باید نسبت به مقاله‌محور شدن دانشگاه‌ها حساس بود
به گزارش خبرنگار حوزه صنفی گروه دانشگاه خبرگزاری آنا، شوراهای صنفی - دانشجویی مستقل بوده و برخاسته از رای مستقیم دانشجویان است و وابستگی سیاسی و حزبی ندارد در همین راستا گفتگویی با حسین محب‌زاده دبیر شورای صنفی دانشگاه صنعتی شریف داشته‌ایم که مشروح آن را در ادامه می‌خوانید:
آنا: توضیحاتی در مورد آیین‌نامه شورای صنفی دانشجویی ارائه کنید.
محب‌زاده: آیین‌نامه و شیوه‌نامه شوراهای صنفی ایرادات زیادی دارد که بعد از مراجعه اعضای این شوراها به سازمان امور دانشجویان، مقرر گردید تا همه نظرات در این باره مطرح شوند. برای بررسی دقیق ایرادات آیین‌نامه و شیوه‌نامه شورای صنفی دانشجویی باید با استفاده از عقل جمعی و اجماع نظرات بهره برد که لازم است برای جمع‌بندی پیشنهادات، نشست سراسری کشوری با حضور همه دبیران شورای صنفی - دانشجویی دانشگاهای کشور برگزار شود تا به نتایج مطلوبی دست یافت. نشست کشوری شورای صنفی - دانشجویی چندین بار در مراحل ابتدایی و حتی انتهایی در دانشگاه‌های مختلف لغو شده است.
این، همه داستان نیست و قطعاً مشکلات دیگری وجود دارد و درنهایت نظر شوراهای صنفی باید بعد از هم‌اندیشی جمعی اعلام شود.
آیین‌نامه‌ها و شیوه‌نامه شوراهای صنفی که برای دانشجو و نمایندگان آنها حکم می‌کند باید به تایید نمایندگان شوراهای صنفی - دانشجویی برسد و نباید یک‌طرفه تنظیم شود. شورای صنفی - دانشجویی حافظ و پیگیر حریم و حقوق دانشجویی است از این رو لازم است که تعریف دقیقی از حریم و حقوق دانشجویی را برمبنای مشخصی داشته باشیم. حریم و حقوق دانشجویی تحت عنوان منشور حقوق دانشجویی از طرف وزارت علوم تبیین شده و این نیز برگرفته از قانون اساسی، حقوق شهروندی و سایر قوانین است.
شورای صنفی باید در همه سطوح برمبنای منشوری که خود وزارت علوم گردآوری و تأیید کرده است، پاسدار حقوق دانشجویان باشند نمی‌شود ما ژست این را بگیریم که برای دانشجو حق و حقوق قائل هستیم اما منشور حقوق دانشجویی فقط برای این باشد که در اتاق مسئولان دانشگاه خاک بخورد. شوراهای صنفی به سبب استقلال و گرفتن مشروعیت خود از رأی دانشجویان این پتانسیل را دارند که وظیفه نظارت بر حسن اجرای این منشور را داشته باشند و این مسئله باید در آیین نامه ذکر شود.
آنا: وظیفه اصلی شورای صنفی چیست؟
محب‌زاده: وظیفه ما پیگیری مسائل و مشکلات دانشجویان است و باید در بین مسائل خرد و کلان توازن ایجاد کنیم. ما به‌عنوان نمایندگان شوراهای صنفی باید مسئول پیگیری مطالبات خرد و کلان دانشجویان باشیم، وظیفه شورای صنفی صرفاً رسیدگی به شکسته‌بودن میز و صندلی‌های دانشگاه یا روشنایی سالن مطالعه و مسائل نظیر این نیست، البته این‌ها هم در جای خود مسائل مهمی بوده و در سطح خودشان باید پیگیری شوند، اما اینکه توجه شورای صنفی را در انحصار این مسائل بدانیم، موجب ابتذال شورای صنفی خواهد شد. ممکن است یک روز غذای سلف مناسب نباشد اما آیا شوراهای صنفی حق ندارند این سوال را مطرح کنند که چرا به طور کلی روز به روز شاهد افول کیفیت غذای سلف دانشجویی هستیم؟ باید مشخص شود که چه سیاستی، پشت پرده این مسئله وجود دارد که هر روز شاهد پایین آمدن کیفیت غذای سلف‌ها هستیم که موجب اعتراضات دانشجویان می‌شود؟
