یک ناشناخته بزرگ در بین کاوشگران فضایی!

به گزارش خبرنگار حوزه علم، فناوری و دانش‌بنیان گروه دانشگاه خبرگزاری آنا از نیواطلس، از فوکوشیما گرفته تا تاریک‌ترین گوشه‌های اقیانوس، ربات‌هایی برای محیط‌های سخت ساخته‌شده‌اند و این اشتها برای کشف، همچنان درک ما را از مکان‌هایی که برای تردد بسیار خطرناک هستند، روشن می‌کند.کاوشگر مخفی Venera 7 را می‌توان یک ناشناخته بزرگ در حوزه کاوشگرهای فضایی نامید.

آن‌هایی که به درون اعماق فضا پرتاب می‌شوند، ممکن است جسورترین نمونه‌ها باشند، که مرتباً نبوغ انسان را تحت‌فشار قرار می‌دهند و درک ما را از جهان گسترش می‌دهند. اطلس‌های جدید به کاوشگرهای فضایی مشغول هستند و وظیفه ‌دارند مرزهای علم را با هدایت انسان به سمت ناشناخته‌های بزرگ هدایت کنند.

«ونوسی برای روس» نامی بود که اتحاد جماهیر شوروی بین سال‌های 1961 و 1984 برای سری کاوشگرهای مطالعاتی زهره ساخت، یک سری از این کاوشگرها برای مشاهده آن سیاره از دور و بعضی دیگر برای فرود روی سطح آن طراحی‌شده‌اند، شاهکاری که در ابتدای برنامه هرگز عملی نشده بود.

ونرا  1VA اولین تلاش اتحادیه اتحاد جماهیر شوروی برای بازدید از زهره در سال 1961 بود که نتوانست مدار زمین را ترک کند، در آن زمان جهان این موضوع را نمی‌دانست چرا ترجیح شوروی این بود که تا زمان موفقیت کسی از آن کاوشگر اطلاعی نداشته باشد، بنابراین مأموریت ناموفق ونرا 1A به نام عمومی «Heavy Sputnik» ، به عنوان جانشین آشکار اولین ماهواره مصنوعی جهان معروف شد که در سال 1957 راه‌اندازی شده است.

این کاوشگر اولین سفینه فضایی بود که داده‌های خود را قبل از آنکه خیلی زود تحت‌فشارهای شدید بر سطح زهره فروبریزد از جو سیاره دیگر، به زمین ارسال کرد‌. تا زمانی که اتحاد جماهیر شوروی در ساخت یک فضاپیما برای مقاومت در برابر واقعیت‌های سخت زندگی روی زهره جدی شد و ساخت یک کاوشگر جوی دیگر را نیز شروع کرد، این به معنای مهندسی یک ماشین برای تحمل فشارهای 180 اتمسفر و دمای 540 درجه سانتی‌گراد (12004 درجه فارنهایت) است.

 ونرا 7 از یک پوسته کروی منفرد با استفاده از تیتانیوم ساخته‌شده و با مواد جذب‌کننده شوک پوشیده شده است. اتحاد جماهیر شوروی امیدوار بود كه این کاوشگر بتواند در زمین فرود بیاید و ازآنجاکه می‌تواند به اطلاعات جدید پیرامون اطراف خود ادامه دهد؛ همچنان در زمین پایدار باقی بماند.

این کاوشگر با وزن 490 کیلوگرم (1.080 پوند) بسیار قابل‌توجه بود و در ماه اوت سال 1970 در کنار Kosmos  359 توسط یک فضاپیمای یکسان پرتاب شد ولی آن را فراتر از مدار زمین قرار نداد. بااین‌حال ونرا 7، به لطف اصلاحات چند مورد در طول مسیر، چهار ماه بعد با موفقیت به سیاره هدف خود رسید.

ونرا 7 در 15 دسامبر سال 1970 به جو زهره رسید و چتر نجات 2.5 مترمربعی  خود را در ارتفاع 60 کیلومتری باهدف حرکت بی‌خطر در جو زمین باز کرد. اما شش دقیقه بعد، چتر نجات پاره شد و بیست‌ونه دقیقه بعد، کاوشگر با سرعتی در حدود 60 کیلومتر در ساعت (37.3 مایل در ساعت) به سطح ناهید سقوط کرد که این مورد پیش‌بینی‌نشده بود.

ونرا 7 علی‌رغم ضربه شدیدی که از برخورد به سطح ناهید به آن وارد شد، زنده ماند و حتی برای یک ثانیه قبل از شکست، با یک سیگنال تمام اطلاعات کسب شده از فضا را انتقال داد. اما پردازش رایانه‌ای و سیگنال‌های رادیویی بعدها نشان داد كه پروسه سقوط وینرا 7  به مدت 23 دقیقه پس از ضربه‌ ادامه دار بوده و به انتقال سیگنال‌های ضعیف ادامه داده است. در این داده‌ها، دما در حدود 475 درجه سانتی‌گراد (878 درجه فارنهایت) به همراه فشار 92 بار و سرعت باد 2.5 متر در ثانیه (5.6 مایل در ساعت) ثبت شده است. این نخستین باری بود که یک فضاپیما داده‌ها را از سیاره دیگری به زمین منتقل می‌کرد که در آن می‌توان به وجود تکه سنگ‌هایی اشاره کرد.

بوریس نپوكلونوف در مصاحبه با روزنامه محلی ایزوستیا در پاسخ به تصاویر گفت: حتی ماه دارای چنین سنگ‌هایی نیست.

وی تصریح کرد: ما فکر می‎کردیم که سنگ‌های زهره وجود ندارند چراکه همه آن‌ها با فرسایش نابود می‌شوند، اما در این تصاویر وجود سنگ‌ها تصدیق شده است. این تصویر باعث می‌شود تا همه مفاهیم مربوط به زهره را دوباره مرور کنیم.

در سال 1982، Venera 13به این میهمانی پیوست تا بزرگ‌ترین غارت علمی از کاوشگرهای Venera را بازگرداند. این شامل عکس‎های پانوراما و اولین عکس‌های رنگی از سطح سیاره‌های دیگر بود. در این مدت سه کاوشگر دیگر نیز به‌عنوان بخشی از برنامه به Venera ملحق شدند.

انتهای پیام/4108/