کمپ آوارگان؛ سهم خاورمیانه از دنیا
گروه بین‌الملل خبرگزاری آنا، فرقی نمی‌کند زن باشی یا مرد، سن و سالت چقدر باشد، آن چیزی که مهم است داشتن دل و جرئت برای انتخاب سفری است که با فلاکت و خطرات بسیاری برای جسم و روح همراه است.
سفری صدها هزار نفره که غالباً برای فرار از جنگ و مصائب آن از سال ۲۰۱۵ به سمت ترکیه و یونان آغاز شد.
اروپایی‌های زیادی معتقدند حضور این پناه‌جویان در کشورشان امنیت داخلی آن‌ها را به چالش می‌کشد و تنها راه مبارزه با بحران مهاجرت بستن مرزهای اروپاست.
حالا اروپا برای مهاجران نسخه بازگشت پیچیده است؛ مهاجرانی که باروبندیلشان را جمع کرده‌اند، دست اهل‌وعیال را گرفته و از سمت عراق و سوریه و حتی دورتر از افغانستان راه کشورهای اروپایی را در پیش‌گرفته‌اند.
این پناه‌جویان اکثراً به دلیل حضور گروه‌های تروریستی در خاک کشورشان و برای داشتن آرامش و زندگی بهتر فرار را به قرار ترجیح می‌دهند.
مردمی که هر کدام به‌واسطه جنگ و حمله‌های مختلف گروه‌های تروریستی خانه و زندگی‌شان را ازدست‌داده‌اند و حالا برای ادامه زندگی چاره‌ای جز مهاجرت ندارند.
همین دو ماه پیش بود که رهبران ۱۶ کشور اروپایی در بلژیک پیش از آغاز اجلاس شورای اروپا، دور یکدیگر جمع شدند تا راه‌حلی برای رفع بحران مهاجرت پیدا کنند.
جلسه‌ای که قرار بود کشورهای اتحادیه اروپا ازاین‌پس مسئولیت مهاجرانی را که با قایق به سواحل جنوبی این اتحادیه می‌رسند، به‌طور مشترک بر عهده بگیرند.
اروپا بعد از جنگ جهانی دوم تاکنون چهار بار با پدیده مهاجرت‌پذیری روبه‌رو بوده است که نمونه اخیر آن ورود خیل عظیم مهاجران سوری و عراقی به دنبال تحولات در خاورمیانه است.
حالا موج ورود مهاجران به اروپا از زمان حضور داعش در کشورهای مسلمان‌نشین سوریه و عراق و حتی لیبی به سمت کشورهای ساحلی مدیترانه در حال افزایش است.
ترکیه، یونان، ایتالیا و اسپانیا و مالت به دلیل نزدیک بودن مرزهای زمینی به سوریه و حتی عراق، مقصد بسیاری از مهاجران هستند و بار بیشتری از حضور و تجمع مهاجران را به نسبت دیگر کشورهای اروپایی تحمل می‌کنند.
این سیل ورود مهاجران در حالی صورت می‌گیرد که به ادعای سازمان ملل در سال ۲۰۱۷ دست‌کم سه هزار پناه‌جو که تلاش می‌کردند از طریق دریای مدیترانه به اروپا برسند، در دریا جان‌باخته‌اند.
همچنین بر اساس همین گزارش تا پایان نوامبر ۲۰۱۷ میزان عبور غیرقانونی از مرزها در چهار مسیر مهم مهاجرت به اروپا، در مقایسه با 2016 به حدود نصف کاهش‌یافته است.
ورود بیش از یک‌میلیون مهاجر از غرب آسیا به اروپا در ۲۰۱۵، برای اروپایی که پیش از آن دچار بحران اقتصادی شده بود و زمزمه جدایی انگلستان از اتحادیه اروپا شنیده می‌شد، آزمونی جدی در حوزه کنترل بحران به‌حساب می‌آید.
کشورهای حوزه اروپای شرقی در مواجهه با این پدیده کمی ساز مخالف سر دادند و دلیل آن را نداشتن تجربه کافی مانند اروپای غربی برای پذیرش پناه‌جو و عدم نیاز به نیروی جوان عنوان کردند.
این افراد برای به دست آوردن زندگی بهتر، از سه کانون عمده وارد اروپا می‌شوند: پناه‌جویان چند کشور آفریقایی مانند اریتره و سومالی، سودان و لیبی (از مسیر لیبی)، پناه‌جویان سوری، عراقی و افغان از آسیا (از مسیر ترکیه و یونان) و از درون خود قاره اروپا مهاجرانی از آلبانی، کوزوو و مقدونیه (از مسیر بالکان و مجارستان).
