درگذشت محمد مطیع و یادآوری کوچ غریبانه مهدی فتحی در شب تحویل سال

به گزارش خبرنگار حوزه سینمای گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری آنا، در آخرین ساعات سال 1397 و در حالی که  همه ایرانیان مشتاق و منتظر تحویل سال نو بودند، خبر درگذشت چهره‌ای دیگر از قافله هنرمندان و از تبار بازیگران کام‌ها را تلخ کرد. محمد مطیع بازیگر سینما، تئاتر و تلویزیون در 75 سالگی در شهر گوتنبرگ سوئد که از نیمه دهه شصت میزبان او شده بود، بر اثر سکته قلبی دار فانی را وداع گفت تا پیک اجل حتی در ساعات آخر سال 97 هم دست از گلچینی خود از میان اهالی سینما و تلویزیون برندارد.

محمد مطیع متولد سال 1322 در مشهد بود. وی اگر چه در سال‌های اخیر برای بینندگان تلویزیون برای بازی در سریال‌هایی همچون «باغ سرهنگ»، «تبریز در مه»، «عمارت فرنگی» و «سال‌های مشروطه» شناخته شده بود، اما قدیمی‌ترها و به ویژه آنان که در دهه شصت بیننده تلویزیون بودند، خاطرات دورتر و ماندگارتری با مطیع دارند.

زنده‌یاد مطیع بازیگری توانمند بود که به‌خوبی ویژگی‌های فیزیکی خاص و فن بیان خود را در اختیار نقش می‌گذاشت

محمد مطیع که تحصیلات خود را در دانشکده هنرهای دراماتیک به پایان برده بود، از 24 سالگی بازی در تئاتر را آغاز کرد و از سال 1351 هم با فیلم «رضا هفت خط» وارد سینما شد. او در سال‌های دهه 50 بیشتر در تئاتر فعال بود و پس از انقلاب نیز در قاب تلویزیون برای عموم مردم به شهرت رسید. سال‌های دهه شصت و به‌ویژه نیمه اول آن، شبکه‌های معدود تلویزیون جمهوری اسلامی ایران چند سریال ماندگار را در ژانر تاریخی پخش کرد که با استقبال مخاطبان مواجه شد.

مطیع بازیگری توانمند بود که به‌خوبی ویژگی‌های فیزیکی خاص و فن بیان خود را در اختیار نقش می گذاشت. دو خصلتی که یادگار تمرین‌ها و فعالیت‌های مطیع در صحنه تئاتر بود. با این حال او پس از دو دهه غیبت باز هم با قدرت در تلویزیون ظاهر شد؛ در معدود نقش‌هایی که ایفا کرد اگرچه با توجه به تعدد سریال های تلویزیونی مانند دهه شصت دیده نشد؛ اما نشان داد که همچنان بازیگری متبحر و کاربلد و نماینده لایق نسل طلایی تئاتر ایران در دهه 50 است.

درگذشت ناگهانی مطیع در شب سال نو بیش از هرچیز یادآور درگذشت نابهنگام و البته غریبانه یکی دیگر از قله‌های بازیگری ایران و البته از چهره‌های قدرنادیده هنر بازیگری است. مهدی فتحی که شاه‌نقش همیشه ماندگارش در سریال امام علی(ع)، تعریفی دیگر از چگونگی بازی در نقش‌های منفی ارائه داد، در واپسین ساعات سال 1382 درگذشت. فتحی پس از تحمل یک دوره بیماری سخت و در حالی که از لحاظ مالی هم شرایط مناسبی نداشت، دیده از جهان فرو بست. مهدی فتحی هم مانند مطیع دست‌پرورده صحنه تئاتر بود و به‌خوبی توانست تمام آنچه را بر صحنه نمایش و به‌ویژه در حوزه فن بیان آموخته بود، در شخصیت عمروعاص سریال امام علی (ع) به کار ببندد. اگرچه فتحی بازیگری به نسبت کم‌کار بود، اما در هر سه قالب تلویزیون،سینما و تئاتر، نقش‌های خاطره‌انگیزی را به جا گذاشت. نقش‌هایی که به‌ویژه با لحن خاص دیالوگ گفتن او جاودانه شد. شاید ماندگارترین تصویر مهدی فتحی برای علاقه‌مندان به سینما دیالوگ وی در سکانس آغازین فیلم «اعتراض» مسعود کیمیایی باشد. جایی که محسن دربندی (فتحی) برای آزادی  امیرعلی فرمانزاد (داریوش ارجمند) که از چاردیواری زندان آزاد می‌شد، «به  سلامتی  سه تن: ناموس و رفیق و وطن و سلامتی سه کس: زندونی و سرباز و بی‌کس» گلریزان کرد. بازی او در فیلم‌های «کشتی آنجلیکا»، «روز واقعه»، «دستمزد» و «آدم برفی» نیز نشانه‌هایی روشن از یک بازیگر مسلط و کارکشته را به نمایش گذاشت.  

در سریال امام علی(ع) فتحی شخصیت عمروعاص را چنان باورپذیر، پرانعطاف و البته جذاب ارائه کرد که  می‌توان گفت برای همیشه تصویر کلیشه‌ای نقش منفی‌های تاریخی را دستخوش تغییر کرد و بسیاری از بازیگران شناخته شده نیز  در آثار بعدی که در حوزه تاریخ(صدر اسلام و معاصر) ایفاگر نقش‌های منفی شدند از همین شیوه پیروی می‌کنند. شیوه‌ای که البته با لحن و بیان خاص دیالوگ‌گویی فتحی  منحصر به فرد شد.

درگذشت ناگهانی  محمد مطیع در شب سال نو یاد‌آور درگذشت نابهنگام و غریبانه مهدی فتحی در شب تحویل سال 1383 بود

اما فتحی هم بسیار کمتر از زنده‌یاد مطیع قدر دید. اگر محمد مطیع توانست در دهه پایانی عمرش با حضور مجدد در ایران، بازگشتی دوباره به اذهان مخاطبان تلویزیون داشته باشد، ناملایمات روزگار و فشار‌های زندگی مهدی فتحی را چنان مستأصل کرد که چاره‌ای جز پاسخ مثبت به چند کار معمولی در اواخر عمر خود نداشت و سرانجام نیز در حالی که هنوز بخش زیادی از استعداد بازیگری و توانمندی‌اش ناشناخته باقی مانده بود، هم از دنیای بازیگری و هم از دنیای فانی خداحافظی کرد. این چنین است که چهارده سال پس از درگذشت فتحی در شب تحویل سال، این بار فوت نابهنگام محمد مطیع باعث شد تا باز هم در فقدان بازیگری برآمده از صحنه تئاتر افسوس بخوریم. دو چهره‌ای که نماد روشن پیوند تئاتر و سینما و تلویزیون در دهه‌های طلایی این  دو قالب ارائه هنر بازیگری بودند. روحشان شاد و یادشان گرا‌می باد. 

انتهای پیام/4104/پ