلهای رنگارنگ و برگ سبز می باشد.و برنامه های متعدد و گوناگون دیگری که از این خواننده بزرگ و هنرمند به یادگار مانده است.
غلامحسین بنان مدتها مبتلا به ناراحتی جهاز هاضمه بود. از طرف دیگر حنجره‌اش نیز آمادگی تداوم فعالیت را نداشت اندک اندک از خواندن اجتناب ورزید و از صحنه هنر کناره کشید و تقریبا بیست سال آخر عمر را تقریبا فعالیت چشم گیری نداشت و روز به روز ناراحتی جهاز هاضمه او را بیشتر رنجور می کرد و متاسفانه کوشش های پزشکان و خاصه مراقبت ها و از خود گذشتگی های پری بنان همسر وفادارو مهربانش هم مؤثر نیفتاد و سرانجام در هشتم اسفندماه سال 1364 خورشیدی در بیمارستان ایرانمهر تهران درگذشت.
صدای بنان، بسیار لطیف و شیرین، زیبا و خوش اهنگ، کوتاه می خواند ولی درهمین کوتاهی، ذوق و هنر بسیار نهفته است، غلت‌ها و تحریرهای او چون رشته مروارید غلطانی، به هم پیوسته و مانند آب روان است.
چه شورها، نامه‌های گمشده، گل ریزان، قصه شب، گلشن دل، رقص مستانه و گریه شمع از جمله مجموعه ترانه‌های این استاد فقید موسیقی ایرانیاست. علاوه بر این، مجموعه «شاخه گل» یک تا پانزده نیز از آثار شنیدنی بنان است که شامل تصنیف‌های ماندگاری چون الهه ناز، ای ایران، می ناب و تا بهار دلنشین می شود.
انتهای پیام/4104/
انتهای پیام/