راهکار مسئولان برای رفع مشکلات پاس‌کاری و توجیه است
به گزارش خبرنگار حوزه صنفی گروه دانشگاه خبرگزاری آنا، شوراهای صنفی دغدغه‌های مهمی در اصلاح آیین‌نامه‌های آموزشی دارند در همین راستا گفتگویی با علیرضا حاتمی دبیر شورای صنفی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی داشته‌ایم که بخش دوم این گفتگوی مشروح آن را در ادامه می‌خوانید:
آنا: آیا شورای صنفی در حوزه مطالبات دانشجویی، مسئله کیفیت آموزش را می‌تواند پیگیری کند؟
از مهم‌ترین دغدغه‌های ما و موضوعاتی که پیگیری می‌کنیم مسائل آموزشی است. بنا به فرمایش مقام معظم رهبری «دانشگاه چرخ پیشرفت یک مملکت است». اصلی‌ترین عامل ورود دانشجو به دانشگاه و اساسی‌ترین‌کاری که شکل می‌دهد تولید علم و آموزش است. دانشگاه‌های ما در بین کشورهای جهان، 2/5 درصد تولید مقالات ISI راداریم ، 3/22 درصد تولید مقالات ISI کشورهای اسلامی و در کل مقام پانزدهم دنیا را ازلحاظ تولید علم در اختیار داریم.
آنا: چرا با این شاخص‌های بالایی که در حوزه علم‌داریم در حوزه رفاه مردم، اقتصاد و بخش‌های دیگر ضعیف هستیم؟
این نشان می‌دهد که علم ما نتوانسته است دردی از مردم را دوا کرده و کاربردی باشد، موضوعی‌که همه بدان اذعان دارند و جناب وزیر هم ابتدای هفته پیش‌اشاره کرد مقالات ما دیگر به آن سمت‌وسویی که به یاد برود و مشکلی از کشور را حل کند نمی‌رود. وقتی آیین‌نامه ارتقای اساتید بر اساس تولید مقالات اساتید باشد، تولید علم تنها در تولید مقاله معطوف می‌شود. بندهایی که شامل کسب امتیاز برای اساتید می‌شود ازجمله،کارهای فرهنگی، نسبت علمی که برای صنعت تولید می‌شود، مدیریت و پست اجرایی که همه‌شان بندهای مبهمی هستند. مصداق مشخصی ندارد که بخواهیم بسنجیم تولید علم چه دردی از صنعت را دوا کرده است و یا آنکه به چه میزان به داد صنعت ما رسیده است. بر‌همین اساس اساتید به قسمتی از آیین‌نامه‌ای که ماده تبصره راحتی دارد و برای ارتقا یافتن نیاز به تحمل دشواری‌های دیگری نیست، اهمیت بیشتری می‌دهند و از تولید مقالات چاپ‌شده در پایگاه‌های داده بین‌المللی که امتیاز بیشتری در نظر گرفته‌شده و نسبت به بقیه موارد، مزایای خوبی دارد استفاده می‌کنند.
آنا: نظر شما در رابطه با رتبه‌بندی اساتید چیست؟
اعتبار ، حقوق، رتبه علمی اساتید در دانشگاه‌ها بر اساس مقالات و امتیازهای وی سنجیده می‌شود و هم‌چنین مسئولیت‌هایی که در آینده به او محول خواهد شد بر اساس همین کارنامه مدنظر قرار می‌گیرد و همه‌چیز بستگی به این آیین‌نامه ارتقا دارد. در دانشگاه شهید بهشتی اساتیدی داریم که به‌شخصه در این چند سال کسی آن‌ها را حتی در لباس آزمایشگاهی هم ندیده است که از همین اساتید آمارهای خیره‌کننده ارائه مقالات منتشر می‌شود که اصلاً قابلیت رقابت با دانشمندان مطرح جهان را ندارد. هنوز سال 2019 نشده که چندین مقاله به اسمشان چاپ‌شده، اکثراً هم مسئولانی هستند که در پست‌های خیلی وقت‌گیر و سنگین مشغول هستند. درحالی‌که ما با بعضی از استادان خارج از کشور صحبت می‌کنیم می‌گویند اصلاً از دانشجویان تحصیلات تکمیلی‌مان مقاله نمی‌خواهیم و معیارمان ارائه مقاله نیست، خود آن استاد چندین سال است در دنیا پروفسور است و مقاله ندارد، خنده‌اش می‌گیرد وقتی می‌گوییم دانشجوی ارشد ما این‌قدر مقاله دارد. ما از دانشجویانمان به جای یک متخصص، مقاله‌نویس بار می‌آوریم.
آنا: پیشنهاد شورای صنفی برای حل این مشکل چیست؟
رشد علمی فقط مقاله نیست، باید دیدگاهمان را نسبت به رشد علمی‌مان تغییر بدهیم. لازم است آیین‌نامه‌های ارتقای اساتید اصلاح شود. همان‌طوری که مقام معظم رهبری هم در دیدار با اساتید در ماه رمضان اشاره کردند که آیین‌نامه ما آن‌چنان‌که باید درست اساتید را سنجش نمی‌کند، اشکالات اساسی دارد، ملاک‌های دیگری باید جایگزین شود، مثلاً پرورش دانشجو که عینِ صحبت رهبری است؛ که این استاد چقدر توانسته‌اند دانشجوی خوب پرورش بدهند که به درد بخورد. دانشجوی دکتری، مقاله‌نویس بار می‌آید با این وضعیت آموزشی تنها امیدش این است که جذب هیأت علمی دانشگاه شود و اگر نشد بیرون دنبال کار بگردد چون خارج از ساختار دانشگاهی علم آن‌ها هیچ ارزشی ندارد. آیین‌نامه‌ی شورای صنفی در چندین بند اجازه ورود به حوزه آموزشی را دارد. مسائل صنفی و رفاهی و حوزه آموزش که پراهمیت‌ترین حوزه‌ها هستند و تا آموزش درست نشود، دانشگاه درست نمی‌شود و تا دانشگاه درست نشود، جامعه‌مان درست نخواهد شد و با همین وضعیت پیش خواهیم رفت.
