صفحه نخست

آموزش و دانشگاه

علم‌وفناوری

ارتباطات و فناوری اطلاعات

ورزش

سلامت

پژوهش

سیاست

اقتصاد

فرهنگ‌ و‌ جامعه

علم +

عکس

فیلم

استانها

بازار

اردبیل

آذربایجان شرقی

آذربایجان غربی

اصفهان

البرز

ایلام

بوشهر

تهران

چهارمحال و بختیاری

خراسان جنوبی

خراسان رضوی

خراسان شمالی

خوزستان

زنجان

سمنان

سیستان و بلوچستان

فارس

قزوین

قم

کردستان

کرمان

کرمانشاه

کهگیلویه و بویراحمد

گلستان

گیلان

لرستان

مازندران

مرکزی

هرمزگان

همدان

یزد

هومیانا

پخش زنده

دیده بان پیشرفت علم، فناوری و نوآوری
۱۲:۴۴ - ۲۹ اسفند ۱۳۹۸

گزیده اشعار زیبای حافظ در مورد عید نوروز و بهار

همزمان با شروع فصل بهار و سال نو ابیاتی با موضوع عید نوروز و بهار را از حافظ شیرازی برای شما آماده کرده ایم. امیدواریم از این اشعار لذت ببرید.
کد خبر : 479108

به گزارش گروه رسانه‌های دیگر خبرگزاری آنا، خواجه شمس‌الدین محمد بن بهاءالدّین حافظ شیرازی شاعر بزرگ سده هشتم ایران (برابر قرن چهاردهم میلادی) و یکی از سخنوران نامی جهان است. بیش‌تر شعرهای او غزل هستند که به غزلیات حافظ شهرت دارند.


اشعار زیبای حافظ در مورد بهار


نوبهار است در آن کوش که خوشدل باشی
که بسی گل بدمد باز و تو در گل باشی


من نگویم که کنون با که نشین و چه بنوش
که تو خود دانی اگر زیرک و عاقل باشی


چنگ در پرده همین می‌دهدت پند ولی
وعظت آن گاه کند سود که قابل باشی


در چمن هر ورقی دفتر حالی دگر است
حیف باشد که ز کار همه غافل باشی


نقد عمرت ببرد غصه دنیا به گزاف
گر شب و روز در این قصه مشکل باشی


گر چه راهیست پر از بیم ز ما تا بر دوست
رفتن آسان بود ار واقف منزل باشی


حافظا گر مدد از بخت بلندت باشد
صید آن شاهد مطبوع شمایل باشی



اشعار زیبای حافظ در مورد عید نوروز


صبا به تهنيت پير مي فروش آمد
كه موسم طرب و عيش و ناز و نوش آمد


هوا مسيح نفس گشت و باد نافه گشاي
درخت سبز شد و مرغ در خروش آمد


تنور لاله چنان بر فروخت باد بهار
كه غنچه غرق عرق گشت و گل بجوش آمد


به گوش هوش نيوش از من و به عشرت كوش
كه اين سخن سحر از هاتفم به گوش آمد


زفكر تفرقه باز آن تاشوي مجموع
به حكم آنكه جو شد اهرمن، سروش آمد


ز مرغ صبح ندانم كه سوسن آزاد
چه گوش كرد كه باده زبان خموش آمد


چه جاي صحبت نامحرم است مجلس انس
سر پياله بپوشان كه خرقه پوش آمد


زخانقاه به ميخانه مي رود حافظ
مگر زمستي زهد ريا به هوش امد



اشعار عید نوروز


خوش آمد گل وز آن خوشتر نباشد
که در دستت بجز ساغر نباشد


زمان خوشدلی دریاب و در یاب
که دایم در صدف گوهر نباشد


غنیمت دان و می خور در گلستان
که گل تا هفته دیگر نباشد


ایا پرلعل کرده جام زرین
ببخشا بر کسی کش زر نباشد


بیا ای شیخ و از خمخانه ما
شرابی خور که در کوثر نباشد


بشوی اوراق اگر همدرس مایی
که علم عشق در دفتر نباشد


ز من بنیوش و دل در شاهدی بند
که حسنش بسته زیور نباشد


شرابی بی خمارم بخش یا رب
که با وی هیچ درد سر نباشد


من از جان بنده سلطان اویسم
اگر چه یادش از چاکر نباشد


به تاج عالم آرایش که خورشید
چنین زیبنده افسر نباشد


کسی گیرد خطا بر نظم حافظ
که هیچش لطف در گوهر نباشد


 



