مرز باریک توهم و واقعیت در «داستان چوانگ تسو»

به گزارش خبرنگار خبرگزاری آنا، نمایش «داستان چوانگ تسو» این روزها در سالن سایه تئاتر شهر به نویسندگی داریوش رعیت و کارگردانی حامد عقیلی در حال اجرا است.

حمیرا آزادمنش روانشناس در یادداشتی اختصاصی پس از تماشای این نمایش عنوان کرد: نمایش که شروع شد به یاد فیلم «دیگران» افتادم ، محتوای آن بیشتر نمایانگر این بود که گویی توهم بسیار پیچیده‌تر از آن است که بتوان مرزی بین آن و و‌اقعیت قائل شد، زیرا توهم و واقعیت لزوما در دو سر طیف و کاملا مجزا از هم نیستند، انگار، واقعیت قبل از آنکه نمادین شود، خیالی است.

به عبارتی آنچه ما در عالم واقع تجربه می‌کنیم، همواره یک ساختار نمادین و خیالی دارد که روی واقعیت را می‌پوشاند و آنچه، اساسا انسان‌ها در زیست خود تجربه می‌کنند، توهمی برساخته از جامعه‌ای است که در آن زندگی می‌کنند. توهماتی که اتفاقا تماشاگر را در طول نمایش بار‌ها و بار‌ها به ژرفای واقعیت و خیال میبرد و و با خود برمیگرداند، به گونه‌ای که از این در هم تنیدگی ساحت خیال و واقعیت، به نوعی درماندگی می‌رسد.

شاید این درماندگی به شکل توهمی روان پریشانه به طور نمادین پرده خیال را میشکست، اما این از هم گسیختگی می‌تواند، باعث تولید واقعیتی از نظر خود فرد شود که بر درماندگی او بیافزاید.

توهم روان پریشانه بازیگران در عرصه نمایش و نقشی که مسئولیت ایفای آن را به عهده داشتند، این مفهوم را به تماشاچی القاء می‌کند که این توهم نه دروغ است و نه تصویری نادرست از واقعیت، بلکه، کوششی از سر استیصال است، برای ترمیم شکاف بین واقعیت و خیال تا بتواند از پس آن معنایی برای جهانی که در آن می‌زید، تولید کند.

به گمانم، اما انسان در جستجوی معنا است و این معنا سازی شاید به گونه‌ای کاملا فردی بتواند معنایی بسازد تا شکاف بین آنچه دوست دارد باشد و آنچه هست را به فراخور نیاز فرد پر کند.