نقد خشونت پیدا و پنهان در یک «کشتارگاه»

گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری آنا،سید مرتضی حسینی ـ «کشتارگاه» چهارمین اثر عباس امینی کارگردان جوان سینمای ایران است که در قالب  بخش نگاه نوی سی و هشتمین جشنواره فیلم فجر به نمایش درآمد.

سه فیلم قبلی امینی  یعنی« والدراما»، «هندی و هرمز» و «من اینجا هستم» پروانه نمایش ویدئویی داشت. بنابراین با توجه به مقررات عجیب جشنواره فیلم فجر در بخش نگاه نو پذیرفته شد. این موضوع در زمان اعلام اسامی فیلم‌های این بخش از جمله تصمیم‌های جنجال‌برانگیز مسئولان جشنواره امسال بود.

فضای پرالتهاب و تنش‌زای داستان از همان سکانس اول در فیلم منعکس می‌شود.فضای فیزیکی کشتارگاه کمک کرد از همان ابتدا حال‌وهوای جنایی فیلم برای تماشاگر تداعی شود. با وجود تعدد لوکیشن شاهد اجرای یکدستی از فیلم هستیم. روندی که بیش از هر چیز مدیون کارگردانی امینی و فیلمبرداری احسان رفیعی‌جم است. فیلمنامه‌ای که امینی و حسین فرخ‌زاده به صورت مشترک نوشته‌اند روایت جانداری دارد و ریتم آن  درمسیر داستان افت نمی‌کند.

فیلم از همان سکانس آغازین، تماشاگر را با ماجرا درگیر می‌کند و حادثه و هسته اصلی ماجرا در همان فصل کوتاه ابتدایی روایت می‌شود. پرداختن به موضوع نوسانات ارزی که در یکی دو سال اخیر به شدت جامعه  را با خود درگیر ساخته است به پویایی روند قصه کمک می‌کند.

امینی از اواسط دهه هشتاد به توصیه ناصر تقوایی مستندسازی را آغاز کرده است. حاصل فعالیت او در این سال‌ها مستندهای زیادی است که از جمله موفق‌ترین آنها می‌توان به  طعم خورشید و قصه شب اشاره کرد.او با بهره‌گیری از این تجارب مستندسازی در اجرای  سکانس‌های شلوغ خارجی فیلم کشتارگاه هم سربلند بیرون آمده است.

نمایش فروپاشی اخلاق انسانی و تقویت حس انتقام‌جویی محور اصلی فیلم کشتارگاه است؛ فیلمی که در قصه آن شخصیت‌هایی که بازی خونین و مافیایی را به راه انداخته‌اند به صورت همزمان عامل و قربانی هستند.

کارگردان نمایش حجم بالای خشونت فیلم را به نماهایی از محیط داخلی و فرآیند کاری کشتارگاه محدود کرده و حتی در صحنه‌های پرتنش هم از خشونت عریان دوری کرده است. به نظر می‌رسد امینی تلاش کرده تا  درون مایه‌های عاطفی فیلم بر فضای ابهام‌آلود و خشن  آن غلبه کند.

امیرحسین فتحی در نقش امیر به عنوان  شخصیت اصلی فیلم به خوبی از پس ایفای نقش خود برآمده است. او که اولین کار سینمایی خود را تجربه کرد با حفظ تعادل بین سکوت و برون‌گرایی شخصیتش بازی قابل‌قبولی ارائه داد می‌‌توان روی حضور پررنگش در سال‌های آینده حساب بیشتری باز کرد. مانی حقیقی در نقش متولی (صاحب کشتارگاه) همچون فیلم «دوزیست»  نقش شخصیت منفی داستان را به عهده دارد و به خوبی از ایفای این نقش برآمده است. باران کوثری در نقش دختر عرب به نام اسماء نیز بازی به‌‍اندازه‌ای دارد.او که نماد عدالت‌طلبی در فیلم است در اجرای بیرونی این شخصیت دچار بزرگ‌نمایی نشده و بازی تحت کنترلی دارد.

حسن پورشیرازی در ادامه بازی خوبش در قسم در جشنواره سال گذشته در کشتارگاه هم حضور تأثیرگذاری دارد و به خوبی توانسته نمایش متعادلی از عذاب وجدان و درعین‌حال اشتباهات شخصیتش ارائه دهد.

کارگردان کشتارگاه که خود متولد آبادان است در نیمه دوم فیلم با کشاندن ماجرا به جنوب کشور ضمن این‌که با روایت ماجرا در یکفضای جدید جغرافیای فیلم را وسعت داده است با وارد کردن شخصیت‌های جدید و نمایش انگیزه آن‌ها کشش داستانی  را تقویت می‌کند در این بین جای خالی خرده داستان‌هایی برای خالی نبودن پی‌رنگ قصه، باعث می‌شود گاهی روایت را دچار رکود شود.

انتهای پیام/4104/