دولت به اندازه سیل بیکاران، شغل ایجاد نکرد/ اشکالات اساسی بودجه۹۸

ابراهیم رزاقی در گفتگوی تفصیلی با خبرنگار اقتصادی خبرگزاری آنا با اشاره به وجود 30 تا 50 هزار پروژه نیمه‌تمام عمرانی در کشور گفت: تنظیم بودجه‌ کشور با مبانی سرمایه‌داری منجر به ظهور پدیده سرمایه‌داری غیرتولیدی در ایران شده است.

ابراهیم رزاقی که از برجسته‌ترین کارشناسان اقتصادی کشور و استاد اقتصاد سابق دانشگاه تهران است در این گفتگوی تفصیلی با آنا از کاهش چشمگیر بودجه عمرانی تا بی‌توجهی دولت به تولید داخلی و عنایت ویژه به واردات کالا به کشور در بودجه 98 می‌گوید.

در حقیقت این کارشناس اقتصادی بر این باور است که عملکرد نامناسب دولت‌های مختلف پس از زمان ریاست جمهوری آقای هاشمی رفسنجانی موجب شده است تا در شرایط کنونی شاهد ظهور مشکلات و چالش‌های اقتصادی متعددی در کشور باشیم.

مشروح این گفتگوی تفصیلی را در ادامه می‌خوانید.

واردات میلیاردها دلار کالا و خدمات به ایران

آنا: در لایحه بودجه 98، بودجه شرکت‌های دولتی حدود سه‌چهارم بودجه کل کشور است و مجلس در این سال‌ها معمولاً پیوست لایحه را بدون بررسی تصویب کرده است. شما چه راهکاری برای کاهش هزینه‌های دولت در شرایطی که بودجه جاری دولت نسبت به بودجه عمرانی در سال آینده بیشتر است، پیشنهاد می‌کنید؟

تمام دولت‌های پس از ریاست جمهوری آقای هاشمی رفسنجانی سیاست سرمایه‌داری را در ایران پیاده کرده‌اند و الگوهای اقتصادی درست اصلاً موردنظر دولت‌ها نبوده است. هر چهار رئیس جمهور پس از دوران مرحوم هاشمی رفسنجانی دنبال‌کننده سیاست سرمایه‌داری در کشور بودند و متأسفانه مبنای تفکر و اندیشه نمایندگان مجلس کشورمان هم بر همین منطق برنامه‌ریزی شد.

در اصل دوم قانون اساسی آمده است معاد برای تعالی انسان به‌سوی خداست و  در اصل سوم قانون اساسی ذکر شده است که  باید استقلال اقتصادی، سیاسی، فرهنگی و اجتماعی در کشور برقرار باشد. دولت برای همه باید مسکن، خوراک، پوشاک، بیمه، درمان و بهداشت توأم با آموزش رایگان فراهم کند.

در اصل 43 قانون اساسی آمده است که دولت باید به‌گونه‌ای اشتغال‌زایی ایجاد کند که بتواند رفاه برای مردم به ارمغان آورد؛ اما متأسفانه در سال‌های گذشته 1500 میلیارد دلار واردات کالا و خدمات به کشور داشتیم.

بیکاری میلیون‌ها شاغل در دولت تدبیر و امید 

آنا: به لحاظ ایجاد اشتغال و توسعه کشور عملکرد دولت‌های گذشته در بودجه‌بندی کشور را چگونه ارزیابی می‌کنید؟

در کشورهای توسعه‌یافته تا دو سال گذشته میلادی برای ایجاد یک شغل پایدار 10 هزار دلار باید هزینه می‌شد و در سال میلادی جدید هزینه ایجاد یک شغل پایدار در یک کشور توسعه‌یافته حدود 20 هزار دلار شد.

اگر معیارهای گفته‌شده را در نظر بگیریم تابه‌حال باید در کشور ما بین 75 تا 150 میلیون شغل در 40 سال گذشته ایجاد می‌شد ولی متأسفانه کل میزان اشتغال‌زایی در ایران 23 میلیون است که 12 میلیون آن مربوط به گذشته است که وقوع این اتفاق نشان می‌دهد تنها در سالیان اخیر حدود 11 میلیون شغل ایجاد کرده‌ایم.

 از طرف دیگر آقای روحانی در پنج سال گذشته حدود 300 میلیارد دلار واردات کالا و خدمات داشتند و باید بین 15  تا 30 میلیون شغل ایجاد می‌کردند ولی تعداد مشاغلی که ایجاد کردند کمتر از تعداد کارگرهای بیکار و کارخانه‌های ورشکسته در پنج سال اخیر است.

طبق قانون اساسی دولت وظیفه ایجاد مسکن و شغل را برای هموطنان دارد پس چرا آقای آخوندی وزیر سابق راه وشهرسازی برنامه‌ای برای توسعه مسکن در کشور نداشت و با صراحت تمام هم به نداشتن برنامه در حوزه مسکن افتخار می‌کند.

 چرا دولت را کسانی اداره می‌کنند که قانون اساسی را قبول ندارند. نکته دیگر ایجاد فساد در برخی بخش‌های اقتصادی کشور است؛ به‌طوری‌که در شرایط کنونی همه بانک‌های کشورمان ورشکسته هستند که علت مهم آن اعطای وام به افراد خاص است به‌طوری‌که این افراد وام‌ها را پس ندادند و وثیقه لازم را هم برای بازگرداندن وام‌های حیف‌ومیل شده در بانک‌ها قرار نداده‌اند.

