نقش مستندساز در جنگ کلیدی است/ عراق محلی برای ساخت فیلم‌های جهانی باشد
به گزارش گروه فرهنگی آنا به‌نقل از ارتباطات و اطلاع‌رسانی سی و سومین جشنواره فیلم فجر، میزگرد فیلمسازی در بحران با حضور محمد الدراجی سینماگر عراقی و تقی امیرانی تهیه‌کننده انگلیسی در چهارمین روز از ایام برپایی بخش بین‌الملل سی و سومین جشنواره فلم فجر در سالن سه پردیس ملت برگزار شد.
محمد الدراجی درباره شرایط فیلمسازی در بحران در ابتدای نشست گفت: «در حقیقت من و برادرم کار خودمان را در سال ۲۰۰۴ و ۲۰۰۵ با فیلم «خواب‌ها» شروع کردیم. خیلی سخت بود چون فعالیت‌های تروریستی در عراق اوج گرفته بود.»
وی یادآور شد: «شروع کارمان در مناطق خطرناک شارع حیفا در بغداد بود که ۴ نفر ربوده شدند و اول فکر کردیم آمریکایی هستند اما منتسب به القاعده شد و بعد مشخص شد گروهک‌های تروریستی این کار را انجام دادند.»
این فیلمساز عراقی ادامه داد: «بعد از آن واقعه نیروهای آمریکایی دوباره نیروهای ما را گرفتند اما پاسپورتم خارجی بود و از این طریق خواستم که نیروهای ما را آزاد کنند و در نهایت این اتفاق افتاد.»
محمد الدراجی با اشاره به اینکه فیلم «فرزند بابل» جوایز بسیاری به دست آورده است، افزود: «عراق با این شرایط بحرانی می‌تواند محلی برای ساخت فیلم‌هایی باشد که جوایز جهانی کسب می‌کنند.»
وی تصریح کرد: «از من درباره وضعیت سینمای عراق پرسیدند و من نیز جشنواره بغداد را مثال زدم که شرایط سخت عراق جلوی این مسیر فرهنگی را نگرفته بود و خود بغداد می‌تواند محلی برای ساخت فیلم باشد که در برخی شهر‌ها این امکان وجود دارد.»
این فیلمساز با اشاره به اینکه ما دنبال تولید مشترک هستیم، افزود: «ما با جشنواره ابوظبی و انگلیس و دیگر کشور‌ها تلاش کردیم تا کیفیت آثار را بهبود ببخشیم. متأسفانه دولت عراق از ما حمایت نمی‌کند اما ما آمادگی بسیاری برای تولید مشترک فیلم داشتیم.»
دراجی در خصوص وضعیت فیلمسازی در عراق اظهار کرد: «تا به حال فیلم‌های کوتاه موفقی داشتیم که ۶ فیلم در این جشنواره شرکت کردند. یک کارگاه آموزشی نیز تشکیل دادیم و از اساتید کانادایی و انگلیسی دعوت کردیم.»
وی توضیح داد: «از میان این فیلم‌ها مهم‌ترین آن‌ها «تولدت مبارک» بود. در واقع فیلم‌های کوتاه ما در کارگاه‌های آموزشی ساخته شد. فیلم «خواب‌ها» قدمی برای ساخت فیلم‌های بعدی شد اما برای ساخت «فرزند بابل» به امکانات بیشتری احتیاج داشتیم.»
کارگردان فیلم «تولدت مبارک» افزود: «ما ابتدا خودکفایی لازم را نداشتیم و مجبور به کمک گرفتن از کشورهای دیگر شدیم اما کارگاه‌ها کمک کرد که برخی عوامل ما در ساخت فیلم وطنی و عراقی باشند اما این به طور کامل امکان‌پذیر نشد.»
الدراجی ادامه داد: «بعد از نظام صدام محدودیت‌های شدیدی برای سینمای عراق ایجاد شد. ما سعی کردیم از کارگاه‌ها استفاده کنیم تا از این طریق فیلم بسازیم. ما برای این کار خودمان قدم برداشتیم چون حکومت عراق کمک چندانی نمی‌کند.»
نقش مستندساز در جنگ کلیدی است
در ادامه این نشست تقی امیرانی مستندساز نیز درباره مستندسازی عنوان کرد: «مستندساز چه در بحران و چه در انقلاب همیشه در بحران است و تفاوتی برای او وجود ندارد. مستندساز با خودش، با سرمایه گذار و مردم روبروی دوربین در حال کلنجار است و به طور دائم با موضوع‌های مختلف روبروست.»
وی توضیح داد: «در بحران جنگ نقش مستندساز خیلی مهم و کلیدی می‌شود و همان زمان است که مستندساز باید وارد عمل شود.»
امیرانی با اشاره به تغییر رویکردش در زمینه مستندسازی یادآور شد: «در سال ۲۰۰۱ بعد از حمله طالبان به اردوگاه‌های افغانستان بدون اینکه به خطرش فکر کنم به سمت مستندسازی کشیده شدم. تا آن زمان ۳۰ فیلم ساخته بودم که رویکرد اجتماعی و نرم داشتند اما خیلی شیفته این بودم که مثل خبرنگاران جنگجو وارد صحنه شوم و فخر فروشی کنم اما اصل موضوع ارتباط برقرار کردن با شخصیت‌های انسانی است که به تدریج آن را فراموش می‌کنیم و مثل یک موج شما به داخل داستان کشیده می‌شوید.»
وی درباره تفاوت زاویه دید خود نسبت به دراجی و مستندسازی درباره عراق گفت: «دراجی از داخل عراق حکایت می‌کند اما ما به جنگ عراق از جنبه بین المللی آن نگاه می‌کنیم و پیامدهای آن را بررسی می‌کنیم.»
این مستندساز تاکید کرد: «قبل از حمله به عراق فیلم کوتاهی به نام «به عراق حمله نکنید» ساختم که مقدمه فیلم «ما عده بسیاری هستیم» بود. ما به یک خانواده مستندساز برای ساخت فیلم مستند احتیاج داریم که مسائل را از داخل و خارج بررسی و کنکاش کنند.»
امیرانی به عنوان تهیه کننده مستند سینمایی «ما بسیاریم» درباره آن در ادامه توضیح داد: «۸ سال طول کشید که به کمک امیر امیرانی این فیلم را بسازم. برادرم در جشنواره فیلم برلین شرکت کرده بود و بعد از آن متوجه شد که مردم در مراسم تظاهراتی شرکت می‌کنند که علیه حمله به عراق بود و نمی‌خواستند این اتفاق بیفتد.»
وی تصریح کرد: «این در حالی بود که هیچ حمله‌ای به عراق صورت نگرفته بود. برادرم بعد متوجه شد در اکثر شهرهای دنیا بین ۱۵ تا ۲۰ میلیون نفر برای ابراز نارضایتی حمله به عراق در تظاهرات شرکت کردند.»
این مستندساز افزود: «این تظاهرات تبدیل به بزرگ‌ترین تظاهرات در تاریخ دنیا شد. این قبل از ورود فیس بوک و توئیتر بود و این سوال مطرح شده بود که چه طور چنین تظاهرات هماهنگی وجود دارد. به تدریج مصاحبه‌هایی تدارک دیدیم و فیلم ساخته شد. هنر برادرم راضی کردن اشخاص مختلف برای مصاحبه بود. راز‌ها و دروغ‌هایی در خصوص حمله به عراق در این فیلم کشف می‌شود که تا به حال گفته نشده است.»
انتهای پیام/