با توانایی خارق‌العاده سگ‌های جستجوگر آشنا شوید
به گزارش گروه رسانه های دیگر خبرگزاری آنا به نقل از شهروند، در ماه مارس ٢٠٠٧، یک پسربچه از گروه دوستان خود که به مسافرت آمده بودند، دور ماند و ٤ روز در بیابان‌هایی در شمال کارولینا، در آمریکا سرگردان شد.
گروه‌های جست‌وجو، دیوانه‌وار به دنبال پسربچه ١٢ساله می‌گشتند و در این میان، از صدها داوطلب و بالگرد‌های نظامی مسلح به تجهیزات تشخیص و ردیابی حرارتی کمک گرفتند.
در روز چهارم، یک سگ دوساله شفرد، به نام «گندالف» بوی تن پسربچه را پی می‌گیرد و نیروهای جست‌وجو را به سمت یک رودخانه هدایت می‌کند؛ جایی که پسرک، در حالت گیجی و بدون حرکت اما زنده افتاده بود. این داستان، پایان خوبی داشت که نجات جان پسر ١٢ساله، به‌خاطر قدرت شامه سگ تربیت‌شده توسط مربیان به‌منظور جست‌وجو و نجات بود.
تحقیقات و تجارب، مکررا نشان داده‌اند که استفاده از سگ‌های جست‌وجوگر، کارآمدترین و موثر‌ترین روش برای پیداکردن افراد گم شده است؛ چه مرده و چه زنده. اما بسیاری از نهادها، اعم از سیاسی و امدادی، استفاده از سگ‌های جست‌وجوگر را به‌عنوان آخرین تلاش و آخرین راه می‌دانند. اگرچه، همه ما به خوبی می‌دانیم که در شرایط گم‌شدن افراد، در فضاهای طبیعت و خارج شهری، هر ساعت می‌تواند باعث تفاوت مرگ و زندگی افراد شود.
نجات جان‌ها و حل معماها
متخصصان پزشکی‌قانونی، از توانایی خارق‌العاده سگ‌های تربیت‌شده برای جست‌وجوی افراد به‌خوبی آگاهند زیرا این حیوانات می‌توانند آثار و علایم میکروسکوپی را که از استخوان‌های مدفون‌شده در سال‌های پیش ساطع می‌شوند، تشخیص دهند. سگ‌های متخصص پیداکردن اجساد، دارای قدرت غیرطبیعی و عجیبی به‌منظور پیداکردن و تشخیص باقی‌مانده اجساد انسان‌ها، چه در روی زمین و چه در آب هستند. بسیاری از تحقیقات و پرونده‌های جنایی به بن‌بست‌خورده، بعد از آن‌که سگ‌های جست‌وجوگر، کوچکترین آثار باقی‌مانده از قربانیان مقتول را پیدا کردند، به سرانجام رسیده است.
اما پیداکردن افراد زنده و زنده پیداکردن افراد است که تفاوت مهم و ارزشمند مشخص می‌شود و این سگ‌ها بهترین دوستان افرادی مثل کوهنوردان مفقودشده، بچه‌های گمشده یا بیماران آلزایمری سرگردان می‌شوند.
افرادی که این سگ‌ها را آموزش می‌دهند و سازمان‌های جست‌وجوگر داوطلب که آنها را سازماندهی می‌کنند، از همه می‌خواهند این را بدانند که این سگ‌ها همیشه و در همه‌حال، زمانی که به آنها نیاز هست، در دسترس هستند. اگرچه هیچ‌گاه در ابتدای جست‌وجو به دنبال افراد گمشده در بیابان و... به دنبال سگ‌های جست‌وجوگر نمی‌روند اما در حقیقت، هرچه زودتر این اتفاق بیفتد، بهتر است.
یکی از افراد در تیم‌های جست‌وجوگر به نام «چافر» می‌گوید: «تصورات غلطی از سگ‌های جست‌وجوگر و نحوه و شرایط استفاده از آنها در ذهن بسیاری از مردم نقش بسته است. بسیاری از آنها گمان می‌کنند که شما یک سگ را در جایی می‌برید که یک فرد، آخرین بار دیده شده و آن سگ با بوکردن و دنبال‌کردن اثر بو، شما را دقیقا به فرد موردنظر می‌رساند. در صورتی که در اغلب مواردی که استفاده از سگ‌ها به‌عنوان روش سودمندی در تعیین محل یک موضوع به‌شمار می‌روند، به این دلیل است که فعالیت مشابهی از طرف سایر تیم‌های جست‌وجوگر و سگ‌هایشان صورت گرفته است. مربیان تربیت‌کننده سگ‌ها، در تیم‌های جست‌وجوگر مختلف، وقتی متوجه رفتار خاص سگ‌ها در منطقه خاصی می‌شوند و این رفتار و علایم خاص، از طرف سگ‌های دیگر در سایر تیم‌های جست‌وجو نیز تکرار می‌شود، متوجه می‌شوند که باید در آن محل به دنبال سرنخ‌های بیشتری گشت و جست‌وجوی تخصصی را از آن‌جا شروع کرد. بنابراین، مسأله استفاده از سگ‌ها، مسأله کار تیمی است».
