بازیگری در تلویزیون راه رفتن روی لبه تیغ است

به گزارش گروه فرهنگی خبرگزاری آنا از روابط عمومی شبکه آی فیلم، کامبیز دیرباز که این روزها سریال «زیر پای مادر» با بازی او در حال پخش از کانال فارسی آی فیلم است، با بیان این که نقش‌هایی را بازی می‌کند که به شکل خودآگاه یا ناخودآگاه شبیه چیزی است که آرزو دارد در زندگی شبیه آن نقش‌ها باشد، گفت: بیش از ۱۲ - ۱۳ سال است که نقش منفی بازی نکرده‌ام. نه اینکه به من پیشنهاد ندادند، اتفاقا پیشنهادات زیادی داشتم اما این نقش‌ها ایده آل من نیستند. همیشه دوست دارم کامبیز دیرباز در نقش شخصیتی ظاهر شود که حداقل 4 یا 5 ماه در کاغذها و دنیای نویسنده فیلمنامه آن را دنبال کرده و تجربه کرده باشد.

وی افزود: این که شخصیت‌های مثبت را انتخاب می‌کنم، شاید اینگونه تعبیر شود که محکوم به تکرار می‌شوم و آن را می‌پذیرم، اما من اسم این مسئله را تکرار نمی‌گذارم، بلکه تکمیل راهی می‌دانم که باید آن را رفت. آگاهم که راهی را شروع کردم که استارات آن با شخصیت «مجید سوزوکی» فیلم اخراجی‌ها زده شد. یکی از کارکترهای ایده آل من که آدم محکمی است و حقش را خودش می‌گیرد و نمی‌گذارد کسی حقش را بدهد. حالا هم به دنبال تکمیل همان راه هستم. شاید «غیاث» در «پشت بام تهران» تبدیل به «خلیل کبابی» در «زیر پای مادر» شده است و من احساس می‌کنم که نقش‌هایم در حال تکمیل شدن است. من اسم این را تکرار نمی‌گذارم بلکه تکمیل پرونده‌ام است.

این بازیگر سینما و تلویزیون که نقش‌های کمدی نیز در کارنامه حرفه‌ای‌اش به چشم می‌خورد، در ادامه گفت: در این میان اگر نقش متفاوتی مثل نقشم در سریال «نابرده رنج» که کمدی هم بود، یا مثل نادر ایرانی «در چشم باد» پیشنهاد شود، از آن نقش استقبال می‌کنم اما در مسیر بازیگری خیلی کم پیش می‌آید که مدام نقش متفاوت بازی کنیم. من ادای چیزی را درنمی‌آورم و خودم هستم. سعی کردم در نقش‌هایم و انتخاب نقش‌هایم این را لحاظ کنم و اگر چند فیلمنامه در دستم باشد، حتما خودم را جای بیینده می‌گذارم و می سنجم که بیننده دوست دارد من را در نقش شخصیت مورد نظر کدام فیلمنامه ببیند و انتخابم بر همان اساس رقم می‌خورد.

دیرباز بر این باور است که بازیگری قله ندارد تا روزی بتواند بگوید به قله دست یافته و در آن پرچم زده است. او در این باره توضیح داد: همیشه وقتی کارهای خودم را تماشا می‌کنم، فقط ایرادات خودم را می‌بینم. هیچ وقت برای اولین بار از کار خودم خوشم نمی‌آید و این نظر لطف دوستان است اگر تعریف هایی از کار بازیگری ام می شود. با اینکه بازیگری قله ندارد و می دانم که شاید هیچ وقت نتوانم به اوج برسم، اما این رفتن و صعود عاشقانه را دوست دارم حتی با این وجود که احساس می کنم هیچ وقت به نقطه ای نخواهم رسید که بتوانم بگویم به جایگاه خودم رسیده ام یا نه.

