امیررضا کوهستانی: اجرای نمایش در فستیوال‌های خارجی نشانه موفقیت نیست
به گزارش خبرنگار فرهنگی آنا، امیر رضا کوهستانی در نشست خبری نمایش «شنیدن» گفت: «این اثر، خروجی مطالعات من در آلمان است که کار بر روی آن با چیزی حدود 10 صفحه نمایشنامه شروع شد و در طول تمرینات به‌مرور کامل شد.»
وی که این اثر را با بهره‌گیری از تکنیک خاصی روی صحنه برده است همچنین عنوان کرد: «استفاده کردن یا استفاده نکردن از ویدئو در این اثر نمایشی موضوع چندان مهمی نیست بلکه این نوع استفاده است که اهمیت دارد.»
تئاتر هنری است که عقبه ادبی دارد
کارگردان نمایش «شنیدن» ادامه داد: «تئاتر هنری است که عقبه ادبی دارد و فرهنگ تئاتری فرهنگ ادبی است، در نتیجه فرهنگ غنی ادبیات نمایشی باعث شده که همه چیز با کلام به مخاطب منتقل شود.»
کوهستانی تصریح کرد: «استفاده از ویدئو می‌تواند در نمایش‌ها نقش دکوراتیو داشته باشد برای مثال بک گراند و یا نقش بروشور و تیتراژ را ایفا کند و به عنوان نور و نوع لباس از آن بهره گرفته شود در حالی که در تئاتر که مهم‌ترین شاخصه‌اش زنده بودن آن است، می‌توان استفاده ویژه‌تری از آن کرد. با ورود ویدئو روی صحنه تئاتر، تقابل جهان مجازی با جهان واقعی را می‌توان به صورت همزمان نشان داد و مشاهده کرد.»
رمزگشایی مخاطب مهم‌ترین اتفاق نمایش
وی در ادامه اظهارکرد: «مهم‌ترین اتفاق این نمایش این است که تماشاگر به واسطه زندگی در جهان امروز، کدهای تصویری و صدایی را به راحتی رمزگشایی می‌کند که با توجه به این شرایط آرتیست ترجیح می‌دهد به جای استفاده از کلام از طریق تکنولوژی روز روی صحنه به ایفای نقش بپردازد.»
آنکیدو دارش درباره طراحی صدا و موسیقی این اثر تشریح کرد: «تمام اتفاقاتی که روی صحنه رخ می‌دهد بر خلاف آنچه که مخاطبان فکر می‌کنند که سیستم صدا خراب شده، طراحی شده و فکر شده است و بخشی از نمایش را تشکیل می‌دهد. در موسیقی کار مشترکی با کسری پاشایی انجام شد که طراحی‌های این نمایش را به وجود آورد.»
ارائه ایده و درک آن برایم خیلی جالب است
وی درباره همکاری‌اش با کوهستانی اعلام کرد: «این دومین همکاری ما است و از آنجا که در کار با کوهستانی آزادی برای بیان و اجرای ایده‌ها وجود دارد از این کار بسیار راضی و خوشحال هستم. من فکر می‌کنم در تمام زمینه‌ها این گروه توانسته ایده‌های خود را ارائه کند که این امر برای من خیلی جذاب است که کاری کنیم و درک شود.»
شیرخدایی نیز در سخنانش بیان کرد: «این تنها دفعه‌ای بود که وقتی با محمدرضا حسین‌زاده -دستیار اول کارگردان، برنامه ریز و مدیر تولید- درباره این نمایش صحبت کردم با تمام وجود احساس کردم که دوست دارم در این کار همکاری داشته باشم، اگرچه بعد با بررسی بیشتر ایده احساس کردم به دلیل پیچیدگی در تکنیک‌ها نمی‌توانم از پس آن برآیم که بعد با گفت‌وگوی مجدد با حسین‌زاده کار را به طور جدی آغاز کردیم.»
مهین صدری درباره حضورش در این اثر نمایشی عنوان کرد: «به نظر من سخت‌ترین کار را گرفتم زیرا حرکاتم در این اثر به درد هیچ چیزی نمی‌خورد و تنها صدا برایم باقی می‌ماند، بنابراین اینکه همه‌چیز را در صدا آورده و نشان دهی، از جمله مواردی بود که کار را بسیار سخت می‌کرد. همچنین اینکه نباید انرژی بازیگر در میان کار نزول پیدا کند و از جمله مشکلات و سختیهای این نقش بود.»
