شناسایی فلسطین توسط غرب؛ اعتراض به «ریاکاری تاریخی» و هشدار نسبت به افزایش اشغال و گسترش شهرکسازی
به گزارش خبرگزاری آنا، دیروز (۲۱ سپتامبر ۲۰۲۵) دولتهای بریتانیا، کانادا، استرالیا و پرتغال بهطور رسمی «دولت فلسطین» را به رسمیت شناختند؛ اقدامی که مقامهای این کشورها آن را گامی در حمایت از راهحل دوکشوری و فشار برای پایان درگیریها توصیف کردند. دولتها در بیانیههای رسمی خود از ضرورت توقف خشونت، آزادی گروگانها و بازگشت به میز مذاکرات سخن گفتند.
با این حال واکنشها در سطح منطقهای تند بود: مقامات اسرائیلی این گام را «پاداش دادن به تروریسم» خواندند و چهرههای نزدیک به دولت هشدار دادند که اسرائیل ممکن است در واکنش، حاکمیت خود را بر بخشی از کرانه باختری اعلام کند — اقدامی که نقض واضح قطعنامههای بینالمللی و مسیر ارائهشده برای راهحل دوکشوری خواهد بود. تحلیلگران میگویند تهدید الحاق میتواند فروپاشی هر امید جدی به تشکیل یک دولت فلسطینی مستقل را تسریع کند.
همزمان رسانههای اسرائیلی و منابع محلی از آغاز یا توسعه طرحهای جدید شهرکسازی در نقاطی مانند «کرنی شومرون» خبر دادهاند؛ اقدامی که از نگاه انتقادی، پاسخ عملی به دیپلوماسی غرب و عملاً تثبیت کنترل زمینهایی است که فلسطینیان برای دولت آینده خود مطالبه میکنند. فعالان حقوق بشر و ناظران بینالمللی تأکید میکنند که گسترش شهرکها موانع ساختاری و عملی بزرگی در برابر راهحل دوکشوری میگذارد.
نقلقولها
«ولید جنبلاط» (رهبر دروزیهای لبنان) این حرکت را «اوج ریاکاری تاریخی» خواند و بهویژه به ارجاعِ تاریخی به بیانیه بالفور اشاره کرد؛ نشانهای از عمق خشم و ناامیدیای که در افکار عمومی منطقه نسبت به تصمیمات تاریخی قدرتهای غربی وجود دارد. از منظر بسیاری از فلسطینیان، شناساییِ همزمانِ نمادین بدون فشار عملی بر سیاستهای اشغالگرانه اسرائیل، کمکی واقعی به توقف رنجها نخواهد کرد.
در مقابل، مقامهای کشورهایی که شناسایی کردند میگویند هدفشان حفظ امکان دوکشوری، قرار دادن خطوط قرمز برای نقض بیشتر و فشار دیپلماتیک برای توقف عملیات نظامی و شهرکسازی است؛ اما منتقدان میپرسند آیا این فشارها واقعاً با ابزارها و تضمینهای لازم همراه خواهد بود یا تنها جملاتی نمادین پیش از نشستهای بینالمللی باقی خواهند ماند.
پیشینه و زمینه
یادآوری تاریخی درباره بیانیه بالفور (۱۹۱۷) و دههها اشغال و شهرکسازی نشان میدهد که شناسایی دیپلماتیک تنها یک گام نمادین است مگر آنکه با اقدامات حقوقی، اقتصادی و سیاسی پایدار برای تضمین پایان اشغال و بازگشت حقوق مردم فلسطین همراه شود. دهها کشور تا کنون فلسطین را به عنوان دولت به رسمیت شناختهاند، اما مناقشه اصلی بر سر اعمال این شناختها در میدان و در مذاکرات بینالمللی است؛ جایی که واقعیتهای زمینی (شهرکها، موانع حرکتی، کنترل منابع و مرزها) تعیینکننده سرنوشت مردم است.
شناساییهای اخیر میتواند فرصت دیپلماتیک تازهای باشد، اما اگر همراه با فشار واقعی برای توقف حملات، پایان فوری محاصرهها، متوقف ساختن شهرکسازی و بازگرداندن حقوق سیاسی و انسانی فلسطینیان نباشد، تنها «بیانیهای دیگر» باقی میماند — و این همان چیزی است که منتقدان «ریاکاری تاریخی» میخوانند. در این لحظه تاریخی، خواست نخست مردم و ناظران انسانی و رسانهای این است: توقف فوری کشتار و خشونت، دسترسی بشردوستانه بیقید و شرط به مردم آسیبدیده، و بازگشت به مسیری واقعی برای تضمین حقوق برابر و امنیت برای هر دو مردم فلسطین و اسرائیل.
عدم مسئولیتپذیری جهانی و وتوی قطعنامهها
کشورهای غربی بارها از وتوی قطعنامهها علیه سیاستهای رژیم اسرائیل استفاده کردهاند، اقدامی که مانع پاسخگویی و مجازات ناقضان حقوق بینالملل شده و راه را برای ادامه تجاوز و خشونت باز گذاشته است.
هفت دهه اشغال؛ الگوی تداوم خشونت
۷ دهه از آغاز اشغال فلسطین میگذرد و این تاریخ طولانی، با شهرکسازی، مصادره زمینها و محدودیتهای ساختاری، امکان تشکیل یک دولت مستقل را تضعیف کرده است.
محاصره، قتلعام و ابعاد بشردوستانه فاجعه
محاصره و حملات مکرر به نوار غزه موجب کمبود دارو، غذا و امکانات درمانی شده و هزاران غیرنظامی را قربانی کرده است؛ وضعیتی که فعالان حقوق بشر آن را نسلکشی و قتلعام میدانند.
شناسایی نمادین: وقتی «دولت» تنها روی یک برگ کاغذ است
شناسایی دیپلماتیک بدون تضمین توقف اشغال و شهرکسازی، بیش از آنکه راهحل باشد، یادآور تناقضهاست.
ضرورت فوری: جلوگیری از نسلکشی و توقف شهرکها
جامعه جهانی باید فوراً از ادامه نسلکشی در غزه جلوگیری، مسیرهای کمک بشردوستانه را باز و مکانیزمهای بینالمللی برای ممانعت از گسترش شهرکها را فعال کند.
فراخوان نهایی: از سخن تا عمل
بیانیهها و شناساییها تنها در صورت همراهی با اقدامات قاطع، تحریمها، محدودیتهای هدفمند و مداخلات دیپلماتیک مؤثر میتوانند واقعاً به حقوق مردم فلسطین تحقق بخشند و جلوی ادامه خشونت و اشغال را بگیرند.
انتهای پیام/