حیدریان، رضاداد و الگوی عجیب دولت در سایه در سینمای ایران!

مدل‌های مختلف حکومتی را می‌توان در نگاهی به کشورهای مختلف یافت که نقاط اشتراک هم با یکدیگر دارند. در میان این مدل‌ها، گاه با شکل‌هایی مواجه می‌شویم که به سرعت در جوامع مختلف تکثیر شده و مورد توجه زیر مجموعه های یک دولت قرار می‌گیرند.

مدل روسیه سال‌های اخیر که ویلادیمیر پوتین آن را باب کرده و در بسیاری از کشورها مورد توجه قرار گرفته، یکی از شاخص‌ترین آنهاست. مدلی که در آن پوتین در سایه نخست وزیری دیمیتری مدودف قرار گرفته اما نفر اول سیاست این کشور پهناور به حساب می‌آید.

در ایران و در برخی فدراسیون‌های ورزشی از جمله فوتبال، تلاش‌هایی در این رابطه صورت گرفت که البته به نتیجه چندانی نرسید، اما در ماه‌های اخیر، سینمای ایران شاهد برقراری مدل دولت پوتین شد که با نزدیک شدن به ایام برگزاری جشنواره فیلم فجر الباقی تکه‌های پازل آن کامل شد.

محمدمهدی حیدریان به عنوان رییس سازمان سینمایی ایران در حالی بر این مسند نشسته که عملا علیرضا رضاداد که در سمت‌های سینمایی خود ناموفق نشان داده، در سایه وظایف ریاست سازمان سینمایی را انجام می‌دهد.

برای مثال هم می توان به برنامه‌ریزی‌های جشنواره سی و ششم برای رفع نقایص جشنواره سی و پنجم اشاره کرد. به ویژه آن که مدیریت جشنواره سی و ششم با ژست صرفه‌جویی وارد شده در حالی که عملا چیزی از ریخت و پاش‌های همیشگی کم نشده است که نمونه آن را در برگزاری افتتاحیه در مرکز همایش‌های برج میلاد دیدیم.

نکته دیگر به وضعیت آشفته روابط عمومی جشنواره بازمی‌گردد که با مشاوره‌های شتابزده خود و جایگزینی پردیس ملت به جای برج میلاد، اصحاب رسانه را با مشکلات عدیده‌ای مواجه می‌کنند. تنها امیدواریم که مدل پوتین‌وار‌ اداره سازمان سینمایی کار را به ریزش مخاطب دوباره در اواخر دهه هشتاد و ابتدای دهه نود نیانداخته و نفس سینمای ایران را به شماره نیاندازد.