ذائقه مخاطبان ایرانی باید تغییر کند
به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری آنا، فیلم سینمایی «چهل و هفت» اولین ساخته احمد اطراقچی و عطاالله تبریزی است که در بخش اصلی سی‌وششمین جشنواره جهانی فیلم فجر با عنوان «سینمای سعادت» حضور دارد و با دو فیلم «هت‌تریک» و «تنگه ابوغریب» به رقابت می‌پردازد.
این فیلم با بازی لادن مستوفی، شقایق فراهانی، ریما رامین فر، حمیدرضا آذرنگ، مهدی احمدی، شیدا خلیق، مهرنوش ستاری و محمدرضا غفاری، روایتگر داستان سه زن از سه طبقه اجتماعی در شب آغاز زمستان یعنی شب یلدا است.
به بهانه رونمایی از فیلم «چهل و هفت» در جشنواره جهانی با احمد اطراقچی و عطاءالله تبریزی کارگردانان این فیلم به گفت‌وگو پرداخته‌ایم که در ادامه می‌خوانید:
در ابتدا از روند ساخت این فیلم و سختی‌هایی که به عنوان یک فیلم اولی برای ساخت «چهل و هفت» داشته‌اید، توضیح دهید.
احمد اطراقچی: ساخت این فیلم به اندازه‌ای برایمان سخت بوده که اگر هنوز آن‌را نساخته بودیم جور دیگری برای آن تصمیم می‌گرفتیم یا جور دیگری جلو می‌رفتیم. کار کردن برای یک فیلم اولی خیلی وحشتناک است برای اینکه از مرحله نوشتن فیلمنامه که عرف آن است تا پیدا کردن تهیه‌کننده، گرفتن مجوز کارگردانی، پیدا کردن سرمایه‌گذار، بستن کست، اخذ پروانه ساخت و اصلاحات فیلمنامه که بگذریم و تازه با یک خستگی به ساخت می‌رسیم و دردسرهایی که در تولید داریم. به هر حال این یک امر طبیعی است که همه جای دنیا فیلم ساختن سخت است اما در کشور ما سختی‌های خاص خودش را هم دارد.
همه کارگردانان فیلم اولی برای اولین فیلم خود بهترین ایده را انتخاب می‌کنند و ممکن است سال‌ها روی ایده‌های مختلف فکر کنند تا مناسبت‌ترین را انتخاب کنند، چه شد که شما این ایده اجتماعی را انتخاب کردید؟
اطراقچی: در میان تمام ایده‌هایی که طی سال‌ها در ذهن داشتیم تا به عنوان کار اول آن را بسازیم، این ایده از همان ابتدا بود. من و آقای تبریزی همیشه با هم می‌نویسیم و با هم کار می‌کنیم. فیلم «چهل و هفت» یک موضوع اجتماعی در مورد زنان میان ساله 47 ساله بود و آدم‌هایی که از سویی درگیر مدرنیته و از طرفی هم درگیر سنت‌ها نیز هستند و بلاتکلیف مانده‌اند. ارتباطی که با همسرانشان و آدم‌های اجتماع دارند در کار و محیط اجتماع برای آن‌ها رخ می‌دهد طیف اصلی داستان بود. سه زن را از سه طبقه مختلف اجتماعی انتخاب کردیم و خواستیم مشکلات آن‌ها را به تصویر بکشیم.
شما به عنوان کارگردانان فیلم اولی، نگرانی یا ترسی از این امر نداشتید که با ساخت یک فیلم اپیزودیک و اجتماعی دچار مخاطب‌زدگی شوید؟
عطاالله تبریزی: زمانی که تصمیم گرفتیم این فیلم را به صورت اپیزودی بسازیم ترس از این نداشتیم که مخاطب آن را پس بزند چرا که ما می‌خواستیم همان کاری را انجام دهیم که در ذهنمان نقشه آن را کشیده بودیم و تصمیم نداشتیم تغییری در نقشه راه‌مان ایجاد کنیم. همین الان هم احتمال این که مخاطب عام فیلم را ببیند و معتقد باشد که یک جاهایی از آن کند است زیاد است؛ اما به نظر من یک مقدار باید سلیقه مخاطبان ما هم تغییر کند. نه این که کاری که ما می‌کنیم هم بهترین است اما اتفاقی که در سینمای ما می‌‌افتد در هیچ جای دنیا رخ نمی‌دهد. انگار مخاطب دوست دارد که کمدی بزن دررو نگاه کند، پر از اکت باشد و داستان‌هایی که کار خود را انجام نمی‌دهند! در صورتی که در شرایط عادی و واقعی این شکلی نیست حتی در رمان و داستان هم این اتفاق نمی‌افتد و خیلی وقت‌ها در رمان‌ها مقدمه‌چینی است و شاید در 10 صفحه آخر آن گره‌گشایی باشد. از فیلم دفاع می‌کنم و ترسی هم از این دید نداشته‌ایم. با این که دوست داریم همه آن را دوست داشته باشند اما نمی‌توان کاری کرد که یک فیلم را همه دوست داشته باشند.
چرا فیلم را به جشنواره ملی نفرستادید؟
اطراقچی: مساله پروانه نمایش داشتیم. البته ثبت‌نام کرده بودیم اما پروانه نمایش ما صادر نشد و به همین خاطر نتوانستیم به جشنواره ملی برسیم و در نهایت برای حضور در جشنواره جهانی اقدام و ثبت نام کردیم.
از اکران جشنواره جهانی رضایت دارید؟
اطراقچی: بله، کیفیت سالن چارسو خیلی خوب است و مهم‌تر این که شرایط الان برای دیدن فیلم ما مهیا است و خبرنگاران و منتقدان فیلم را دیدند و نظرات خود را بیان کردند.
تصمیم‌تان برای اکران چیست؟
تبریزی: بستگی به نظر پخش‌کننده خارجی و تهیه‌کننده فیلم دارد که البته تهیه‌کننده در حال حاضر ایران نیست. همه باید حضور داشته باشند تا تصمیم‌گیری کنیم اما اولویتمان قبل از اکران حضور در جشنواره‌های بین‌المللی است و تازه شروع کردیم فیلم را به جشنواره‌ها ارسال کنیم.
کار بعدیتان؟
اطراقچی: یک فیلمنامه اجتماعی در حال نگارش داریم که در مورد آدم‌هایی از جنس‌های مختلف است که در یک ساختمان با هم زندگی می‌کنند. مشکلات و مسایل و دغدغه‌های خود را دارند و اما فضای آن شبیه به فیلم «چهل و هفت» نیست و زیرا «چهل و هفت» اپیزودیک بود اما فیلم جدیدمان نیست.
انتهای پیام/