مونا لیزا کم‌کاری تیروئید داشته است
به گزارش گروه علم و فناوری خبرگزاری آنا از ساینس نیوز، فرانچسکو دل ژکوند فروشنده ثروتمند ابریشم فلورانس ایتالیا به لئوناردو داوینچی دستور داد تا این شاهکار همسرش را پس از تولد فرزند خود، آندریا، در سال 1502 بکشد. اگر چه شواهد بسیاری در دست نیست؛ اما اعتقاد عمومی در این است که داوینچی این نقاشی را در سال 1503 آغاز کرد. تصور می‌شود که او همچنان به کار روی مونا لیزا به مدت سه سال پس از این که به فرانسه نقل مکان کرد تا مدت کوتاهی قبل از مرگش در سال 1519 ادامه داد تا آن را به پایان رساند.
داوینچی آن را به پادشاه وقت فرانسه فرانسیس اول فروخت. پس از آن به مرور زمان این اثر زیبا به شهرهای مختلف فرانسه نقل مکان می‌کند تا این که پس از انقلاب فرانسه، مونا لیزا موزه لوور را به‌عنوان خانه خود انتخاب می‌کند.
در سال 2004 زمانی که تیمی از متخصصان روماتولوژی و غدد با بررسی‌های بیشتر اعلام کردند که ضایعات پوستی و تورم دست مونا لیزا در این نقاشی نشان‌دهنده ابتلای وی به چربی خون و بیماری قلبی است، این نقاشی بیشتر و بیشتر توجه پزشکان را به خود جلب کرد.
پزشکان چندی پیش ادعا کردند که مونا لیزا به هیپرلیپیدمی (چربی خون) ژنتیکی و تصلب شرائین مبتلا بوده که با این احتمال، مونا لیزا باید خیلی زودتر می‌مرد. آنها همچنین اعلام کردند که لبخند مشهور مونا لیزا در نتیجه ابتلای وی به فلج بل بوده است.
در فلج بل، عضلات صورت به‌طور ناگهانی و به‌طور موقت فلج می‌شوند و اغلب تنها یک طرف صورت را گرفتار می‌کند. درگیری عصب صورتی معمولاً به‌تنهایی یک بیماری نیست؛ بلکه علامتی از یک بیماری دیگر مانند عفونت، آسیب یا تومور عصب صورتی است.
اما به‌تازگی دو پزشک با بررسی‌های بیشتر این نقاشی دریافته‌اند که ابتلای لیزا به کم‌کاری تیروئید با احتمال بیشتری همراه هست و همین امر موجب شده که وی تا 63 سالگی زنده بماند.
این پزشکان می‌گویند: معمای مونا لیزا با تشخیص ساده بیماری‌های مرتبط با کم‌کاری تیروئید حل می‌شود.
آنها معتقدند که جذابیت نقایص بیماری است که این شاهکار هنری را به واقعیتی مرموز و جذاب تبدیل کرده است.
پزشکان می‌گویند: اگر لیزا از بیماری‌های قلبی و چربی خون بالا رنج می‌برد، بعید بود که بتواند آنقدر عمر کند که به درمان‌های محدودی که در قرن شانزدهم در ایتالیا وجود داشت، برسد.
آنها می‌افزایند: از موهای نازک، پوست زرد و برآمدگی گلوی آن نشانه‌های بصری‌ای هستند که نشان می‌دهند وی به کم‌کاری تیروئید مبتلا بوده است.
آنها معتقدند که در رژیم ایتالیایی‌ها در دوره رنسانس ید نبوده و برجستگی جلوی گردن لیزا که در نقاشی به‌خوبی مشخص است، احتمال ابتلای وی را به کم‌کاری تیروئید بالا می‌برد.
علاوه بر این، لیزا مدت کوتاهی قبل از این که نقاشی او کشیده شود، زایمان کرده بوده و در آن زمان معمولاً زنان بعد از بارداری به تیروئید دچار می‌شدند.
احتمال بیماری سفلیس
حدود دو سال پیش نیز دانشمندان با بررسی این نقاشی به این نتیجه رسیده بودند که لیزا از دارویی ترکیبی از ترشح حلزون استفاده می‌کرده که در آن دوران برای درمان بیماری سفلیس استفاده می‌شده است.
اسنادی نیز در این زمینه وجود دارد؛ به‌طور مثال در یکی از دفاتر اسناد نوشته شده که لیزا از عطاری عصاره ترشح حلزون خریداری کرده است. در آن زمان این دارو برای مصارف پزشکی استفاده می‌شده که تحقیقات جدید نشان می‌دهد برای درمان بیماری‌های مقاربتی جنسی از جمله سفلیس استفاده می‌شده است.
این دارو تا قرن هجدهم همچنان برای درمان سفلیس استفاده می‌شده و کتاب‌های پزشکی آن دوران به طور مشخص به ارزش پزشکی آن اشاره کرده و آن را با نام لاتین «Pharmacopœia pauperum» و نوع ترکیب آن آورده‌اند.
انتهای پیام/4056/
انتهای پیام/