موضوع مهم دیگر این است که هر جست‌وجو، موضوع مختص به خود را دارد. به عبارت بهتر، استفاده و بکارگیری سگ‌های مختلف، برای انجام وظایف متفاوت و در شرایط گوناگون است. در هر حال، تکنیک‌های مدرن جست‌وجو، به‌منظور بهینه‌کردن جست‌وجوها تاحدممکن، کم‌کردن زمان صرف‌شده برای پیداکردن موضوع مفقودشده و افزایش شانس زنده پیداکردن افراد، طراحی شده‌اند. استفاده از سگ‌های مختلف در شرایط گوناگون، یکی از تکنیک‌های مدرن جست‌وجو است که به‌منظور بهینه‌سازی جست‌وجوها تعیین شده است.
سگ‌ها، به‌منظور استفاده در شرایط مختلف و در مناطق خاص، آموزش می‌بینند. آنها شامل موارد زیر هستند:
سگ‌های بوکننده (Air-Scent dogs)- این سگ‌ها، مثل «سگ‌های شکاری Labrador» غالبا سگ‌های باهوش و زیرکی هستند که می‌توانند بدون قلاده و بند، پرسه بزنند و بو و رایحه خاصی را در هوا دنبال کنند. بوهایی که در هوا باقی می‌مانند و با جریان هوا حرکت می‌کنند و در مناطق پست جمع می‌شوند. این سگ‌ها می‌توانند این بو را دنبال کنند، در بعضی نقاط آن را از دست بدهند و دوباره آن را در منطقه دیگری پیدا و دنبال کنند. بعضی از سگ‌های Air-Scent، به‌منظور دنبال‌کردن بوی فرد خاصی آموزش می‌بینند. در صورتی که سگ‌های دیگر ممکن است با تشخیص بوی هر فرد دیگری، هشدار بدهند و پارس کنند. یک سگ air-scent می‌تواند منطقه بزرگی را به سرعت پوشش دهد؛ چراکه آنها پوزه‌شان روی زمین نیست و بند یا قلاده‌ای هم به گردن‌شان نیست تا باعث کند شدن سرعت‌شان شود. بنابراین، این سگ‌ها می‌توانند منطقه وسیع‌تری را نسبت به سایر سگ‌ها پوشش دهند و هر یک از آنها می‌تواند بیش از ٥٠ نفر از افراد جست‌وجوگر کارآمد باشد.
سگ‌های ردیاب (Tracking Dogs)- این سگ‌ها، بیش از صرف دنبال‌کردن عطر و بوی یک انسان انجام می‌دهند. سگ‌های Tracking می‌توانند مثل افراد جست‌وجوگر، تغییرات در آثار باقی‌مانده انسان‌ها را هم دنبال کنند و تشخیص دهند؛ آثاری مثل شاخ و برگ خردشده، علف‌های لگدمال‌شده یا شاخه‌های شکسته درختان یا هر تغییر دیگری که در مسیر وجود داشته باشد. آنها مسیر مستقیمی را که موضوع موردنظر در آن حرکت کرده، می‌پیمایند؛ به همین دلیل، منطقه کمتری را نسبت به سگ‌های Air-Scent پوشش می‌دهند اما آنها می‌توانند مسیر مستقیم‌تری را برای رسیدن به فرد مورد نظر پیدا کنند. سگ‌های نژاد Bloodhound نمونه خوبی از این نوع سگ‌ها هستند. گرچه باید بر گردن این سگ‌ها قلاده وجود داشته باشد، چراکه ممکن است در زمان جست‌وجو به‌دنبال یک بوی خاص، سرگردان شوند و دیگر بازنگردند.
سگ‌های جسدیاب (Cadaver Dogs)- معمولا از این سگ‌ها برای کمک به پلیس در پیدا کردن جسد قربانیان کمک گرفته می‌شود. گرچه بسیاری از سگ‌های جست‌وجوگر برای موارد مختلف آموزش می‌بینند اما سگ‌های جسدیاب متخصص پیداکردن اجساد و بقایای باقی‌مانده انسانی هستند. این سگ‌ها می‌توانند با بوکردن و از طریق هوا و بویی که در هوا باقی مانده، اجساد را پیدا کنند و حتی می‌توانند بقایای انسانی مدفون‌شده در زیر خاک را هم از طریق بویی که از آنها و از زیر خاک ساطع می‌شود بیابند. سگ‌های جسدیاب حتی می‌توانند بقایای جسد انسان‌ها را در زیر آب یا یخ با کمک گازهایی که به دلیل پوسیدگی و فساد آن بقایا تولید می‌شوند، تشخیص دهند. پیداکردن اجساد درون آب‌های یک رودخانه ممکن است برای سگ‌های جسدیاب زمانبر باشد اما اگر مربیان این سگ‌ها و افراد گروه‌های جست‌وجو که متوجه حرکت جریان آب می‌شوند و آن را درک می‌کنند نیز به کمک این سگ‌ها بیایند، می‌توانند به‌خوبی به نتیجه برسند و جست‌وجوی موفقیت‌آمیزی را در رودخانه داشته باشند.
