سرمایه‌گذاران در نمایش‌هایی ورود کنند که با جامعه در ارتباط باشد
حسن انصاریان در گفتگو با خبرنگار حوزه تئاتر گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری آنا، درباره آنچه در چند سال اخیر با عنوان «تئاترهای لاکچری» مطرح شده است، گفت: فعالان حوزه تئاتر با حضور سرمایه‌گذاران برای تولید کارهای قوی و ماندگار در تئاتر مشکلی ندارند؛ اعتراض‌ها به شیوه اجرایی شدن این مکانیسم‌هاست.
وی اظهار کرد: برخی دوستان من که با بلیت‌های 190 هزارتومانی به تماشای یکی از تئاترهایی که در سالن اجتماعات یک هتل اجرا می‌شد نشسته بودند، به من می‌گفتند که حتی تماشاگران ردیف‌های اول هم به‌سختی صدای بازیگران را می‌شنیدند. ورود سرمایه شخصی به تئاتر باید هدفمند باشد. یعنی با یک هدف کاملاً مشخص، یک متن قدرتمند و جذاب را با بازیگران توانمند برای اجرای صحنه طراحی کنیم. تأثیراتش را هم روی تماشاگر و فرهنگ کشورمان خواهیم دید.
این کارگردان تئاتر که به‌تازگی نمایش «شاپرک خانوم» را با بازیگرانی همچون سیاوش طهمورث، فریبا متخصص، قربان نجفی، محمد آقامحمدی، بهرام سروری‌نژاد و آذین فولادوند روی صحنه داشت، در ادامه گفت: سالن اجتماعات هتل، سالن نمایش نیست و برای مراسم عروسی، جشن یا همایش‌های خاصی طراحی و ساخته شده است. طبیعتاً اجرا در چنین فضایی، به متن نمایشنامه و شیوه اجرای آن متن ضربه می‌زند، حتی اگر بازیگر خیلی هم توانا باشد، چگونه قرار است صدایش را به هزار نفر برساند.
انصاریان درباره سرمایه‌گذاری خصوصی در تئاتر هم گفت: 2 یا 3 میلیارد تومان روی یک تئاتر سرمایه‌گذاری می‌کنند، ولی آیا آن تئاتر واقعاً ارتباطی با جامعه ما دارد؟ سؤال من این است که آیا دلیلی دارد نمایش بینوایان ویکتور هوگو با هزینه بالایی در کشور ما اجرا شود؟ یعنی هدف از اجرای این کار فقط این است که بگوییم یک نمایش با دکور مجلل و گروه موسیقی و ستاره‌های سینما انجام می‌دهیم؟ یا اینکه نه، این متن را انتخاب کرده‌ایم چون برخی ابعاد این نمایشنامه با نیازهای فکری و اجتماعی جامعه امروز ما هم‌خوانی دارد. من در انتخاب و اجرای چنین نمایش‌هایی این دغدغه را ندیدم. زمانی «اورسن ولز» نمایش هملت را روی صحنه برد و در آن داستان هملت را به دوران جنگ جهانی دوم و سربازان آلمان نازی ترکیب کرد. این در واقع یک کار نو است. یک نگاه جدید به متن هملت می‌دهد و قصد و هدف مشخصی هم از این کار دارد.
وی با طرح این پرسش که قصد ما از سرمایه‌گذاری چند میلیارد تومانی در تئاتر چیست، گفت: آیا قصدمان این است که پول دربیاوریم یا اینکه یک تئاتر قدرتمند را به نمایش بگذاریم. سرمایه اگر با هدف مناسب در سالن تئاتر به کار گرفته شود، قابل قبول است و به تئاتر ما کمک می‌کند، اما اگر قرار است متن‌هایی را انتخاب کنیم که هیچ ربطی به جامعه ندارد و صرفاً دلمان را خوش کنیم که یک پروداکشن بزرگ انجام می‌دهیم، بدانید که این نوع سرمایه‌گذاری ضربه عجیبی به بدنه تئاتر وارد خواهد کرد. ورود سرمایه به عرصه هنر خوب است، اما سرمایه‌گذاران در کارهایی ورود کنند با جامعه در ارتباط باشد.
انصاریان افزود: ما چرا باید تئاتر که یک هنر مردمی است را فقط به مخاطبانی محدود کنیم که توانایی پرداخت بلیت‌های 150 هزارتومانی و 200 هزارتومانی را دارند. در شرایط اقتصادی جامعه ما مشخص است که تئاتر قطعاً محدود به یکسری گروه خاص خواهد شد.
وی عنوان کرد: در تاریخ تئاتر ما آثار نمایشنامه‌نویسان توانمندی همچون بیژن مفید، اکبر رادی و محمود استاد‌محمد کاملاً به دغدغه‌ها و خواسته‌های جامعه نزدیک بود. بخشی از ضعف نمایشنامه‌نویسی به خاطر این است که آن سرمایه‌گذار و تهیه‌کننده سراغ نمایشنامه‌نویسان خوب ایرانی نمی‌رود؛ در حالی که باید از او بخواهد نمایشنامه‌ای بنویسد که با فضای جامعه کاملاً هم‌خوانی داشته باشد؛ روی آن سرمایه‌گذاری کند و علاوه برجذب مخاطب جریان تئاتر ایران قوی‌تر شود.
انصاریان با اشاره به اینکه تئاتر صرفاً جای ملاقات با ستاره‌های سینما نیست، افزود: شما می‌توانید 20 بازیگر معروف را بدون اینکه اصلاً تئاتر اجرا کنند، به سالن ببرید و بگویید این بازیگران امشب اینجا هستند، مردمی که دوست دارند آن‌ها را ببینند بلیت بخرند و در سالن با آن‌ها حرف بزنند و عکس بگیرند. درحالی‌که جوهر تئاتر حضور بازیگران معروف نیست، بلکه اجرای یک نمایش جذاب است.
انتهای پیام/4072/4104/
انتهای پیام/