تئاتر از پوچ‌گرایی به سمت امیدبخشی فرانگر حرکت کند/ «هنر درمانی»؛ مرهمی برای دردهای جوامع محروم است
کامبیز کامکاری در گفتگو با خبرنگار حوزه تئاتر گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری آنا، درخصوص «هنر درمانی» و ضرورت توجه به آن در جامعه اظهار کرد: روان‌شناسی مدرن به‌عنوان یکی از شاخه‌های کاربردی علم روان‌شناسی محسوب می‌شود که از یک‌سو به کاربردهای درمانی هنر در کودکان و نوجوانان معطوف است و از سوی دیگر به‌عنوان عاملی مؤثر در رشد و شکوفایی شخصیت و توانایی‌های ذهنی انسان‌ها مؤثر است.
وی افزود: «کارل اُرف» به‌عنوان یکی از متخصصان روان‌شناسی هنر، استفاده از هنرهای نمایشی و موسیقی در پیش‌دبستانی را به‌عنوان گامی مؤثر برای اجتماعی شدن و تحول شناخت در کودکان فرض می‌کند. او اعتقاد دارد جامعه‌ای که از هنر در تربیت کودکان غافل است، به شکوفایی نسل آتی پشت‌پا زده و با مشکلات فراوانی روبه‌رو است.
این روانشناس و عضو هیئت علمی دانشگاه گفت: جامعه‌شناسان، هنر را به‌عنوان ساختار و کنش‌های اجتماعی متأثر از فرهنگ و تمدن تعریف می‌کنند، در حالی که روان‌شناسان از هنر به‌عنوان بخش پنهان شخصیت سخن به میان می‌آورند. یکی از بزرگ‌ترین روان‌کاوان کارل گوستاو یونگ عنوان می‌کند که از طریق هنر می‌توان به خودشکوفایی دست یافت و برای سفر به درون و شکوفایی نیروهای ذاتی انسان، هنر سلاحی مجهز و کاربردی است.
کامکاری بیان کرد: در روان‌شناسی هنر که با زمینه‌های درمانی سروکار دارد، از تئاتر، درام، موسیقی، عروسک و ... به‌عنوان ابزارهای درمانی استفاده می‌شود که از این طریق، تعارضات تخلیه می‌شود، اضطراب‌ها ریشه‌یابی می‌شود و از همه مهم‌تر، تنش‌ها برطرف می‌شود.
وی ادامه داد: «مونته سوری» اعتقاد داشت که تئاتر برای بچه‌های کار و خیابان به منزله غذاست و روح این کودکان از طریق تأثیر التیام بخشیده می‌شود.
این روانشناس ضمن بیان اینکه در جامعه کنونی نگرانی‌ها، اضطراب و فشارهای ناشی از گرانی و تورم، مشکلات عمیقی را برای اقشار آسیب‌پذیر ایجاد کرده است، بدون هیچ شکی با اضطراب و افسردگی توده‌ای سروکار خواهیم داشت، گفت: این موج عظیم افسردگی، خشم، پرخاشگری، ناامیدی و اضطراب در کودکان کار و خیابان، محرومان اقتصادی و از همه مهم‌تر آسیب‌دیدگان جنگ و سیل به اوج رسیده و نیازمند خدمات هنر درمانی است.
وی افزود: متأسفانه صدا و سیما، با متن‌های آرامش‌بخش فاصله گرفته است و اردوهای فرهنگی به‌جای تخریب یکدیگر و رواج خشم و پرخاشگری توأم با تحقیر هیچ‌گونه لذت، شادی، خوشی و نشاط معنوی را به ارمغان نمی‌آورد.
کامکاری تأکید کرد: هنر درمانی می‌تواند بخش گم شده درون انسان را التیام بخشد و به‌عنوان مرهمی برای زخم‌های عمیق جوامع محروم شناخته شود.
وی خاطرنشان کرد: استفاده از تئاتر، موسیقی، نمایش و ... به‌عنوان یکی از فنون عملیات روانی برای نیروهای نظامی شناخته می‌شود که از این طریق روحیه نظامی را افزایش دهند. عدم استفاده از هنر به‌عنوان شاخه‌ای از جنگ روانی در نظر گرفته می‌شود زیرا اضطراب، افسردگی، تنش و بی‌قراری را می‌توان از طریق هنر کاهش داد.
این روانشناس گفت: امروزه هنر می‌تواند انسان‌ها را به‌سوی شناخت خویشتن دعوت کند و با ترشح هورمون سروتونین در مغز که ناشی از آهنگ‌های هارمونیک است، شادی و نشاط را به ارمغان بیاورد. تئاتر و نمایش رازهای معنویت را بازگو می‌کند و باید تئاتر ایران از سبک‌گرایی، پوچ‌گرایی و نهلیسم به‌سوی امیدبخشی فرانگر حرکت کنند.
انتهای پیام/4072/4104/
انتهای پیام/