مرکز آمار ایران که زیر نظر دولت است اعلام می‌کند که میزان بیکاری در کشور حدود سه میلیون نفر است و مرکز پژوهش‌های مجلس شورای اسلامی تعداد بیکاران را هشت میلیون نفر اعلام می‌کند ولی طبق آمارهای رسمی 66 میلیون ایرانی در سنی هستند که باید در حوزه‌ای مشغول به کار باشند ولی 23 میلیون نفر شاغل هستند؛ در واقع حدود 43 میلیون نفر در کشور شغل ندارند و بیکار هستند.

تعداد بیکاران در کشور بیشتر از 40 میلیون نفر است  و بیشتر آن‌ها هم اقشار تحصیل‌کرده هستند.

وجود 30 تا 50 هزار پروژه نیمه تمام عمرانی در کشور

آنا: چرا هرساله میزان بودجه‌های عمرانی تخصیص داده شده کاهش پیدا می‌کند؟

حدود 30 تا 50 هزار پروژه نیمه‌تمام عمرانی در کشور داریم که عزمی برای تمام کردن آن‌ها در دولت‌های مختلف دیده نشده است؛ ولی تا دلتان بخواهد از فعالیت‌های دلالی و وارداتی از سوی دولت در نقاط مختلف کشور حمایت‌ شده است.

مسئولان در 40 سال گذشته پس از پیروزی انقلاب اسلامی فقط به صادرات نفت خام و محصولات پتروشیمی توجه کرده‌اند و از راه خام فروشی درآمدهای بسیاری را کسب کرده‌اند درحالی‌که منابع زیرزمینی و روزمینی کشور ثروتی نهفته برای آیندگان است.

با ناتمام ماندن پروژه‌های عمرانی در کشور حدود 50 هزار روستا در سراسر ایران خالی از سکنه شده‌اند. کسانی که بودجه سالیانه کشور را تنظیم می‌کنند با چه مبانی این کار را انجام می‌دهند؟ با مبانی قانون اساسی یا با مبانی سرمایه‌داری؟

تنظیم بودجه‌های مختلف کشور با مبانی سرمایه‌داری منجر به ظهور پدیده سرمایه‌داری غیرتولیدی در ایران شده است. مثلاً صادرات نفت و محصولات پتروشیمی از مهم‌ترین ارکان حوزه سرمایه‌داری غیرتولیدی است.

چرا دولت‌ها اقتصاد کشور را با ادغام در بازار جهانی تعریف می‌کنند و احساس می‌کنند که نمایندگان مجلس آن‌ها را بازخواست نمی‌کنند. دولت در اجرای بند به بند بودجه با نمایندگان مجلس همراه است؛ اما وقتی بهارستان‌نشین‌ها  دولت را مکلف می‌کنند که قانون اخذ مالیات از خانه‌های خالی را اجرا کند دولت آن را اجرا نمی‌کند و نمایندگان مجلس هم دولت را برای اجرا نکردن این قانون بازخواست نمی‌کنند.

مجلس شورای اسلامی و قوه قضاییه در برابر اتفاق‌های مختلف اقتصادی در کشور قدرت نظارتی دارند ولی مؤثر اقدام نمی‌کنند.

در دولت‌های مختلف قدرتی وجود دارد که این قدرت از طریق تولید به وجود نیامده است بلکه زاده دلالی و واردات کالاهای مختلف به کشور است.

ثروت 60 میلیارد دلاری کشور در اختیار دولت

آنا:چرا میزان بودجه عمرانی نسبت به بودجه سال گذشته تنها 3 هزار میلیارد تومان افزایش داشته است؟

افزایش سه هزار میلیارد تومانی بودجه عمرانی توسط دولت در لایحه بودجه 98 هم نوعی فریب‌کاری است. چرا دولت مصوبات بودجه در سال‌های مختلف را اجرایی نمی‌کند؟

در بسیاری از کشورهای توسعه‌یافته میزان تعرفه واردات کالا به کشور را با هدف حمایت از تولید داخلی بالا در نظر می‌گیرند تا تولیدکننده ورشکست نشود اما در ایران متأسفانه دولت حامی واردات است و توجه‌ای به شرایط تولیدکننده هم ندارد تا جایی که شاهد ورشکستگی تولیدکنندگان ایرانی در چند سال اخیر هستیم.

متأسفانه اقتصاد ایران هیچ چارچوبی ندارد و مسئولان دولتی که رسانه‌های مختلفی را هم در اختیار دارند هر کاری می‌خواهند انجام می‌دهند و از آن‌ها به بهترین شکل و شیوه دلخواه استفاده می‌کنند. سالی حدود 60 میلیارد دلار ثروت کشور در اختیار دولت است اما بازهم دولت از نبود امکانات کافی در کشور گلایه می‌کند.آیا واقعاً در کشوری مثل ایران که از نعمت‌های فراوان روزمینی و زیرزمینی برخوردار است، کمبود امکانات وجود دارد؟

انتهای پیام/4094/4083/ن