روزهایی که بوی وداع می‌دهد
به اسم یک ماه است که این ماه را شهرالله نام نهاده شده است، چرا؟
دیباچه افکار، فهم اذکار را به ماهی بر می‌تابد که میزبان خالق و میهمان مخلوق است، مهیای میهمانی شده‌ایم، از کی؟ دو ماه گذشته (رجب،شعبان)، تپش قلب‌ها نه ترس از گرسنگی و تشنگی، امساک و زیان، که شوق وصل میزبان، آرزوی دیرینه هر میهمان، در شهری که اُنزل فیه القرآن، آری، قرآن که کتاب آسمانیست، روشنگر راه زندگانیست.
پس ماه رمضان غفران و رحمت ایزدی سایه گستر هر انسانی است که روز اوّل دست گدایی و نیاز به درگاه بی نیاز دراز کرده و از او می‌خواهد.
.... و اما در روزهایی که بوی وداع می‌دهد، بیایید ما هم با وداعی که سیدالساجدین(ع) در بهترین حالات عمرش با خدای خویش داشت، همراه شویم.
با چشمی اشکبار و دلی آکنده از غم و اندوه همراه با قلبی امیدوار به فضل و کرم صاحب ماه، که اگر عمری باقی در این دیر فانی، تا آینده دیگر، وداع جانسوز و جانگداز به تاسی از سید العابدین(ع) دست ناقابلمان را بلند کرده از اعماق وجود خواستار عفو و بخشش در ایام باقیمانده داریم.
عید رمضان آمد و ماه رمضان رفت/ صد شکر که این آمد و صد حیف که آن رفت
اللهم ربّ شهر رمضان الذی انزل فیه القرآن....
*مدیر فرهنگی و اجتماعی دانشگاه آزاد اسلامی شیراز
انتهای پیام/