سعی کردم در مأموریت غیرممکن «منفی دوست‌داشتنی» باشم

پادینا رهنما در گفتگو با خبرنگار حوزه سینمای گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری آنا، درباره شکل‌گیری فعالیت خود در عرصه بازیگری اظهار کرد: بازیگری برای من به شکل حرفه‌ای در سال 1389 با فیلم «خانه پدری» ساخته کیانوش عیاری آغاز شد.

بازیگر فیلم «خانه پدری» درباره کارگردانی کیانوش عیاری گفت: شیوه کار عیاری به این شکل است که بازیگر را می‌بیند و طبق معیارها و نگاه خودش و گفتگو با بازیگر به نتیجه می‌رسد. فکر می‌کنم اصلاً نیازی به تست گرفتن ندارد، من هم اصلاً باورم نمی‌شد که در کار عیاری انتخاب شوم. فکر می‌کردم نهایتاً به دفتر ایشان می‌روم و فرمی را  پر می‌کنم، شاید بشود! واقعاً باورم نمی‌شد و تا لحظه آخر هم که به من گفتند بیا، مطمئن نبودم که بشود. فکر می‌کردم شاید بیشتر شبیه به یک شوخی است.

وی اعتماد را دلیل انتخاب عیاری دانست و افزود: عیاری باید یک «آن» را در بازیگر ببیند که  معیاری برای انتخاب باشد. او به بازیگرهای جوان خیلی اعتماد می‌کند.

رهنما که نقش «ربابه» را در فیلم خانه پدری ایفا کرد، درباره کارگردانی عیاری گفت: عیاری علاوه بر سختگیری بسیار به بازیگران احترام می‌گذارد و اعتماد می‌کند. چون عیاری فیلمنامه ندارد، معمولاً «سیناپس» دارد و با سیناپس می‌آید سر کار و بعد می‌نویسد یا دیالوگ به بازیگر می‌دهد، من اصلاً نمی‌دانستم چه اتفاقی می‌خواهد بیفتد. اسم نقش را می‌دانستم ولی نمی‌دانستم قرار است چه اتفاقی بیفتد.

وی با بیان اینکه عیاری به صورت روزانه به ما دیالوگ می‌داد افزود: من فقط می‌دانستم کلیت فیلم و ماجرا چیست. روز به روز فیلم‌نامه را می‌دادند و البته اجازه می‌دادند در فیلمنامه دخل و تصرف داشته باشیم. حتی می‌گفت خودت احساس می‌کنی اینجا چه بگویی بهتر است. بعد هم که من فیلم را روی پرده دیدم، دیدم که واقعاً چقدر خود ربابه است،  تجربه بی‌نظیر و خوشایندی بود. برای اینکه هنوز که هنوز است بعد از هشت سال، کسانی که دیدند می‌گویند بهترین نقش خانه پدری ربابه و ملوک هستند. شیوه کارگردانی ایشان منحصر به فرد و بی‌نظیر بود.

رهنما گفت:‌ فیلم خانه پدری فقط در جشنواره فیلم فجر به نمایش درآمد و بازخورد مردم فوق‌العاده بود. در واکنش‌هایی که از مردم و دوستان می‌گیرم، همه می‌گویند تأثیرات آن فیلم هنوز با ماست.

رهنما افزود: اصلاً فیلمی که کارگردانش عیاری است چرا باید در کنار کارهای هنر و تجربه قرار بگیرد. جای دیگر هم گفتم واقعاً نمی‌دانم متر و میزان‌شان برای چنین تصمیم‌‌هایی چیست. البته اجازه ندارم به‌عنوان یک بازیگر در این مسائل دخالت کنم. حوزه کارم نیست. عقاید شخصی‌ام را می‌گویم. اگر فیلمی که من بازی کردم دیده شود، اکران شود و در شبکه نمایش خانگی توزیع شود، برای من به‌عنوان بازیگر اتفاق‌های بهتری می‌افتد ولی همچنان فکر می‌کنم اکرانش در هنر و تجربه توهین‌آمیز است. من دوست دارم اکران شود تا من هم  دیده شوم ولی این کار قشنگ نیست.

این بازیگر ادامه داد:‌ پس از بازی در خانه پدری با پیشنهادات بسیاری برای بازی در سریال مواجه شدم که قبول نکردم و ترجیحم این بود که وقتی به‌عنوان بازیگر سینما معرفی شدم در کارهای تلویزیونی ورود نکنم البته صحبتی که می‌کنم مربوط به سال 1390 است. چرا که شرایط تلویزیون را در آن زمان نمی‌پسندیدم. البته صحبت‌هایی که می‌کنم ممکن است عقاید شخصی‌ام باشد.

