فردوسی‌پور درصدد نابودی تیم ملی امید بود/ موبوران چشم‌آبی شده‌اند ناجی فوتبال ما
گروه ورزشی خبرگزاری آنا ـ حسین بوذری: «آبروریزی در جاکارتا» این سه کلمه خلاصه سکانس تیم ملی امید به کارگردانی کرانچار در بازی‌های آسیایی جاکارتاست.
ننگ باخت تاریخی به میانمار برای همیشه بر پیشانی فدراسیون‌نشینان و شخص اول این فدراسیون نقش بسته است و هر دوره خاطره این شکست فضاحت‌بار، ذهن علاقه‌مندان را متوجه جاکارتا خواهد کرد.
استفاده از عناوین «باخت مصلحتی»، «ترس از رودررو نشدن با کره‌جنوبی» و «تیم ملی امید چون از جوانان زیر 21 سال بهره می‌برد نتوانست نتیجه بگیرد» و ... مردم را عصبانی‌تر از گذشته می‌کند و انگشت اتهام به سوی شخص اول فدراسیون فوتبال خواهد رفت، امیدواریم عنوان «باخت مصلحتی به میانمار» دروغ باشد که ما هم این‌گونه فکر می‌کنیم و آن را دروغ‌پردازی عده‌ای ایرانی‌نما می‌دانیم که به هر علتی آن را مطرح می‌کنند و سعی در کسب منافع‌شان دارند.
تیم ملی فوتبال امید با هدایت زلاتکو کرانچار نتایجی گرفت که کمتر کسی انتظار این نتایج را داشت و در بدبینانه‌ترین حالت باید تیم ملی به مراحل بالاتر صعود می‌کرد، اما با کمال ناامیدی نتیجه‌ای که شاگردان کرانچار در جاکارتا کسب کردند، نه‌تنها علاقه‌مندان به فوتبال و مردم را دل‌زده کرد بلکه تاکتیک سرمربی کروات را نیز زیر سؤال برد.
همه به توجه کشورهای ژاپن، کره‌جنوبی، استرالیا و ... به تیم‌های پایه‌ای‌شان اذعان دارند، آنها حتی برنامه بلندمدت برای تیم‌های پایه‌ای خود دارند، در حالی که تیم ملی کشورمان تنها سه ماه مانده به بازی‌های آسیایی تشکیل می‌شود و با توسل به ابر و باد و مه و خورشید و فلک عازم اندونزی محل برگزاری بازی‌ها می‌شود و نتایجی می‌گیرد که نه‌تنها آبروی فوتبال ایران را با خدشه روبه‌رو می‌کند بلکه این ذهنیت را در علاقه‌مندان به فوتبال تقویت می‌کند که مربیان خارجی چه چیزی در چنته دارند که مربیان داخلی ندارند.
با این شرایط انتظار داشتیم که ملی‌پوشان در جاکارتا معجزه کرده و به هر تیمی کمتر از سه گل نزنند، اکنون نیز در حالی که باید خود را آماده حضور در رقابت‌های انتخابی المپیک کنیم، هنوز برنامه کادر فنی برای این مسابقات مشخص نبوده و معلوم نیست با کدام بازی تدارکاتی و اردوهای باکیفیت باید بعد از 40 و اندی سال آرزوی حضور در المپیک را در دل مردم نگذاریم.
به همین بهانه سراغ مجتبی تقوی کارشناس فوتبال و مشاور فنی سرمربی سابق تیم ملی امید رفتیم تا تحلیل وی را در خصوص عملکرد تیم ملی امید در بازی‌های آسیایی جاکارتا جویا شویم.
متن پرسش و پاسخ ما با مجتبی تقوی در پی می‌آید:
آنا: تیم ملی امید بیش از 40 سال است که موفق به صعود به المپیک نشده است. بازیکنان و مربیان زیادی آمده‌اند و رفته‌اند اما این اتفاق هنوز رخ نداده است. کرانچار نیز که طی یکی دو سال گذشته به‌خصوص با سپاهان نتایج ضعیفی گرفت، از سوی کمیته فنی فدراسیون فوتبال سرمربی تیم ملی امید شد، به‌خصوص باخت به میانمار که در حافظه تاریخی فوتبال ماند. تحلیل شما از عملکرد تیم ملی در جاکارتا چیست؟
عملکرد تیم ملی امید در جاکارتا دچار خدشه شده است، پیش از تحلیل فنی در مورد سیاست‌گذاری در تیم صحبت خواهم کرد و گریزی می‌زنم به گذشته زمانی که هدایت تیم ملی امید برعهده محمد خاکپور با مدیریت فنی محمد مایلی‌کهن بود و بنده به عنوان مشاور فنی سرمربی تیم ملی امید بودم. کادر تیم ملی امید در آن زمان بی‌نظیر بود، متأسفانه افقی که پیش روی فدراسیون فوتبال قرار دارد خیلی دور نیست. در مورد تیم ملی امید باید آینده را ببینیم و نتایج ضعیف تیم ملی در بازی‌های آسیای جاکارتا را نباید به گردن اشخاص انداخت. به‌عنوان نمونه پس از بازی‌های آسیایی عنوان کردند که چون تیم جوان بود نتیجه نگرفت، این عذر بدتر از گناه است، عنوان کردن این مباحث بهانه است.