برنده سیمرغ بلورین بهترین بازیگر نقش مکمل مرد در بیست و دومین دوره جشنواره فیلم فجر در سال 82 برای بازی در فیلم «دوئل» احمدرضا درویش، از حضورش در سینما با این تعابیر یاد کرد: با این که اولین فیلمم در سینمای حرفه‌ای به سیمرغ بازیگری رسید ولی سیمرغ سلیقه‌ای است و من افتخاری بزرگ‌تر از سیمرغ دارم و آن اینکه مردم من را می‌خواهند و اگر این مردم من را نخواهند امکان ندارد که بتوانم بازی کنم و من را از سینما و تلویزیون بیرون می‌اندازند.

به گفته وی؛ این مستقیما مردم هستند که حتی دستمزد هنرپیشه را برای تهیه کننده تعریف می‌کنند. اتفاقی که به عنوان نمونه در برنامه «سه ستاره» افتاد و دیرباز آن را بسیار ارزشمندتر از هر جایزه دیگر می‌داند: اتفاق برنامه «سه ستاره» برای من خیلی ارزش داشت به خاطر اینکه ۶۰ میلیون داور من را داوری کرده بودند و این برای من خیلی دوست‌داشتنی‌تر است.

دیرباز با تاکید بر اینکه تلویزیون را خیلی دوست دارد، توضیح داد: تلویزیون برای من جایگاه ارزشمندی دارد و این بدان معنا نیست که تمام کارهای سینمایی که به من پیشنهاد می‌شود را رد کردم. در این دو سه سال گذشته قهرمانانی که دوست داشتم بازی کنم را در تلویزیون پیدا کردم. قهرمانانم را در قلم «سعید نعمت‌الله» پیدا کردم. سلیقه‌ شخصی من در بازیگری، با فیلمنامه‌های قهرمان محور منطبق است و در دو سه سال گذشته کمتر در سینما فیلمنامه قهرمان محور دیدم. دلیل دیگر این است که ما شهرهایی را داریم که حتی اگر مردمش توانایی مالی سینما رفتن داشته باشند، سینمایی ندارند که بروند. آن‌ها هم حق دارند کار خوب ببینند، بازی خوب ببینند، قصه خوب و هیجان انگیز ببینید. این واژه «قاب جادویی» برای تلویزیون خیلی مناسب است زیرا شما در ۴۵ دقیقه میهمان ۷۰ میلیون خانه می‌شوید و این جادویی است.

بازیگر سریال «در چشم باد» این روزهای کانال عربی آی فیلم، تصریح کرد: همین جا باید بگویم که بعضی از اظهار نظرات درباره تلویزیون را نه می‌فهمم و نه خوشم می‌آید که مثلا بعضی از دوستان می‌گویند من اصلا تلویزیون را نمی‌پسندم و الان نمی‌خواهم در آن کار کنم و.... این صحبت‌ها اصلا مناسب نیست. چون تلویزیون به نظر من حتی بیشتر از سینما روی لبه تیغ راه می‌رود و اتفاقا خیلی خطرناک تر است و اگر بازیگری در تلویزیون خوب بازی نکند، در این هنر سقوط خواهد کرد.

دیرباز در پایان درباره تازه‌ترین تجربه سینمایی اش یعنی فیلم «سوء تفاهم» در جشنواره سی و ششم فیلم فجر اظهار کرد: وقتی بازی در فیلم سینمایی «سوتفاهم» به من پیشنهاد شد، سعی کردم این فرصت را به اصطلاح «بقاپم»، زیرا با هنرمندان بزرگی در این فیلم بازی کردم. به همین خاطر قطعا این نقش را می‌پذیرفتم. مدت‌ها بود دنبال چنین تجربه‌ای بودم و اساسا یکی از فلسفه‌های بازیگری این است که بازیگر به دنبال تجربه کردن دنیاهای مختلف و فضای متفاوت است. اگر می‌بینید که یک هنرمند هم در نقش‌های مختلف زیادی بازی نمی‌کند به این دلیل است که مدیریت این قضیه دست ما نیست و بضاعت سینمای ما محدود است.