سوت پایان به وقت جنایت؛ نگاهی به کشتار ورزشکاران غزه به دست رژیم صهیونیستی

خبرگزاری آنا- علی رحمانی: اگر چنان که مرسوم است حقوق بین‌الملل و قواعد زیرمجموعه آن را زبان حاکم بر جریان پیچیده روابط جهانی تلقی کنیم؛ لاجرم باید قوانین نشأت گرفته از آن را نیز برای همه موجودیت‌های حاضر در عرصه سیاست جهان الزام‌آور بدانیم. 

در این خصوص نباید حقوق ویژه اهالی ورزش برای مصون ماندن از هر نوع حمله یا تهدید به حمله‌ای را فراموش کنیم، زیرا علاوه بر متضاد بودن با روح و قالب ظاهری کنواسیون‌هایی نظیر کنوانسیون ۱۹۰۷ م صلح مصوب در لاهه هلند در خصوص منع حمله به غیرنظامیان در هنگام جنگ، این عمل وحشیانه و غیرانسانی با کنوانسیون‌های بین‌المللی مربوط به دنیای ورزش و نیز روح جوانمردی موجود در این عرصه از زندگی بشری هم در تضاد است. 

اما جالب اینجاست که دیکتاتور‌ها و جنایتکاران تاریخ وقتی از باده غرورآور قدرت سرمست می‌شوند؛ به راحتی تمام این کنوانسیون‌های حقوق بشر دوستانه را به ویترینی زیبا، اما خالی و بی‌محتوا تبدیل می‌کنند. در ادامه با یک قیاس تاریخی به جنایت اخیر رژیم ضدبشری صهیونیستی در قبال باشگاه الهلال غزه خواهیم پرداخت.

جنایتی که روی صدام را هم سفید کرد

در تاریخ ۲۳ بهمن ماه ۱۳۶۵ ش دقیقاً در بحبوحه برهه‌ای از تاریخ جنگ تحمیلی که به «جنگ شهرها» معروف است، شهر چوار استان ایلام شاهد جنایتی هولناک توسط خلبان‌های رژیم بعث عراق بود؛ واقعه‌ای که بعد‌ها در میانه دهه ۱۳۹۰ ش با ساخت فیلم «مستطیل قرمز» توسط برادران صیدخانی بر روی پرده سینما ماندگار شد. 

رهبر معظم انقلاب اسلامی (دام ظله) که در هنگام وقوع این جنایت غیرانسانی پست ریاست جمهوری را برعهده داشتند، در توصیف این جنایت و لزوم زنده نگه داشتن یاد آن با هدف اثبات مظلومیت انقلاب اسلامی در اذهان عمومی، در بخشی از بیانات گهربار خود در تاریخ یازدهم آذرماه ۱۴۰۰ ش فرمودند: «حوادث کم‌نظیری در استان ایلام به وقوع پیوست که متأسّفانه مردمِ خودمان هم خبر ندارند، چه برسد به دیگران و خارج و ملّتهای دیگری که مشتاقند حوادث کشور ما را بدانند؛ آنها که هیچ، حتّی مردمِ خودمان هم از خیلی از این قضایا خبر ندارند. یکی همین قضیّه بمباران مسابقه فوتبال بچّه‌ها است در سال ۶۵ -بیست‌وسوّم بهمن ۶۵- که این جوان‌های ایلامی، دو تیم ایلامی برای بزرگداشت و به یادبود هفتمین سال پیروزی انقلاب، یک مسابقه‌ای به این عنوان درست کردند و تعدادی از مردم هم جمع شدند، تماشا می‌کردند؛ هواپیمای عراقی آمد بالای سر، از نزدیک یعنی با توجّه به اینکه اینجا چه [برنامه‌ای]هست -نه اینکه همین طور بمب بیندازند و تصادفاً بخورد به زمین فوتبال؛ نه، با توجّه- اینجا را زد و ده بازیکن شهید شدند، داور شهید شد، چند بچّه شهید شدند، بعضی از تماشاچیان شهید شدند؛ این حادثه کوچکی نیست، این حادثه بزرگی است؛ جا دارد که این جور حوادث در ابعاد جهانی شناخته بشود، گفته بشود، تکرار بشود. این پیامِ مظلومیّتِ شهدای ورزشکار ما است؛ جرمشان این بوده است که برای [سالگرد پیروزی]جمهوری اسلامی و برای انقلاب، مسابقه تشکیل دادند.» 

طنز تلخ تاریخ اینجاست که امروز بعد از گذشت ۳۹ سال از وقوع این جنایت، رژیم‌صهیونیستی چهار روز قبل، با حمله به باشگاه الهلال غزه، ۸ عضو جدید و کم سن و سال این تیم فلسطینی را به شهادت رساند و به این وسیله نه تنها دشمنی خود با تمام نماد‌های ملی کشور فلسطین را به اثبات رساند؛ بلکه با این کار به نوعی روی دست صدام بلند شد و یک ورزشگاه رسمی را مورد تهاجم قرار داد.

از مظلوم‌نمایی در «مونیخ» تا سانسور جنایت

تقریباً تمام محافل سینمایی جهان فیلم «مونیخ» اثر مشهور و البته پرهزینه «استیون اسپیلبرگ» سینماگر مشهور هالیوودی درباره حمله تعدادی از چریک‌های آزادی خواه فلسطینی به تعدادی از ورزشکاران اسرائیلی در جریان بازی‌های المپیک مونیخ در سال ۱۹۷۲ م را به یاد دارند؛ اما سؤال اصلی از افکار عمومی جهان غرب در اینجا است که چرا با وجود مخالفت بسیاری از چهره‌های مطرح هالیوودی همچون «رالف فاینز» -که خود از بازیگر فیلم‌های مطرح ژانر هولوکاست در سینمای آمریکا همچون فهرست شیندلر است- سینمای هالیوود به عنوان یکی از صنعتی‌ترین سینما‌های جهان که همواره خود را منادی گسترش ارزش‌های آزادی بخش در سراسر جهان می‌داند؛ از ساخت یک اثر سینمایی همه جانبه در خصوص جنایات اسرائیل در غزه سرباز می‌زند؟! آیا پاسخ این سؤال جز این است که کارتل‌های صهیونیستی فعال در عرصه سینمای آمریکا همواره سعی داشته و دارند تا با تبعیت ضمنی و گاه آشکار از سیاست‌های لابی پرقدرت صهیونیستی در آمریکا سانسوری همه‌جانبه را در قبال جنایت‌های ضدبشری اسرائیل اعمال کنند! اما خونی که از گلوی زخم‌خورده مقاومت فلسطین می‌جوشد، به مثابه سوت پایانی است که نوید احتضار هیولای صهیونیسم را می‌دهد.