مقامات برخی کشورهای اروپایی هم در خصوص ورود مهاجران به کشورهایشان هرکدام نظری متفاوت دارند. خیلی از آن‌ها به این توافق رسیدند که چاره‌ای برای موج مهاجرت غیرمعمول به اروپا بیندیشد و نظرها بر این جمع شد تا مراکز حفاظت‌شده‌ای ایجاد کنند تا مهاجران در آن‌ها پذیرفته شوند.
در همین راستا ایرلند خواستار رسیدگی به پرونده مهاجران در اولین کشور اروپایی که این افراد به آنجا وارد می‌شوند، شده است.
امانوئل مکرون، هم اعلام کرده این کشور چنین مراکزی برپا نمی‌کند چون کشورش جایی نیست که پناه‌جویان در مسیرشان برای رسیدن به اروپا، اول به آنجا رسیده باشند.
از سوی دیگر نخست‌وزیر ایتالیا که ازجمله رهبران تأییدکننده توافق اخیر در بروکسل بوده است، اعلام کرده که این مراکز می‌تواند در هرجایی از اتحادیه اروپا بنا شود.
دونالد توسک، رئیس اتحادیه اروپا، درباره دشواری‌هایی بر سر راه اجرای این توافق هشدار داده است.
آنگلا مرکل، این توافق را «قدم عمده‌ای به‌پیش» توصیف کرده اما گفته است که کار بیشتری برای حل اختلاف‌ها لازم است.
مهاجران در اروپا تنها به مردم جنگ‌زده سوری و عراقی و... محدود نمی‌شود، خیلی از اتباع سوریه و عراق که وارد اروپا می‌شوند و برای اقامت در قاره سبز تقاضا می‌دهند، صرفاً عنوان پناه‌جو را دریافت نمی‌کنند.
خیلی از آن‌ها افرادی هستند که سال‌ها ساکن کشورهای حاشیه خلیج‌فارس بوده‌اند و حالا با استفاده از وضعیت بحرانی کشورشان در قالب مهاجر به این کشورها وارد اروپا می‌شوند.
سران کشورهای اتحادیه اروپا اما موافقت کردند که «پلتفرم‌های ورود منطقه‌ای» در بیرون اتحادیه اروپا برای پذیرش مهاجران نجات‌یافته از آب‌های بین‌المللی را ایجاد کنند. هدف آن‌ها از این کار تشخیص بین کسانی که واجد شرایط پناهندگی در اروپا هستند و کسانی که به دلیل مشکلات اقتصادی مهاجرت می‌کنند، بیان‌شده است.
اتفاقی که سازمان عفو بین‌الملل در بیانیه‌ای به آن واکنش نشان داد و نسبت به اثرات مخرب پروژه اروپایی جداسازی پناه‌جویان اقتصادی و دیگر پناه‌جویان هشدار داد.
سازمان عفو بین‌الملل در این بیانیه تأکید کرده است راه‌حل اروپا در شناسایی پناه‌جویان پیش از ورود به اروپا «غیرانسانی» و خلاف منشور حقوق بشر سازمان ملل است.
این در حالی است که برخی کشورهای اروپایی، کارشناسان خود را برای ارزیابی کشورهای سوریه و عراق به آنجا فرستادند تا در صورت وجود ثبات سیاسی و شرایط برپا کردن خانه و زندگی تازه برای مردم این کشورها، مهاجران را به سرزمین اصلی خود بازگردانند.
اما کشورهای دیگری چون آلمان به دلیل بالا رفتن میانگین سنی جمعیت و نیاز مبرم به نیروی کار جوان، برای مهاجران برنامه اقامت می‌ریزند.
حالا در شرایطی که حرف‌وحدیث‌ها بر بازسازی سوریه و تغییر حکومت‌های عراق و افغانستان به گوش می‌رسد باید دید برنامه دولت‌هایی که به‌تازگی از گیرودار جنگ با داعش رهاشده‌اند، برای زنده کردن شهر و بازگشت هیجان و زندگی در کشورشان چه فکری می‌کنند.
زندگی‌هایی که حالا حیات‌شان به سالم رسیدن قایق‌های روی آب به ساحل کشورهای مهاجرپذیر بستگی دارد.
انتهای پیام/4077/4068/پ
انتهای پیام/