پذیرش قطعنامه 598 از روی ضعف نبود/ حضرت امام خواستند مسئولین مورد مواخذه قرار نگیرند

محمدحسن قدیری ابیانه سفیر اسبق جمهوری اسلامی ایران در استرالیا و مکزیک و کارشناس مسائل استراتژیک، در گفت‌وگو با خبرنگار سیاسی خبرگزاری آنا، با اشاره به 27 تیر سالروز اعلام پذیرش قطعنامه 598 شورای امنیت از سوی ایران گفت: چون شعار ما جنگ جنگ تا پیروزی بود، غربی‌ها باورشان بر این بود که هر پیشنهادی ارائه بدهند و در قطعنامه هر موضوعی را بگنجانند، ایران آن را رد می‌کند و بنابراین جنگ ادامه پیدا خواهد کرد و این باور آنها که ایران به هیچ‌وجه حاضر نیست بپذیرد دو اثر داشت.

وی افزود: یکی اینکه در قطعنامه 598 بخشی از خواسته‌های ایران در آن گنجانده شد با تصور اینکه ما آن را نخواهیم پذیرفت و تقصیر ادامه جنگ را بر گردن ایران بیاندازند. دیگر اینکه غربی‌ها به خیال اینکه ایران قطعنامه را قبول نمی‌کند و با اطمینان به اینکه جنگ ادامه خواهد یافت، سلاح‌های کشتارجمعی در اختیار عراق قرار دادند تا تمام سلاح‌ها را علیه ایران به کار بگیرد. در چنین شرایطی مسئولین پذیرش قطعنامه را به نفع ایران دانستند و گزارش‌هایی که به محضر امام (ره) رسید، ایشان را قانع کرد که در چنین شرایطی قطعنامه 598 را بپذیرد.

قدیری ابیانه تصریح کرد: کوتاه آمدن از خواسته‌های حداکثری ما کار سختی بود و به مثابه جام زهر بود، اما نپذیرفتن آن در چنان شرایطی خطراتی داشت، یکی اینکه ممکن بود عراق سلاح‌های کشتار جمعی را به طور گسترده علیه ایران به کار بگیرد. بعد از پذیرش قطعنامه توسط ایران، عراق خیال کرد که ایران از موضع ضعف این قطعنامه را قبول کرده و چون ایران ضعیف است بنابراین می‌توانیم دوباره حمله کنیم ولی چون قطعنامه 598 را پذیرفته بودند و خود نمی‌توانست حمله کنند، گروهک تروریستی منافقین را علیه ایران تحریک و تا دندان مسلح کردند که منجر به پیروزی قاطع ایران در عملیات مرصاد شد و نشان داد که پذیرش قطعنامه 598 از روی ضعف نبوده است.

کارشناس مسائل استراتژیک افزود: حضرت امام (ره) در پیامی که به مناسبت پذیرش قطعنامه منتشر کردند، تمام مسئولیت را پذیرفتند و احساس کردند که ممکن است سایر مسئولین مورد مواخذه افکار عمومی در آن زمان و در تاریخ قرار بگیرند. بعضی می‌گویند چرا هاشمی رفسنجانی با امام صحبت کرد و رضایی به امام نامه نوشت و پذیرش را به امام تحمیل کردند، ولی باید گفت که اگر آنها صادقانه نامه را نوشته باشند و ارزیابی آنها این بوده که شرایط به گونه‌ای نیست که ما بتوانیم در جنگ به همه خواسته‌هایمان برسیم، اگر گزارش نمی‌کردند و نظراتشان را نمی‌گفتند خیانت می‌کردند.

انتهای پیام/