پس لیگ باشگاه‌های امید برای چیست؟ مگر باشگاه‌ها، تیم ملی را نمی‌سازند، اگر ما فدراسیون پنج ستاره هستیم حداقل باید تیم ملی در جاکارتا به مراحل پایانی صعود می‌کرد نه اینکه در همان مراحل اول حذف می‌شد. ترس از برخورد با کره‌جنوبی به بازیکنان منتقل شده بود، در حالی که این کار قشنگی نبود. نباید جوان را از برخورد با تیم‌های ژاپن و کره جنوبی ترساند، بلکه باید با سیاست جلو رفت، حتی اگر تیم ملی امید در زمین مسابقه به ژاپن و کره‌جنوبی ببازد، نباید جوانان را مأیوس کنیم، بلکه باید به آنها امید داده و آنها را به آینده سوق دهیم. این موارد با بحث‌های آموزشی و پرورشی منافات دارد، ردپایی که در چند سال گذشته در فدراسیون فوتبال مشاهده می‌کنید مناسب نیست. بنده در زمان سرمربیگری خاکپور با تیم ملی همکاری داشتم که نتایج فوق‌العاده‌ای گرفت، اما متأسفانه از این تیم حمایت نشد.
آنا: به نظرتان چرا حمایت نشدید؟
خاکپور و مایلی‌کهن نیازمند حمایت مالی نیستند بلکه حمایت برنامه‌ای می‌خواستند که محقق نشد و در صورتی که حمایت برنامه‌ای می‌شدیم مطمئن باشید می‌توانستیم در آسیا حرف اول را بزنیم. بحث ما با فدراسیون‌نشینان این بود که از برنامه حمایت کنند نه از فرد. در رقابت‌های غرب آسیا در قطر با وجود کارشکنی‌های عربستان و قطر توانستیم تا مرحله نهایی بالا بیاییم و با شکست سوریه در دیدار نهایی به قهرمانی برسیم. در زمان خاکپور بازیکنانی در تیم ملی امید حضور داشتند که شناخته‌شده نبودند و کسی آنها را نمی‌شناخت، به طوری که در باشگاه‌های خودشان نیمکت‌نشین و حتی سکونشین بودند و از این جمع تنها علی کریمی در سپاهان فیکس بازی می‌کرد. در مرحله مقدماتی که بازیکنان درخشیدند باشگاه‌هایشان به ما اعتراض کردند که بازیکنان‌شان را می‌خواهند، در حالی‌که پیش از آن این بازیکنان را روی نیمکت قرار داده بودند. در مسابقات انتخابی المپیک با شکست مقابل ژاپن خاکپور به دلیل عدم حمایت مسئولان فدراسیون از هدایت تیم ملی امید استعفا کرد و تیم ملی دو سال معلق بود و بعد از دو سال کرانچار را انتخاب کردند. در حالی‌که اگر به خاکپور فرصت می‌دادند می‌توانست طی این دو سال با برگزاری اردوهای تدارکاتی و کار روی بازیکنان تیم ملی آنها را آب‌دیده‌تر روانه بازی‌های آسیایی جاکارتا کند.
تیم‌های آسیایی در حال برنامه‌ریزی برای حضور پرقدرت در انتخابی المپیک 2020 توکیو هستند برنامه ویژه‌ای برای انتخابی المپیک 2020 توکیو دارند، در حالی که هنوز برنامه تیم ملی امید مشخص نشده است.
آنا: بحثی که در مورد تیم ملی امید وجود دارد عدم اعتماد به مربیان داخلی است. از جمله محمد خاکپور و غلامحسین پیروانی که نتایج خوبی با تیم ملی امید گرفتند، اما به هر دلیل مربیان خارجی به آنها ترجیح داده شدند. تحلیل شما از این موضوع چیست؟
نمونه بارز این موضوع حضور وینگادا در تیم ملی امید است که در همان مراحل مقدماتی حذف شد، شخصی که با هدایت و حمایت کی‌روش سرمربی تیم ملی امید شده بود، مبالغ هنگفتی گرفت و از ایران رفت.