اشعار زیبای بهار


رسید مژده که آمد بهار و سبزه دمید
 وظیفه گر برسد مصرفش گل است و نبید


صفیر مرغ برآمد بط شراب کجاست
فغان فتاد به بلبل نقاب گل که کشید


ز میوه‌های بهشتی چه ذوق دریابد
هر آن که سیب زنخدان شاهدی نگزید


مکن ز غصه شکایت که در طریق طلب
به راحتی نرسید آن که زحمتی نکشید


ز روی ساقی مه وش گلی بچین امروز
که گرد عارض بستان خط بنفشه دمید


چنان کرشمه ساقی دلم ز دست ببرد
که با کسی دگرم نیست برگ گفت و شنید


من این مرقع رنگین چو گل بخواهم سوخت
که پیر باده فروشش به جرعه‌ای نخرید


بهار می‌گذرد دادگسترا دریاب
که رفت موسم و حافظ هنوز می نچشید



ابیاتی از حافظ درباره نوروز


ابر آذاری برآمد باد نوروزی وزید
 وجه می می‌خواهم و مطرب که می‌گوید رسید


شاهدان در جلوه و من شرمسار کیسه‌ام
بار عشق و مفلسی صعب است می‌باید کشید


قحط جود است آبروی خود نمی‌باید فروخت
باده و گل از بهای خرقه می‌باید خرید


گوییا خواهد گشود از دولتم کاری که دوش
من همی‌کردم دعا و صبح صادق می‌دمید


با لبی و صد هزاران خنده آمد گل به باغ
از کریمی گوییا در گوشه‌ای بویی شنید


دامنی گر چاک شد در عالم رندی چه باک
جامه‌ای در نیک نامی نیز می‌باید درید


این لطایف کز لب لعل تو من گفتم که گفت
وین تطاول کز سر زلف تو من دیدم که دید


عدل سلطان گر نپرسد حال مظلومان عشق
گوشه گیران را ز آسایش طمع باید برید


تیر عاشق کش ندانم بر دل حافظ که زد
این قدر دانم که از شعر ترش خون می‌چکید


 



اشعار حافظ درباره نوروز


ز کوی یار می‌آید نسیم باد نوروزی
از این باد ار مدد خواهی چراغ دل برافروزی


چو گل گر خرده‌ای داری خدا را صرف عشرت کن
که قارون را غلط‌ها داد سودای زراندوزی


ز جام گل دگر بلبل چنان مست می لعل است
که زد بر چرخ فیروزه صفیر تخت فیروزی


به صحرا رو که از دامن غبار غم بیفشانی
به گلزار آی کز بلبل غزل گفتن بیاموزی


چو امکان خلود ای دل در این فیروزه ایوان نیست
مجال عیش فرصت دان به فیروزی و بهروزی


طریق کام بخشی چیست ترک کام خود کردن
کلاه سروری آن است کز این ترک بردوزی


سخن در پرده می‌گویم چو گل از غنچه بیرون آی
که بیش از پنج روزی نیست حکم میر نوروزی


ندانم نوحه قمری به طرف جویباران چیست
مگر او نیز همچون من غمی دارد شبانروزی


می‌ای دارم چو جان صافی و صوفی می‌کند عیبش
خدایا هیچ عاقل را مبادا بخت بد روزی


جدا شد یار شیرینت کنون تنها نشین ای شمع
که حکم آسمان این است اگر سازی و گر سوزی


به عجب علم نتوان شد ز اسباب طرب محروم
بیا ساقی که جاهل را هنیتر می‌رسد روزی


می اندر مجلس آصف به نوروز جلالی نوش
که بخشد جرعه جامت جهان را ساز نوروزی


نه حافظ می‌کند تنها دعای خواجه تورانشاه
ز مدح آصفی خواهد جهان عیدی و نوروزی


جنابش پارسایان راست محراب دل و دیده
جبینش صبح خیزان راست روز فتح و فیروزی



عید است و آخر گل و یاران در انتظار
ساقی به روی شاه ببین ماه و می بیار


دل برگرفته بودم از ایام گل ولی
کاری بکرد همت پاکان روزه دار


دل در جهان مبند و به مستی سؤال کن
از فیض جام و قصه جمشید کامگار


جز نقد جان به دست ندارم شراب کو
کان نیز بر کرشمه ساقی کنم نثار


خوش دولتیست خرم و خوش خسروی کریم
یا رب ز چشم زخم زمانش نگاه دار


می خور به شعر بنده که زیبی دگر دهد
جام مرصع تو بدین در شاهوار


گر فوت شد سحور چه نقصان صبوح هست
از می کنند روزه گشا طالبان یار


زانجا که پرده پوشی عفو کریم توست
بر قلب ما ببخش که نقدیست کم عیار


ترسم که روز حشر عنان بر عنان رود
تسبیح شیخ و خرقه رند شرابخوار


حافظ چو رفت روزه و گل نیز می‌رود
ناچار باده نوش که از دست رفت کار


 



روز عید است و من امروز در آن تدبیرم
که دهم حاصل سی‌روزه و ساغر گیرم


چند روزیست که دورم ز رخ ساقی و جام
بس خجالت که به روی آمد ازین تقصیرم


من به خلوت ننشینم پس از این، ور به مثل
زاهد صومعه بر پای نهد زنجیرم


پند پیرانه دهد واعظ شهرم لیکن
من نه آنم که دگر پند کسی بپذیرم


آن که بر خاک در میکده جان داد کجاست
تا نهم در قدم او سر و پیشش میرم


می به زیر کش و سجادهٔ تقوی بر دوش
آه اگر خلق شوند آگه از این تزویرم


خلق گویند که حافظ سخن پیر نیوش
سالخورده میی امروز به از صد پیرم



شعر حافظ درمورد عید نوروز
 


جهان بر ابروی عید از هلال وسمه کشید
هلال عید در ابروی یار باید دید


شکسته گشت چو پشت هلال قامت من
کمان ابروی یارم چو وسمه بازکشید


مگر نسیم خطت صبح در چمن بگذشت
که گل به بوی تو بر تن چو صبح جامه درید


نبود چنگ و رباب و نبید و عود که بود
گل وجود من آغشته گلاب و نبید


بیا که با تو بگویم غم ملالت دل
چرا که بی تو ندارم مجال گفت و شنید


بهای وصل تو گر جان بود خریدارم
که جنس خوب مبصر به هر چه دید خرید


چو ماه روی تو در شام زلف می‌دیدم
شبم به روی تو روشن چو روز می‌گردید


به لب رسید مرا جان و برنیامد کام
به سر رسید امید و طلب به سر نرسید


ز شوق روی تو حافظ نوشت حرفی چند
بخوان ز نظمش و در گوش کن چو مروارید


خواجه حافظ شیرازی


انتهای پیام/


انتهای پیام/

برچسب ها: بهار عید نوروز
ارسال نظر