دست‌های خالی دوچرخه‌سواران در جاکارتا/ عذرخواهی دردی را دوا نمی‌کند
به گزارش خبرنگار گروه ورزشی خبرگزاری آنا، تیم ملی دوچرخهسواری ایران با 13 ورزشکار در قالب سه تیم در بازیهای آسیایی جاکارتا شرکت کرد. رکاب‌زنان ایران در ماده‌های کوهستان، جاده و پیست به رقابت با حریفان پرداختند اما هیچ کدام از ملی‌پوشان موفق به کسب مدال نشدند و این درحالی بود که دوچرخهسواری ایران در بازیهای چهار سال قبل که در شهر اینچئون کره‌جنوبی برگزار شده بود، سه مدال طلا، نقره و برنز را کسب کرد.
دوچرخهسواری ایران در دو سال اخیر گرفتار مسئله دوپینگ بود و فدراسیون وسواس زیادی را برای مقابله با این مسئله از خود به خرج داد تا رکاب‌زنان کشورمان بتوانند با قدرت بیشتری در بازیهای آسیایی حاضر شوند. پیش از شروع رقابت‌های جاکارتا، خسرو قمری رئیس فدراسیون دوچرخهسواری قول داد تا ایران در این رقابت‌ها، موفق به کسب پنج مدال شود اما دوچرخه‌سواران ایران در بسیاری ماده‌ها حتی به مرحله فینال هم راه پیدا نکردند. در بخش پیست و در ماده‌های اسپرینت و کایرین، وقتی نفرات ایران از صعود به فینال بازماندند، محمد ابوحیدری سرمربی تیم ملی پیست از سمت خود استعفا داد تا ناکامی ملی‌پوشان ایران را به گردن گیرد اما در دیگر بخش‌های فدراسیون شاهد چنین شجاعتی نبودیم.
در این میان باید پذیرفت که خسرو قمری رئیس فدراسیون دوچرخهسواری، در رأس افرادی قرار دارد که باید جوابگوی شکست‌های ملی‌پوشان فدراسیون مطبوعش باشد. اینکه قمری با عذرخواهی از جامعه ورزش، خواسته تا به‌گونه‌ای ناکامی‌های رکاب‌زنان را توجیه کند، بدون تردید قابل پذیرفتن نیست. ملی‌پوشان ایران پیش از این در تورنمنت‌های مختلف موفق شده بودند با مدال به ایران بازگردند و اینکه دوچرخه‌سواران کشورمان در جاکارتا به مدالی نرسیدند و حتی در رسیدن به فینال در برخی ماده‌ها ناکام بودند، جای بسی تأمل دارد و عذرخواهی رئیس فدراسیون جای مدال‌های از دست رفته را پر نمی‌کند.
مطرح کردن این موضوع که دوچرخهسواری ایران با کمبود امکانات مواجه بود، قابل پذیرش نیست چرا که رکاب‌زنان ایران همواره با حداقل امکانات به بازیهای آسیایی اعزام می‌شدند و در چندین دوره با مدال به ایران بازگشتند. مطرح کردن این مسئله که دوچرخه‌سواران کشورمان در سال به تورنمنت‌های بین‌المللی کمی اعزام می‌شوند و فرصت رکاب زدن در کنار بسیاری رقبا را نداشته‌اند هم، کمکی به حل این مسئله نمی‌کند.
زمانی که دوچرخه‌سواران ایران در دوره قبلی بازیهای آسیایی سه مدال کسب کردند، انتظارها از ملی‌پوشان تکرار آن مدال‌ها و کسب موفقیتی بالاتر است نه اینکه شاهد گم شدن این مدال‌ها در جاکارتا باشیم.
ورزش دوچرخهسواری ایران با چالش‌های بسیار مهمی پیش‌‌رو است. این چالش‌ها باعث شد تا نمایندگان ایران در جاکارتا دست خالی به کشور بازگردند و مدیران فدراسیون باید بپذیرند در مدیریت خود دچار ایراد بوده‌اند. ایران در تعدادی از رشته‌های ورزشی بازیهای آسیایی با کمتر از 13 نماینده حاضر و موفق به کسب مدال شد اما رکاب‌زنان با نگرفتن مدال، عملکرد ضعیفی داشتند.
بدون تردید باتوجه به تحولاتی که در بازار ارز ایجاد شده، دوچرخه‌سواران برای حضور در تورنمنت‌های بین‌المللی بعدی با مشکلات بیشتری مواجه هستند و احتمالاً اعزام‌ها کمتر می‌شود. در چنین شرایطی رکاب‌زنان ایرانی آن‌چنان فرصت حضور در مسابقه‌های مختلف را ندارند و آن‌‌وقت کسب مدال دوچرخهسواری در عرصه‌های بین‌المللی تبدیل به رؤیایی دست‌نیافتنی می‌شود.
انتهای پیام/4048/
انتهای پیام/