اعتباری که بازیگر سینما دارد، بازیگر تلویزیون ندارد

وی ادامه داد: شاید اعتباری که بازیگر سینما دارد، بازیگر تلویزیون ندارد. بازیگر تلویزیون را خیلی سخت برای کار سینما می‌برند. یعنی دستیاران کارگردان و برنامه‌ریز به‌محض اینکه می‌خواهند انتخاب کنند، می‌گویند فلانی تلویزیونی است. نمی‌دانم چرا این اتفاق می‌افتد.

رهنما با بیان اینکه بازی در دو فیلم، همزمان نبوده است اضافه کرد: بازی در این دو فیلم‌ حدوداً با شش ماه فاصله انجام شد «لالا کن» به کارگردانی مصطفی قربانپور و سپس «مأموریت غیرممکن» به کارگردانی یعقوب غفاری بود.

وی با بیان اینکه در فیلم لالا کن به مصطفی قربانپور اعتماد کردم گفت: فیلم‌نامه را وقتی خواندم برایم جذاب بود. هنوز فیلم را هم ندیدم. متأسفانه فیلم در یک هفته اکران داشت که دلیل اکران یک هفته‌ای آن را نمی‌دانم.

بازیگر فیلم مأموریت غیرممکن افزود: فیلم‌هایی دیدم که  از سطح کیفیت بالاتری برخوردار نبودند، اما خیلی بیشتر از این فیلم دیده شده‌اند. عوامل مختلفی است که به یک فیلم آسیب می‌زند. فصل بدِ اکران، پوستر و حتی بنر بد هم می‌تواند به فیلم آسیب بزند.

وی درباره کارگردانی غفاری در فیلم مأموریت غیرممکن اظهار کرد: غفاری خیلی سخت‌گیرتر از کارگردان‌های دیگری است که با آنها کار کردم. بعد از کار عیاری، تجربه بازیگردانی داشتم. یعنی به‌واسطه اینکه با عیاری کار کردم، کارگردان‌های دیگری مثل رضا خطیبی و محمد احمدی به من اعتماد کردند و اجازه دادند که من بازیگردان کارشان باشم. حتی کار کودک هم بود و می‌دانید که کار کردن با بچه‌ها چقدر سخت است. ولی غفاری سبک و سیاق کارش متفاوت است. تأکیدش بر این بود که دقیقاً آن‌چیزی که من می‌گویم و آن‌چیزی که در فیلمنامه است، بدون کلمه‌ای جابه‌جایی بیان کنیم.

رهنما درباره شیرینی تجربه کار تئاتر و سینما گفت:  تئاتر و سینما دو مدیوم متفاوت‌اند. اگر دلی باشد، تئاتر آن حس و حال و تجربه‌ و اینکه به بازیگر یک قدرت و تجربه‌ای می‌دهد ارزشمند است.

رهنما درباره اوقات بیکاری‌اش اظهار کرد: وقت‌های بیکاری را به مطالعه، ورزش و یوگا  می‌پردازم.

سیاست‌گذاری‌ها برای سالن‌های اکران غلط است

این بازیگر با بیان اینکه تجربه فعالیت در سینمای کودک را  هم داشته‌ام درباره اختصاص سالن به فیلم‌های کودک گفت: به‌نظرم سیاست‌گذاری‌ها برای سالن‌های اکران غلط است. یعنی از پایه مشکل وجود دارد و بسترسازی نشده است. این‌هم کار من و امثال من نیست. چون‌که هم در تئاتر کودک و هم فیلم کودک بازیگردانی کرده‌ام، با بچه‌های زیادی کار کردم، حس و حال بچه‌ها را می‌دانم، واقعاً سالن سینما برای این فیلم‌ها نیاز است. یک‌جوری تفکیک می‌شود، یعنی تکلیف آدم‌ها مشخص می‌شود، بچه‌هایی که می‌خواهند فیلم‌های مناسب خودشان را ببینند، تکلیفشان مشخص می شود.

وی درباره بازی در کار کمدی گفت: بستگی به فیلم‌نامه، کارگردان و نقش دارد. نقش آنجلا که منفی بود، ابتدا این شیرینی را نداشت ولی سعی کردم طوری بازی کنم که هم برای خودم و هم برای مخاطب جذاب شود و خوشبختانه این اتفاق افتاد. از بازخوردهای بازی در نقش منفی میترسیدم، اما سعی کردم شیرین و به اندازه بازی کنم، همان چیزی که در ادبیات سینمایی‌ها به «منفی دوست‌داشتنی» معروف است و فکر می‌‌کنم این اتفاق افتاد. من جوابی که باید می‌گرفتم را گرفتم. مهم مردم هستند.

 انتهای پیام/۴۰۷۱/۴۰۴۶//ن