متأسفانه در چند سال گذشته تنها شعار «ایرانی نمی‌تواند» داده شده است. حداقل در رشته فوتبال که این‌طور است. معتقدیم که یک موبور چشم‌آبی می‌تواند تیم‌های باشگاهی و ملی ما را نجات دهد. با توجه به مشکلات شدید اقتصادی موجود و با توجه به مبالغ بالای درخواستی توسط مربیان خارجی بهترین فرصت است که به مربیان داخلی اعتماد کنیم تا آن چیزی که رهبر معظم انقلاب در مورد اقتصاد مقاومتی و تولید داخلی مطرح کرده‌اند جنبه عملیاتی به خود بگیرد. آیا پرداخت مبالغ گزاف به مربیان خارجی کمکی به فوتبال ما می‌کند؟ به نظر من که خیر. اگر ادعا می‌کنیم که در آسیا حرفی برای گفتن داریم باید بتوانیم علاوه بر بازیکن، مربی صادر کنیم، در حالی که اکثر مربیان ایرانی در منازل خود بیکار نشسته‌اند و فدراسیون و باشگاه‌ها سراغ مربیان دست‌چندم اروپایی می‌روند که اگر خوب بودند قطعاً هیچ وقت هدایت باشگاه‌های ایرانی و تیم ملی را قبول نمی‌کردند، مطمئنم که خاکپور می‌توانست تیم ما را به موفقیت برساند و باید این موضوع را در ذهن مدیران جا بیندازیم که وقتی مدیران ایرانی نتیجه می‌گیرند نباید تغییر کنند. به عنوان مثال آلمان در مرحله مقدماتی جام جهانی شکست خورد اما یوآخیم لو هنوز سرمربی ژرمن‌ها است.
آنا: دقیقاً از زمانی که کلینزمن از آلمان رفت و لو سرمربی شد این مربی هنوز به کارش در تیم ملی ادامه می‌دهد.
بله، این موجب ثبات می‌شود. متأسفانه مدیران ما، خود را پشت مربی پنهان می‌کنند، اگر مربی موفق شد مدیران نیز در کنار آنها عکس یادگاری گرفته و خودشان را نشان می‌دهند اما اگر برعکس مربی نتیجه نگرفت، مربیان نیز خود را پشت آنها پنهان می‌کنند و مربی را سیبل کرده و او را مقصر درجه یک قلمداد می‌کنند. به نظر شما آیا این مدیریت صحیح است؟
آنا: یکی از انتقاداتی که به فدراسیون فوتبال می‌شود همین تغییر مربیان تیم ملی امید است، مربی‌ای که نتواند نتایج لازم را کسب کند به راحتی کنار گذاشته شده و جای خود را به نفر بعدی می‌دهد، در حالی‌که اگر فدراسیون‌نشینان برنامه بلندمدت داشته باشند می‌توانند در آینده دور نتایج تیم ملی امید را در مسابقات آسیایی و جهانی تضمین کنند.
این کاملاً مشخص است یک مربی از آن سوی آب‌ها وارد ایران می‌شود، در حالی که نمی‌تواند ورژن فوتبال ایران را تغییر دهد، تیم ملی امید زمانی ساخته می‌شود که بازیکنان برای باشگاه‌هایشان هم خوب بازی کنند و هم نتیجه بگیرند، اینها لازم و ملزوم یکدیگر است. توجه به باشگاه‌های نوجوانان و جوانان و کشف استعدادها و معرفی آنها به باشگاه‌های مطرح و تیم‌های ملی امید و بزرگسالان می‌تواند آینده فوتبال ایران را تضمین کند.
بله، درست است. الان اعضای کمیته فنی فدراسیون فوتبال کجا هستند و چرا پاسخ نمی‌دهند، مردم بابت نتایج تیم ملی در جاکارتا ناراحت هستند؛ 40 سال است که این اشتباهات را مرتکب می‌شوند و اشتباه بدتر اینکه مربی خارجی برای تیم ملی امید انتخاب می‌کنند، آن هم با دستمزد بالا بدون هیچ نتیجه‌ای.
آنا: اگر به یورو حساب کنیم مبلغ قرارداد کرانچار نباید کمتر از چهار میلیارد تومان باشد.