آنا: وضعیت فعلی دانشگاه‌ها به لحاظ آموزشی چگونه است؟
ما در یک جنگل دانشگاهی گیر افتاده‌ایم که یک قانون در آن حاکم است، قانون بقای داروینی! معقول‌ترین اساتید هم برای اینکه پیش بروند مجبور هستند به این روال حاکم ادامه دهند و دانشجویان را را به ارائه مقاله مجبور می‌کنند. سال قبل در دانشگاه شهید بهشتی چندین دانشجوی ارشد را به خاطر اینکه مقاله‌شان در فلان پایگاه داده بین‌المللی چاپ‌نشده بود می‌خواستند اخراج کنند که رسانه‌ای شد، واقعاً این دردآور است. دانشجویان عملاً بازیچه دست اساتید هستند و اعتراضی هم در این مورد صورت نمی‌گیرد. دانشجوی دکتری، خارج از فضای درسی قرار نگرفته است که مهارتی هم‌کسب کرده و کاری یاد بگیرد، تنها به این امید دارد که تحصیلاتش تمام‌شده و همان دانشگاه به‌عنوان هیأت علمی استخدام شود. دانشجو اگر بخواهد به‌عنوان هیئت‌علمی در همان دانشگاه جذب شود لازم است که استادش این موضوع را تائید کند و چون چاره کار در دست استاد است، دانشجو نمی‌تواند از استاد و سیستم آموزشی انتقاد کند.
مطالبات دراین‌باره باید عمومی باشد و آگاهی زیربنای توسعه و پیشرفت است، تازمانی‌که دانشجویان ما آگاه نباشند همین شرایط ادامه خواهد داشت.
آنا: اگر این آگاهی و مطالبه همگانی شود، آیا احتمال دارد که سمت‌وسوی سیاسی بگیرد ؟
مشکل کشور ما همین است که تا یک موضوعی سیاسی نشود، به آن توجه نمی‌شود. این هم یک سیاستی است که منجر به دستاوردی شده که در دانشگاه‌های ما وجود دارد. سیاستی که ما به‌عنوان کشور اسلامی می‌خواهیم در تولید علم رتبه برتری داشته باشیم، فکر خوبی است ولی راه را اشتباه رفتیم، تولید علم را در مقاله دیدیم و این‌همه عواقبی است که از آن مسیر اشتباه نشات می‌گیرد. شورای صنفی دانشگاه‌های علوم پزشکی بیشتر، سمت‌وسو، علاقه و مطالباتشان از جنس آموزشی است، نه اینکه رفاهی و صنفی نباشد ولی از صحبت‌های شما این برداشت می‌شود که دغدغه شما که برگرفته از مطالبات دانشجویان است، سمت موضوعی است که به‌نوعی بیشتر مشکلات کشور را هم حل می‌کند. یعنی این قضایا باعث می‌شود که دانشجو بعد از اتمام تحصیلاتش با یک ساختار سالمی تحویل جامعه می‌شود. هر چه بکاریم همان را برداشت می‌کنیم. انتظار نداشته باشیم در این سیستم غلط آموزشی چغندر بکاریم و پسته برداشت کنیم. اولین اولویت دانشجو آموزش است و برای همین مسئله به دانشگاه آمده است.
اگر پایه‌های اساسی آموزش را درست کنیم، زمینه برای سایر فعالیت‌ها نیز آماده می‌شود و دانشجو تمایل بیشتری برای مشارکت در مسائل دیگر پیدا می‌کند. ولی وقتی آموزش غلط باشد در همه مسائل دیگر تأثیر منفی خواهد داشت.
دانشگاه‌ها بر اساس نیازها و اولویت‌های کشور در رشته‌های مشخص پذیرش نمی‌کنند، دانشجو از لحظه ورود به دانشگاه باید نگران شغل، آینده و درآمدزایی باشد، از این دانشجو چه انتظاری می‌توان داشت.
آنا: جواب وزارت، جواب وزیر، جواب معاون وزیر برای این سؤال‌ها و دغدغه‌هایی که شما مطرح می‌کنید و حتماً به آن‌ها هم منتقل کرده‌اید، چیست؟
هیچ!
آنا: راهکارشان چیست؟
راهکار معمول وزرا و مسئولان، پاس‌کاری و توجیه است، نقش گروه مخالف را بازی می‌کنند، همان بحث مخاطب بایدها، خودشان هم نقد می‌کنند و درنهایت با یک چهره خوب جلسه را ترک می‌کنند ولی همان آش و همان و کاسه و همان ساختار باز باقی می‌ماند. به‌عنوان شوراهای صنفی این مسائل را بیان می‌کنیم، ولی واقعاً انتظاری نداریم! وقتی شوراهای صنفی یک مشکل و مسئله کوچک در دانشگاه را این‌همه نقد می‌کنند و نمی‌توانند کاری از پیش ببرند، و تا زمانی که مسئولش نخواهد حل شود، حل نمی‌شود، چگونه باید انتظار گشایش در این مسائل ساختاری و اساسی را داشته باشیم؟!
انتهای پیام/4108/ 4107/
انتهای پیام/