صفحه نخست

آناتک

آنامدیا

دانشگاه

فرهنگ‌

علم

سیاست و جهان

اقتصاد

ورزش

عکس

فیلم

استانها

بازار

اردبیل

آذربایجان شرقی

آذربایجان غربی

اصفهان

البرز

ایلام

بوشهر

تهران

چهارمحال و بختیاری

خراسان جنوبی

خراسان رضوی

خراسان شمالی

خوزستان

زنجان

سمنان

سیستان و بلوچستان

فارس

قزوین

قم

کردستان

کرمان

کرمانشاه

کهگیلویه و بویراحمد

گلستان

گیلان

لرستان

مازندران

مرکزی

همدان

هرمزگان

یزد

پخش زنده

۱۷:۰۰ | ۱۷ / ۰۴ /۱۴۰۴
| |

این همه ماه‌جبین چهره به خون ساخته‌اند

دو قطعه شعر زیر به مناسبت ماه محرم‌الحرام و ایام سوگواری شهادت حضرت اباعبدالله الحسین و یارانش سروده شده است.
کد خبر : 983390

به گزارش خبرنگار آنا، نسرین جلوداریان شاعر و دانشجوی دکتری الهیات و معارف اسلامی دانشگاه آزاد اسلامی واحد کاشان به مناسبت ماه محرم‌الحرام و ایام سوگواری شهادت حضرت اباعبدالله الحسین علیه السلام قطعه اشعاری سروده است که از نظر مخاطبان خبرگزاری آنا می‌گذرد:

این همه ماه‌جبین

بازوانت ز چه افتاد به ویرانیِ خاک
 که از آن دوش، فراتر نشناسد افلاک

این چنین مست، سرت را به کجا می‌بردند 
فاسقان، گِردِ سرت باده چرا می‌خوردند

آدم و نوح و مَلک، آمده بودند شبی
بر تو ای صدرنشین، شعــــر سرودند شبی

این همان گردن زیباست که باید بویید  
لب و دندانِ همان است که باید بوسید

کــاش می‌شد که سراپات بگیرم به بَرَم
آن قَــــدَر بو کُنَمت تا که نمــــانَد اثرم 

قـــــاسم از دور، خداحافظی‌اش می‌مانَــد
وَ علی اکبرِ تو شعــــــرِ عطش می‌خوانَد

وای از لحظه بیتابیِ نیلوفرها
 تیرها در حرمِ پاک علی اصغرها

آه از حادثه چیدنِ سرشـاخه یاس 
دست‌های عَلَم و چشم نوازِ عباس 

 کربلا صحنه عشق است و شعور است و شتاب 
هم در آن تشنگیِ ناب وَ هم حضرتِ آب

هم حبیب و حُر و هم جُون، به میدان دیدن 
هم در آغـوشِ حسین بن علی خوابیـــدن

زینب آرام صدا زد که خدایا بپذیر
حجم زیباییِ این حال و هوا را بپذیر

این همه ماه جبین، چهره به خون ساخته‌اند 
زان همه دلبــــریت، دیده و دل باخته‌اند

«کرب و بلا»

ماه را طاقتِ ماندن، کم شد

 پشتِ شب از غم هجران، خم شد

 

کم کم از کرب و بلا می‌کوچید

 سمتِ لا حولَ و لا ... می‌کوچید

 

نیزه می‌رفت به استقبالش 

اسب هم کرده پریشان، یالش

 

بدر، شد بوسه گهِ شمشیری

 ماهتابی که در آغوش کشیده تیری

 

از خُمِ حضرتِ حق، جام گرفت

تا هلالِ رخش، آرام گرفت

انتهای پیام/

ارسال نظر