خبر ندارم، اما خاکپور و مایلی‌کهن با کمترین دستمزد بیشترین کارایی را در تیم ملی امید داشتند و دلسوزانه برای موفقیت تیم تلاش می‌کردند.
نکته قابل توجه اینکه بعد از مسابقات انتخابی المپیک، فردوسی‌پور با حضور مجید جلالی و جلال چراغ‌پور درصدد نابودی تیم ملی امید برآمد تا نتایج تیم ملی را در رقابت‌های غرب آسیا ضعیف جلوه دهد و باخت به ژاپن را پررنگ کند، اما کارشناسان به‌اتفاق اذعان داشتند که تیم ملی از لحاظ فنی عالی بود، آنها معتقد بودند که تیم بزرگسالان دفاع را در عقب زمین انجام می‌دهد، اما تیم ملی امید از جلو دفاع را آغاز می‌کند و این بسیار ارزشمند بود. بزرگترین اشتباه فدراسیون فوتبال این بود که خاکپور را حفظ نکرد. تیم ملی امید را سه ماه مانده به بازی‌های آسیایی جاکارتا عازم اندونزی کردند و این نقشه را داشتند که اگر تیم نتیجه نگرفت بگویند چون جوان بوده نتوانسته نتیجه بگیرد و این اسمش صداقت با مردم نیست.
آنا: کشورهای ژاپن و کره‌جنوبی برنامه ویژه‌ای برای پایه‌های فوتبال خود دارند و در این راه هزینه‌های زیادی هم می‌کنند.
بله همین‌طور است.
آنا: باخت به میانمار آبروریزی بزرگی برای فوتبال این بود، شاید اگر 100 سال دیگر با میانمار بازی کنیم با اختلاف دو گل بازی را واگذار نکنیم.
آرزوی من موفقیت تیم ملی امید در جاکارتا بود اما متأسفانه این اتفاق رخ نداد.
آنا: شما موافق ادامه کار کرانچار در تیم ملی هستید؟
از مدیران تقاضا دارم مشکل مدیریتی را به مسائل فنی ربط ندهند در حالی‌که این اپیدمی شده است. اینکه در صورت عدم نتیجه‌گیری تمام تقصیرات را گردن مربی بیندازیم از دایره اخلاق خارج است.
در شرایط کنونی مربی ایرانی بهتر می‌تواند نتیجه بگیرد، با تمام احترامی که برای کرانچار قائلم اما معتقدم مربی خارجی در شرایط کنونی به درد ما نمی‌خورد. هیچ مربی خارجی دلش به حال ایرانی نمی‌سوزد، شخصی مثل مایلی‌کهن که هم تجربه دارد هم دانش؛ باید بیرون گود بنشیند و شاهد عملکرد ضعیف تیم‌های ملی باشد.
عملکرد مایلی کهن در بحث استعدادیابی و جوان‌گرایی عالی بود و این مهارت می‌خواهد، بازیکنانی مثل علی دایی، مهدوی‌کیا، خداداد عزیزی و ... توسط مایلی‌کهن کشف شدند، اما مربی خارجی با بازدهی اندک جذب تیم‌های ملی می‌شود که هیچ سودی برای تیم ملی ندارد.
آنا: با این شرایط شما موافق مربی ایرانی هستید؟
بله، به شرطی که حمایت کنند. باید به جوانان اعتماد کرد و ترس را از مربیان جوان داخلی زدود. مربیان جوان داخلی باید قدرت ریسک‌پذیری خود را بالاتر ببرند تا بتوانند موفق شوند، ما مربیان جوان بااستعدادی داریم که نیاز به حمایت دارند.
آنا: راهکار شما برای موفقیت تیم ملی امید و صعود به المپیک 2020 توکیو چیست؟
ابتدا باید بگویم که کارها باید از ریشه درست شود، باشگاه‌ها باید در اولویت باشند، چراکه باشگاه‌ها هستند که تیم ملی را می‌سازند. اگر به نیروی ایرانی اعتماد شود هم ارزش افزوده ایجاد می‌کند و هم هزینه مربیان خارجی را پایین‌تر می‌آورد. معتقدم که حمایت از داخلی‌ها چه در حوزه مدیریتی و چه فنی می‌تواند فوتبال ما را در رده‌های پایه ارتقا دهد. نصف هزینه‌ای که برای استخدام مربیان خارجی می‌کنیم به مربی ایرانی بدهیم، آن وقت خواهید دید که ایران در آسیا حرف اول را خواهد زد.
انتهای پیام/ب/پ
انتهای پیام/