ادبیات، پشتوانه فرهنگی هنرمند تئاتر و سینما است

به گزارش خبرنگار حوزه سینما گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری آنا، علی نصیریان در کارگاه انتقال تجربه که با اجرای کامران ملکی در پانزدهمین جشنواره فیلم مقاومت در سالن سینما فلسطین دو برگزار شد، گفت: من در اواخر دهه ۲۰ و در سال ۱۳۲۹ وارد اولین کلاس تئاتر شدم، در این دوره اطلاعات، کتاب‌ها و دیدنی‌ها قابل دسترس است و انقلابی که در ارتباط مجازی و اینترنت به وجود آمده قابل قیاس با گذشته نیست. حتی اکنون رفت‌وآمد به غرب همانند گذشته نیست و ارتباطات بیشتر شده است.

نصیریان افزود: شاید بسیاری از جوانان در کار هنر به تمرین و استمرار اهمیت ندهند در حالی‌ که بخشی از هنر استعداد ذاتی و کسب فرهنگ و تحصیل است اما بحث مهم، هنر تمرین است. همان‌گونه که در موسیقی ساز و وسیله نواختن دارید، در سینما ساز بدن، تنفس، صدا، بیان، تخیل و خلاقیت شما است و همه این‌ها وسایلی است که شما باید با آن کار و تمرین کنید. بخشی از یادگیری تمرین با خود است که شما را غنی خواهد کرد.

این بازیگر پیشکسوت سینما و تلویزیون گفت: بازیگر باید بر اساس متن  که به او  داده می‌شود شخصیت را بسازد، در دنیا بازیگری که کار ندارد در کارگاه‌ها شرکت می‌کند تا از فرم، خلاقیت، تجسم و شخصیت خارج نشود. اگر مدتی با صدا و بدن کار نکنید درست عمل نخواهد کرد. دوره‌های آکادمیک کافی نیست و نمی‌تواند فرد را به هنرمند تبدیل کند بلکه  مقدمات کار است و باید کار و تمرین و شرکت در ورک شاپ ها را داشته باشد.  نکته دیگر آن که در دوره ما محافل و جمع‌های هنری برگزار می‌شد و در آن بحث و گفتگوهایی صورت می‌گرفت که بسیار مهم بود. در واقع مجموعه اطلاعات در دسترس درزمینهٔ ادب و هنر و ادبیات بخش مهمی از پشتوانه فرهنگی هنرمند تئاتر و سینما است. شناخت و خواندن  شعر و رمان نیز اهمیت دارد چون تخیل شما را بیدار می‌کند.

نصیریان درباره بازی گرفتن  کارگردان از بازیگران بیان کرد: کارگردان نباید از بازیگران بازی بگیرد، چون بازیگر خود یک فرد خلاق است که مسئولیت کاری را که به عهده او گذاشته شده با توجه به ریتم کار بر عهده گیرد، باید کارگردان و بازیگر با هم گفتگو کنند و هماهنگ باشند ولی بازی در محدوده خلاقیت بازیگر است. بازیگر وسیله دست کارگردان نیست. این‌ها حاشیه کار ما است و اگر بازیگری خود را تکرار کند به ضعف بازیگری و یا انتخاب‌ها بستگی دارد. بازیگر خلاق خود یک نویسنده و خالق شخصیت است.

بازیگر فیلم سینمایی بوی پیراهن یوسف گفت: درباره ارتباط حس بازیگر با فیلمنامه بیان کرد: هر کسی به گونه‌ای است و من زمانی که فیلمنامه را می‌خوانم حس می‌کنم که آیا می‌توانم این کار را انجام دهم یا خیر و سپس مطالعات به من کمک می‌کند که آیا تصمیم بگیرم و یا دچار تردید شوم.

وی افزود: در گذشته سبک‌ها و شیوه کاری خیلی خط‌کشی می‌شد در حالی‌ که باید دید متن به دنبال بیان چیست تا آن را هدایت کنید. به نظرم پایبند شیوه خاصی شدن خیلی مطلوب نیست، آنتوان چخوف نویسنده رئالیست است اما گاهی در متن‌هایش سورئال و سبک‌های دیگر هم دیده می‌شود. در این روزگار در یک سبک ماندن ماندگار نیست و خلاقیت و نوآوری باید وجود  داشته باشد  چون کار خلاقه می‌تواند کار را از حالت رئال در  بیاورد و یا برعکس. اصولاً در کار هنوز همانند علم فرمول فیکس شده وجود ندارد و بیشتر جنبه خلاقه داریم که هنرمند باید آن را کشف کند.

نصیریان درباره روش‌های بازیگری که گفته می‌شود کهنه شده توضیح داد:  همه این روش‌ها برای ارائه بهتر است تا با تماشاگر ارتباط بهتر داشته باشید، در زمانه‌ای زیستن می‌کنیم که بازیگر خود در یک چارچوب قرار دهد. 

وی افزود: در دوره ما روی صحنه صحبت کردن عادی بین دو نفر غیرقابل‌قبول بود و باید درام‌های درون دو نفر اتفاق می‌افتاد که از لحاظ حسی ارائه می‌شد و بسیار جذاب بود و گیرایی نمایش به آن بود. باید با توجه به متنی که در اختیار دارید ببینید از شما چه می‌خواهد و با آن شَم خلاق و تخیل این صحنه را چگونه باید بازی کرد، امروز و به ویژه در هنر دنیای سر سپردن به موضوع و کسی نیست چون هنر در حال تحول است و هیچ چیز پایدار نیست.

انتهای پیام/4046/4071/