رنج‌های مولا و دردهای ما

به گزارش گروه اجتماعی خبرگزاری آنا،‌ سید حسن هاشمی در جدیدترین پست تلگرامی خود آوره است: اگر بشر در قرن بیست‌ویکم با وجود پیشرفت‌های فراوان و بهره گرفتن از فناوری‌های شگفتی آفرین، همچنان آرام و قرار ندارد و جنگ و ویرانی و کشتار بر زندگی‌اش سایه افکنده به دلیل خصلت‌هایی چون «جهل و لجاجت» و «منفعت طلبی و زیاده خواهی» است که از جمله دردهای بزرگ جوامع انسانی هستند. خصلت‌هایی که از دیر باز تا امروز گریبان انسان و انسانیت را رها نکردند.

درد مولای‌مان حضرت علی(ع) هم لجاجت، جهل و منفعت طلبی مردمانی بود که او را «علی» نمی‌خواستند. هم او که در میدان نبرد، نامش لرزه بر اندام دشمنان قوی پنجه می‌انداخت و در برابر رنج کودکی یتیم، پریشان و بی‌تاب می‌شد.

درد علی لجاجتِ از سر جهالتی بود که از جنگ صفین آغاز شد؛ از سوی به ظاهر یارانی که در موضوع حکمیت بر مولایی چون علی‌ ابن ابی‌طالب(ع) خرده گرفتند.

لجوجانی که می‌پنداشتند خداوند و دستوراتش را بهتر و بیشتر از علی می‌شناسند و درک می‌کنند! و از دل همین تفکر، چون ابن ملجمی پدید آمد.

این خصلت در طول تاریخ، تهدیدی جدی برای تمامی نهضت‌ها بوده و انقلاب ما نیز در مقاطع بسیاری از آن رنج برده است.

نکته دیگری که این شب‌ها باید بیشتر از همیشه به آن بیندیشیم، غربت و تنهایی مولا است.

بزرگ‌مردی که تاریخ نمونه‌اش رابه یاد ندارد، علی‌رغم وجود یارانی چون ابوذر و مقداد و سلمان و حجربن عدی و... نیمه شب‌ها تنهایی را برمی‌گزید؛ به نخلستان‌های مدینه پناه می‌برد؛ سر در چاه می‌کرد و فغان سر می‌داد.

نبودن گوش شنوا غصه‌ای است که در زمان ما هم بر دل خیلی از یاران انقلاب سنگینی می‌کند. آنها که می‌دانند هدف نخست انقلاب اسلامی حفظ ارزش‌هایی بود که بهترین‌های این مرز و بوم به خاطر آنها جان شیرین را فدا کردند. انقلابی که امروز گرفتار افراد و گروه‌هایی است که به دلایل شخصی یا صنفی یا از سر جهل و لجاجت حاضر به شنیدن واقعیت‌هایش نیستند. در این شرایط فرزندان راستین انقلاب، به تأسی از مولای‌شان سر در چاه تنهایی فرو می‌برند.

اگر ما ادعا می‌کنیم شیعه علی(ع) هستیم و افتخار دوستداری او را داریم که افتخاری بس ارزشمند است، باید تمام همت خود را به کار گیریم و تا حد ممکن از جهل و لجاجت و خودرأیی دوری گزینیم و باور کنیم منفعت طلبی‌های دنیوی با کیش علی همسویی ندارد.

در سالروز شهادت آن اسوه شرافت، انسانیت، فضیلت و دین‌داری که با شب‌های عزیز قدر همزمان گشته است، بکوشیم همه ابعاد وجودی حضرت امیر(ع) را درک کنیم و از خدای بزرگ بخواهیم علی‌وار بودن، علی‌وار زیستن و علی‌وار مردن را به ما بیاموزد و تلاش کنیم چون علی بیندیشیم؛ چون علی سخن گوییم و چون علی سکوت کنیم.