مسائل جامعه روی میز دانشگاه قرار نمی‌گیرد
آرمین امیر در گفتگو با خبرنگار حوزه آموزشی و پژوهشی گروه دانشگاه خبرگزاری آنا، درباره چگونگی ظهور و بروز مسئولیت‌های اجتماعی و سیاسی در دانشگاه‌ها گفت: دانشگاه‌ها به میزانی که از کالایی شدن دانش و دانشگاه فاصله دارند استعداد و ظرفیت بیشتری برای نقش‌آفرینی اجتماعی و سیاسی یا همان مسئولیتپذیری اجتماعی خواهند داشت. اگر اصرار کنیم دانشگاه‌ها از نظر مالی خودکفا شوند، دغدغه‌های دانشگاه خودبه‌خود ذیل دغدغه‌های بازار قرار می‌گیرد و کنش‌گرانی در دانشگاه قوت می‌گیرند که رسالت اصلی دانشگاه را حل مسائل بازار می‌دانند.
وی ادامه داد: منظور این نیست که دانشگاه نباید هیچ درآمدی داشته باشد و تماماً وابسته به دولت باشد، مقصود این است که نباید پیوند دانشگاه و دولت قطع شود. نیازهای جامعه بایستی از مجموع افکار دولت، سمن‌ها، مردم و دانشگاه برخیزد و سپس دانشگاه برای حل آن مسائل چاره بیندیشد که البته این چاره‌اندیشی هم دوباره در تعامل با مردم، دولت و سمن‌ها شکل می‌گیرد و در فضای صرفاً دانشگاهی میسر نیست. طبیعتاً دولت و جامعه نیز برای این نیازها منابعی اختصاص می‌دهند که می‌تواند بخشی از درآمدهای لازم دانشگاه را تأمین کند.
عضو هیئت علمی گروه مطالعات فرهنگی دانشکده علوم اجتماعی دانشگاه علامه طباطبایی درباره ملزومات نقش‌آفرینی دانشگاه‌ها بیان کرد: یکی از ملزومات نقش‌آفرینی دانشگاه در حل مسائل اجتماعی و سیاسی، آزادی دانشگاهیان در ابراز نظر است. اکنون شاهد وضعیت دوگانه‌ای هستیم؛ از سویی دولت نقش حمایتی خود را ایفا می‌کند و نگذاشته دانشگاه‌های مطرح به دامن بازار بغلتند، از سوی دیگر نیز به سبب فراهم نبودن شرایط آزادی بیان و فعالیت اجتماعی و سیاسی در دانشگاه‌ها و همچنین در جامعه، دانشگاه جایگاه لازم را در مسئولیتپذیری اجتماعی و سیاسی ندارد.
امیر افزود: از این‌روست که فضای دانشگاه فضای شاداب و پویایی نیست. فرآیند جذب اعضای هیئت علمی نیز مجموعاً به گونه‌ای است که عملاً فارغ‌التحصیلانی که سابقه علمی و فعالیت اجتماعی و سیاسی آنها پررنگ‌تر است کمتر بخت انتخاب به عنوان استاد دانشگاه را دارند، لذا کلاس‌های درس و فعالیت‌های دانشگاه در حوزه‌های سیاسی و اجتماعی بیشتر از اینکه به تشریح مسائل اجتماعی و سیاسی و تلاش برای حل آنها صرف شود به بازگو کردن نظریه‌ها صرف می‌شود. زیرا فرآیند اول مستلزم پذیرش نقد و شجاعت برخورد با واقعیت‌ها است که در دستگاه مقتدر دولت دیده نمی‌شود.
وی بیان کرد: با توصیفات فوق اساتید نیز به کارمندانی تبدیل می‌شوند که وظایف اداری را در ساعات کار خود به انجام می‌رسانند، چراکه نه از سر و کله زدن با مسائل اجتماعی و سیاسی بلکه از انجام این وظایف پاداش می‌گیرند.
عضو هیئت علمی گروه مطالعات فرهنگی دانشکده علوم اجتماعی دانشگاه علامه طباطبایی در پایان خاطرنشان کرد: بنابراین اگرچه دانشگاه ایرانی ظرفیت مسئولیتپذیری اجتماعی بالایی دارد اما به دلیل ترس از فضای بحث آزادانه، عملاً مسائل جامعه روی میز دانشگاه قرار نمی‌گیرد. دولتمردان؛ راه حل‌ها، بایدها و ملاحظاتی در جیب دارند که نمی‌گذارد عرصه به دست بیان و تشریح واقعیت‌ها بیفتد. همین است که دانشگاه هم راهبرد بقا را انتخاب کرده است و اگر قرار نیست فرآیندی تغییر کند پس لااقل زنده بماند.
انتهای پیام/4107/4116/پ
انتهای پیام/