بازیگران تنهاترین موجودات روی زمین هستند
کوهستانی در ادامه اظهار کرد: «به عقیده من بازیگران روی صحنه تنهاترین موجودات روی زمین هستند زیرا در محاصره بین آدم‌های غریبه‌ای به نام تماشاگر قرار دارند. بنابراین در زمان حضور روی صحنه اگر مشکلی چون قطع شدن نور، میکروفن و یا هر چیز دیگر رخ دهد این بازیگر است که تصمیم می‌گیرد که این امر این اتفاق در نقشی که مهین صدری بر عهده دارد تشدید می‌شود زیرا بین تماشاچیان نشسته است.»
آیناز آذرنوش که دیگر بازیگر این اثر نمایشی است نیز گفت: «معتقدم وقتی ویدئو، صدا و دیگر چیزها در کنار هم قرار می‌گیرند کار در عین سختی آسان می‌شود. »
وی درباره این تجربه عنوان کرد: «شکل‌گیری متن در میان تمرین و رسیدن به آنچه که امروز روی صحنه می رود برای من تجربه لذت بخشی است.»
کوهستانی درباره بخشی از نمایش «شنیدن» که مستندنمایی است تصریح کرد: «مهم‌ترین چالش این بخش مستند جلوه کردن آن بود و ما برای مستندنمایی مجبور بودیم که از بچه‌ها بخواهیم تا بخشی از توانایی‌های خود را فراموش کنند و به گونه‌ای نابازیگرانه به ایفای نقش بپردازند که البته این موضوع بسیار مشکل است.»
وی تاکید کرد: «اتفاقاتی که اهمیت دارد و من روی آن تاکید دارم این است که مردم، مخاطبان و منتقدان بتوانند به خوبی درک کنند که در دوره‌ای قرار نداریم که هنرمند پشت میزش بنشیند و ایجاد خلاقیت کند و عده‌ای به عنوان بازیگر طوطی وار خلاقیت‌ها را نشان دهند. من به عنوان کارگردان اثر تنها می‌توانم بگویم که چه می‌خواهم بنابراین کسی که روی صحنه است و برای بازی و بازیگری تربیت شده تنها کسی است که می تواند بهترین کار را ارائه دهد و بهترین تصمیم را بگیرد.»
جلال تهرانی و علیرضا نادری آرتیست‌های ملی کشور هستند
وی درباره اجرای نمایش‌هایش در کشورهای متعدد اظهار کرد: «اجرای نمایش در دیگر کشورها دلیل برموفق بودن یک کارگردان نیست. جلال تهرانی و علیرضا نادری نمایشنامه‌نویسانی هستند که بیشترین بار دراماتیک آنها در زبان فارسی نهفته است و نمایشنامه‌هایشان به سختی قابل ترجمه است بنابراین اینکه آثارشان به زبان غیرفارسی ترجمه نشده دلیل بر بد بودن کارشان نیست.»
وی افزود: «هنرمندانی چون تهرانی و نادری آرتیست‌های ملی یک کشور هستند و آن کشور است که باید به آنها بها دهد و به واسطه اینکه آنها زبان گفتاری کشور را ارتقا می دهند از آنها حمایت کند در حالیکه این اتفاق متاسفانه نمی افتد.»
وی خاطر نشان کرد: «نابرابری‌های موجود در تئاتر باعث می‌شود که اجراهای خارجی به عنوان موفقیت در ذهن‌ها بماند در حالیکه این گونه نیست و زمانی که افراد دید مناسب و کافی نسبت به فضای هنری کشورهای دیگر نداشته باشند این گونه برداشت می‌کنم که اجرای نمایش در فستیوال خارجی و یا کشوری دیگر حاکی از موفقیت آن کارگردان بوده است.»
کوهستانی تاکید کرد: «اینکه سیاست مداران ما هنوز برایشان تئاتر هنر تزئینی است و آماری به آن نگاه می کنند از کج سلیقگی آنها است. زیرا متوجه نیستند که تماشاگر تئاتر فعال ترین و فکورترین بخش جامعه است.»
وی همچنین در پاسخ به سوال خبرنگاران مبنی بر اجرای این اثر نمایشی در تماشاخانه باران و یا دیگر سالن‌های خصوصی عنوان کرد: «ما با تماشاخانه باران به لحاظ معماری و آگوستیک سالن مشکل داشتیم و پیش از اعلام برنامه های این تماشاخانه توافق‌هایمان را با تئاتر شهر انجام داده بودیم ضمن اینکه من از 12 سال پیش نمایشی در تئاتر شهر روی صحنه نبرده بودم و اگر می خواستم شنیدن را در سالن دیگری اجرا کنم باید بلیت آن 30هزار تومان می شد که همین امر باعث می‌شد بخشی از مخاطبان از دست بروند در حالیکه اکنون با اجرا در تئاتر شهر این شرایط به وجود نیامده و اتفاقات بهتری در حال روی دادن است.»
انتهای پیام/