در پسِ این نگاه خرد، یک نگاه کلان هم وجود دارد، حضور مجموعه‌های غذایی آزاد و حمایت‌هایی که از آنها در دانشگاه‌ها می‌شود، نتیجه دنباله‌روی از سیاستی کلی است که خدمات رفاهی دانشجویان به‌سمت خصوصی‌سازی حرکت کند. یک مثال عینی این است که، دانشگاه چندین مجموعه غذایی آزاد احداث می‌کند و برای آن نیز یارانه می‌پردازد، که دانشجویان با خرید از این مجموعه غذایی چند درصدی ارزان‌تر پرداخت می‌کنند و یارانه‌ای که در سلف هزینه می‌شد به این مجموعه‌های خصوصی پرداخت می‌شود. بعد از مدتی این مسئله خودش را در کاهش کیفیت محصولاتی که در سلف‌های دانشجویی استفاده می‌شوند نشان می‌دهد و این موضوع باعث می‌شود تا دانشجو به دلیل پایین بودن کیفیت غذای سلف به سمت مجموعه‌های آزاد غذایی برود به این ترتیب متقاضیان سلف‌های دانشجویی فقط کسانی خواهند بود که قشر ضعیف دانشگاه محسوب می‌شوند و چون تعدادشان کمتر است صدایشان به جایی نخواهد رسید و این روند اگر ادامه پیدا کند نهایتاً منجر به این می‌شود که لزومی به وجود سلف‌های دانشجویی یارانه‌ای نباشد.
آنا: پیگیری مسائل آموزشی تا چه حد در اختیار شورای صنفی قرار دارد؟
محب‌زاده: شوراهای صنفی را نباید به مسائل خرد محدود کنیم. نمی‌توان نسبت به تغذیه دانشجویان دغدغه داشت ولی به آینده شغلی آنها بی‌تفاوت بود. باید نسبت به روح حاکم بر دانشگاه‌ها برمبنای مقاله‌محوری حساس بود به طوری که در حال حاضردانشگاه‌های ما تبدیل به کارگاه تولید مقالات مختلف شده‌اند. نمی‌توان نسبت به ارتباط با صنعت دانشجویان دغدغه نداشت و چاره‌ای نیاندیشید. چه تعداد از این مقالات علمی در جهت رفع نیازهای کشور ارائه می‌شود؟ ملاک‌های ارتقا و جذب اساتید چقدر در مسیر نیازهای اساسی کشور در نظر گرفته می‌شود؟ مسائل خرد برآیندی از مسائل کلان هستند. چطور ممکن است پیگیر وام دانشجویی باشیم اما از شفافیت مالی و تصمیم‌گیری در دانشگاه حرفی نزنیم؟
مسئله عدالت آموزشی تبدیل به یکی از اصول گفتمان شوراهای صنفی شده است، عدالت آموزشی که با سیاست‌هایی چون بومی گزینی، پولی سازی و کالایی سازی آموزش و ایجاد تبعیض مخدوش شده است باید مورد توجه قرار بگیرد. چندی‌پیش معاون آموزشی وزارت علوم اذعان کرد که سیاست بومی‌گزینی باید بازنگری شود و برای استان‌های مرزی و محروم مطلوب نبوده است. شوراهای صنفی خیلی وقت است که نسبت به بومی‌گزینی موضع اعتراضی و انتقادی دارند و آن را مخدوش کننده عدالت آموزشی می‌دانند. اگر شوراهای صنفی به رسمیت شناخته شود، می‌توانند تأثیرگذار باشند و انتقاداتشان در یک چارچوب مشخص ارائه شود.
محدود کردن شوراهای صنفی به مسائل رفاهی و کاهش دامنه اختیارات شوراها در امور آموزشی، چیزی از دغدغه‌ها را کم نمی‌کند. مهم‌ترین ساحت دانشگاه ساحت آموزشی است. این مسئله از اینکه برخورد یک استاد با دانشگاه چگونه است شروع می‌شود و تا مسائل کلان‌تر مثل مقاله‌محوری ادامه پیدا می‌کند.
آنا: از ظرفیت شورای صنفی در دانشگاه به چه میزان استفاده می شود؟
محب‌زاده: باید سیاست اینکه شورای صنفی رسمی است یا نه شفاف شود. اگر قرار است این نماینده‌ها را به رسمیت بشناسیم، باید از این ظرفیت دانشجویی استفاده کنیم، یک ظرفیت خلاق و مستقل که مشروعیتش را از خود دانشجویان و از رأی آنها می‌گیرد.
انتهای پیام/4108/4107/
انتهای پیام/