استراتژی‌های جست‌وجو
یک مربی به‌همراه یک سگ جست‌وجوگر، یک تیم را تشکیل‌می‌دهند. وقتی چند تیم در کنار هم قرار بگیرند و با یکدیگر برای انجام ماموریتی کار کنند، یک واحد را می‌سازند. نخستین و مهم‌ترین قاعده در عملیات جست‌وجو و نجات با کمک سگ‌ها، این است که هیچ واحد مستقل سگ‌های جست‌وجوگری وجود ندارد که تنها زمانی به یک ماموریت جست‌وجو برود که مقامات به‌طور رسمی از آنها درخواست چنین چیزی را کرده باشند. در بسیاری از حوزه‌های قانونی، افسر ارشد پلیس (کلانتر) در آن شهر یا شهرستان، وظیفه هدایت و مدیریت عملیات جست‌وجو را برعهده دارد و در سایر مناطق، این عملیات توسط سازمان‌های مدیریت بحران صورت می‌گیرد.
همواره یک هماهنگ‌کننده سگ‌های جست‌وجوگر وجود دارد که به مدیران عملیات جست‌وجو در تعیین چگونگی استفاده و گسترش تیم‌های سگ‌های جست‌وجوگر کمک می‌کند. غالبا سگ‌های ردیاب را به حوالی منطقه جست‌وجو، جایی که یک فرد آخرین‌بار در آن‌جا دیده شده است، می‌فرستند تا مسیر حرکت موضوع (فرد) موردنظر را دنبال کنند. سپس، سگ‌های بوکننده را که سرعت حرکت بیشتری دارند، در آن مسیر قرار می‌دهند تا تمرکز و دقت کار را بیشتر کنند.
گاهی سگ‌های جست‌وجو را بعد از چندین روز به منطقه می‌آورند تا کار جست‌وجو را آغاز کنند اما این کار به دلایل زیادی، مناسب نیست؛ نخست این‌که تیم‌های سگ‌های جست‌وجوگر، منابع بسیار مهمی هستند که می‌توان- و باید- در نخستین فرصت از آنها استفاده کرد و هر ساعتی که می‌گذرد، ابهام را درمورد این سوال که «تیم جست‌وجو با یک فرد زنده بازمی‌گردد یا جسد بی‌جان او؟» بیشتر می‌کند.
دلیل دیگر، این است که در بعضی شرایط، انسان‌ها می‌توانند کار سگ‌ها را نیز دشوارتر کنند. رفت‌وآمد زیاد افراد در مسیر و منطقه جست‌وجو باعث ازبین‌رفتن یا تغییر بسیاری علایم می‌شود که سگ‌های ردیاب (Tracking Dogs) به آنها توجه و دنبال‌شان می‌کنند. بنابراین گرچه به سگ‌ها می‌آموزند که در شرایط پیچیده نیز بتوانند جست‌وجو کنند اما رفتن افراد زیاد در منطقه می‌تواند باعث دریافت علایم اشتباه توسط سگ‌ها شود. زمانی که یک تیم جست‌وجوگر سگ‌ها، کار جست‌وجو در یک منطقه را به پایان می‌برند، مربی به هماهنگ‌کننده عملیات در مورد این‌که این سگ‌ها چه چیز یا چیزهایی را پیدا کرده‌اند، یا پیدا نکرده‌اند و همین‌طور در مورد احتمال وجود یا عدم‌موضوع یا فرد مفقود در آن منطقه گزارش می‌دهند. آن گزارش‌ها و اطلاعات، تحلیل می‌شوند و درنهایت تصمیم گرفته می‌شود که آیا نیاز است منابع جست‌وجوگر بیشتری به منطقه اعزام شوند یا خیر.
تیم سگ‌های جست‌وجوگر همواره و در هر زمانی، چه روز، چه شب، می‌توانند بسیار موثر باشند اما ساعات بعدازظهر و صبح زود برای سگ‌ها بسیار مناسب است. نسیم بعدازظهر باعث می‌شود بوهایی که به‌صورت عمودی و رو به بالا حرکت می‌کنند، به سمت زمین بازگردند و در صبح زود، تشکیل شبنم باعث می‌شود بوهای موجود در هوا برای سگ‌ها راحت‌تر قابل‌تشخیص باشد
انتهای پیام/