صداهای ماندگار در دوبله سرمایه‌های ملی هستند
ژرژ پطروسی در گفتگو با خبرنگار حوزه رادیو و تلویزیون گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری آنا، در پاسخ به این که چگونه می‌توان از تجربیات چهره‌هایی همچون منوچهر اسماعیلی، هوشنگ لطیف‌پور، ایرج رضایی، خسرو خسروشاهی، منوچهر والی‌زاده، جلال مقامی و رفعت هاشم‌پور به عنوان بازماندگان نسل طلایی دوبله ایران بهره برد و در عین حال از زحمات آنها نیز تقدیر کرد، گفت: به نظر من در حد امکان از تجربیات این عزیزان استفاده شده است. نباید فراموش کنیم که به هر حال هر کدام از این اساتید در دوران جوانی و در زمان اقتدار جسمانی خود فعالیت‌ها و هنرنمایی‌هایی را داشته‌اند که دیگر اکنون قادر به انجام آن نیستند. درست مثل ورزشکار پیشکسوتی که در چند دوره المپیک مدال‌های زیادی گرفته، اما الان دیگر یک‌دهم آن توانایی را هم ندارد و نباید هم از او چنین انتظاری داشت.
وی اظهار کرد: این بزرگان هم رسالت هنری خود را با کارهای ماندگاری که داشته‌اند انجام داده‌اند. فیلم‌ها و سریال‌های زیادی را دوبله کرده‌اند، در آموزش به گویندگان نسل جدید فعال بوده‌اند، مدیر دوبلاژ بسیاری از آثار خاطره‌انگیز بوده‌اند و بسیاری از بازیگران نامدار دنیا با صدای آنها برای بینندگان ایرانی شناخته شده‌اند. خلاصه هر کاری که از دستشان برمی‌آمد انجام داده‌اند. الان باید این عزیزان را به عنوان هنرمندان بسیار دوست‌داشتنی، محترم و ارزشمندی در نظر گرفت که وجودشان موجب تسلی خاطر و انگیزه برای جوان‌ترهاست.
این دوبلور پیشکسوت با اشاره به فقدان تعداد زیادی از چهره‌های نامدار هنر دوبله ایران در یک دهه اخیر همچون پرویز بهرام، حسین عرفانی، بهرام زند، احمد رسول‌زاده، مهدی عبادی، عطا‌ءالله کاملی، ایران بزرگمهری، نیکو خردمند، خسرو شایگان و ... افزود: با فقدان این اساتید به‌شدت غمگین می‌شویم، البته من هیچ وقت این احساس را ندارم که اینها برای همیشه رفته‌اند، شما هر وقت که بخواهید، با دیدن آثار این عزیزان صدایشان را می‌شنوید. معنای صدای ماندگار هم همین است.
پطروسی عنوان کرد: جایگزینی صداهای ویژه‌ای مثل زنده‌یادان احمد رسول‌زاده یا پرویز بهرام تقریباً غیرممکن است، اما اگر انجمن گویندگان و سرپرستان گفتار فیلم در جامعه و در بین هنرجویان جوان صداهای خاص را پیداکرده و وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و مدیران تلویزیون هم کمک کنند، می‌توان به آینده دوبله ایران امیدوار بود. نباید فراموش کرد که صداهای ماندگار در دوبله یک مسئله شخصی نیست و سرمایه ملی محسوب می‌شود. حفظ و تقویت سرمایه ملی هم عزم و اقدام ملی را می‌طلبد. فکر می‌کنم اگر بخواهیم زحمات و هنر اساتید پیشکسوت دوبله ایران را ارج نهیم این کار بسیار مفیدتر و مؤثرتر باشد.
انتهای پیام/4072/4104/پ
انتهای پیام/