دولت حق ندارد بار اقتصادی فرهنگ را بر دوش هنرمند بگذارد

رحمت امینی در گفت‌وگو با خبرنگار فرهنگی آنا به بحث اقتصاد هنر اشاره کرد و گفت: «از مطرح شدن این مبحث این نتیجه‌ گرفته می‌شود هر هنرمندی که می‌خواهد کار تئاتر انجام دهد، باید تمام هزینه‌ها را پرداخت کند و اثری که روی صحنه می‌برد پاسخگوی هزینه‌های صفر تا صد تولید و اجرای یک نمایش باشد.»

مدیر مرکزهنرهای نمایشی حوزه هنری بیان کرد: «اینکه آیا هنرمند برای پیشبرد اهداف فرهنگی هنری جامعه باید به فکر سوددهی و تامین بحث اقتصادی باشد یا نه و اینکه دولت، حکومت و نظام در این امر باید سرمایه‌گذاری کند به موضوع مهمی تبدیل شده است. »

امینی افزود: «در تئاتر شاخه‌ای تحت عنوان تئاتر آزاد وجود دارد که مبتنی بر سرگرم‌سازی است. این بحث در مطبوعات نیز تحت عنوان مطبوعات زرد وجود دارد که قصدش سرگرم کردن مخاطب با مسائل و مطالب سطحی و روزمره است، اما در این میان شاخه‌ای نیز با عنوان مطبوعات فرهیخته وجود دارد که وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی بابت فعالیتش حتی اگر نشریه‌ای خصوصی باشد هزینه هم پرداخت می‌کند. چراکه تمامی تلاشش برای ارتقای فرهنگ است.»

وی ادامه داد: «در حوزه کتاب نیز این مبحث به چشم می‌خورد و ما در غرفه‌های فرودگاه‌ها کتابی را بر می‌داریم و در طول سفر مطالعه می‌کنیم که در پشت آن این مطلب ذکر شده اگر تمایل دارید این کتاب را داشته باشید مبلغ دو هزار تومان واریز کنید که موارد اینچنینی یارانه برای فرهنگ است. بنابراین اگر آن را در تئاتر به عنوان هنر فرهنگی و فرهنگ‌‌ساز ایجاد کنیم حرکتی مثبت انجام داده‌ایم.»

وی با تاکید بر اینکه دولت حق ندارد بار اقتصادی را بر دوش هنرمند گذارد عنوان کرد: « من به شدت با شرایط پیش

آمده در تالارهای بزرگ مخالف هستم زیرا با اضافه شدن این بار مالی، با ورود چهره‌های فوتبالی و سینمایی به تئاتر مواجه می‌شویم و در این میان شاید هنرمند تئاتری ده سال نتواند روی صحنه اجرایی داشته باشد و تئاتر کار کند. همچنین در چنین شرایطی بیان دیالوگ‌های آنچنانی برای آوردن مخاطب به تئاتر به کار گرفته می‌شود که در نهایت ذائقه فرهنگی مردم را پایین خواهد آورد.»

رحمت امینی گفت: «تئاتر خصوصی نیز همچون تئاتر باران در آمارهای تئاتر کشور قرار می‌گیرد و آمار موسسات خصوصی در کارنامه دولت ثبت می‌شود در حالیکه تئاتر خصوصی جز دریافت مجوز هیچ حمایتی دریافت نمی‌کند . اما تئاتر خصوصی تعریف دارد و باید در قالب‌های مختلفی نیز حمایت شود. باید بخشی از مرکز هنرهای نمایشی به اداره‌ای برای حمایت از تئاتر خصوصی تبدیل شود.»

وی همچنین خاطر نشان کرد: «سالن‌هایی چون تالار وحدت، تئاترشهر و یا تالار هنر ارج و قرب‌هایی داشتند و هرکسی نمی‌توانست در چنین فضاهایی نمایش روی صحنه ببرد و در حقیقت هنرمند برای اجرا در چنین سالن‌هایی خون جگر می‌خورد.»

این مدرس و هنرمند تئاتر تاکید کرد: « اتفاقاتی چون اجاره سالن‌ها در تالارهای شناخته‌شده‌ای که بزرگانی چون علی رفیعی، حمید سمندریان اجرا داشته‌اند به معنای تقلیل موقعیت تئاتری و سالن نمایشی است، یعنی برای اجرای یک تئاتر تنها چهره و پول داشته باش، یعنی هنر خای می‌شود و جادویی ارجمند.»

وی یادآور شد: «همانطور که همه می‌دانند من به میدان دادن جوانان معروف هستم ولی در این مورد جوانان باید به دنبال کشف جایگاه خود باشند. محمد یعقوبی، محمد مساوات، نادر برهانی مرند و رضا ثروتی از جوانانی بودند که پله‌پله خود را بالا کشیده‌اند و سالها در پلاتوها، بعد در تالار مولوی و بعد در جشنواره بین‌المللی تئاتر فجر اجرا داشتند تا اینکه به عنوان یک شخص شخیص شناخته و معرفی شدند.»