موسیقی ایرانی یک نیاز معنوی و اندیشه‌ای است
به گزارش خبرنگار خبرگزاری آنا، صادق شیخ زاده خواننده آواز ایرانی و دکترای زبان و ادبیات فارسی در برنامه موسیقایی «ارغنون» رادیو گفت‌وگو در رابطه با تاریخچه پیشرفت آواز ایرانی اظهار داشت: اولین شاکله‌های آوازی در من با کپی کردن از قرائت استاد منشاوی شکل گرفت و جذابیت‌های آواز اصیل ایرانی در فرآیند تکنیکال به قدری زیاد بود که باعث شد تا به این لحظه در این مسیر بمانیم.
وی در رابطه با نقش ادبیات فارسی در تقویت فرهنگ شنیداری مردم اظهار کرد: تفاوت بایسته بین جمله خبری و ادبی در رسیدن کیفیت خبر است و لذا خواننده‌ای که بتواند به عمق معنا و اندیشه شعر پی ببرد قطعاً از نغمه‌ای استفاده می‌کند که آن نغمه هم دارای همین عمق باشد.
خواننده آواز ایرانی همچنین با اشاره به ارتباط نسل جوان با تاریخ نغمه‌های ایرانی گفت: جوانانی که سر پرسودایی در فن آواز دارند انصافاً دغدغه‌مند و توانمند هستند و نغمه را آنگونه که شایسته است به سرانجام می‌رسانند. اما مشکل اصلی، فضاهای نسبتاً مجازی و یا حقیقی هستند که با دسترسی‌هایی که ایجاد می‌کنند تبدیل به تریبون شده و موسیقی‌های یکی دو دقیقه‌ای بیرون می‌دهند.
شیخ‌زاده تنها نکته در آسیب شناسی آوازخوانی جوانان را بحث تداوم حضور و استقامت عنوان کرد و افزود: یک خواننده آواز ایرانی اگر بخواهد موضوع اندیشیدن را تجربه کند به سراغ بتهوون می‌رود و اگر بخواهد پیوندی را با اندازه‌های بایسته‌های فرهنگی خود تجربه کند قطعاً اذان بی نظیر استاد موذن زاده اردبیلی را می‌شنود.
وی بر این باور است که موسیقی ایرانی جزو نیازهای معنوی و البته با اندیشه‌ای است که می‌تواند در سبد اتفاقات اندیشناک هر شخصی قرار گیرد و استفاده شود.
این خواننده آواز ایرانی با اشاره به اینکه نغمات باستانی ایرانی از خصوصیت ساختار جهانی برخوردار هستند گفت: نغمات باستانی در حقیقت ویژگی‌های منحصر به فرد جهان شناختی هستند.
شیخ زاده با بیان اینکه یک خواننده ایرانی باید تسلط متوسطی به ردیف داشته باشد و به بحث تقویت صدا هم بپردازد، افزود: الگوهای صدا سازی باید مابه ازا و کاربرد داشته باشند برای مثال، یک سری الگوهای صدا سازی غربی وارد موسیقی ما شدند که این الگوها به خودی خود بد نیستند، اما برای خواندن آواز ایرانی هیچ کاربردی ندارند. چون تعلیم صدای الگوهای غربی در ناحیه نرم کام به گونه‌ای است که صرفاً برای همان موسیقی غربی کاربرد دارد و گردخونی ها و تحریرها و اوج خوانی در موسیقی ایرانی با این الگوها سازگار نیستند.
وی با اشاره به اینکه هر شعری مطابق با هر گوشه و دستگاهی نیست اظهار کرد: دانستن عروض کمک بسزایی به خواننده می کند و یکی از کاربردهای ردیف آوازی این است که می‌توان شعر آن را تغییر داد.
این خواننده آواز ایرانی از قابلیت تغییر پذیری موسیقی ایرانی سخن گفت و بیان کرد: یکی از ویژگی‌های منحصر به فرد شعر نیمایی، وزن است و شعر نیمایی از نظر ادبی هم ابتدا با تدریس وزن آن شروع می شود و سپس خصوصیات مایحتوی آن مورد بررسی قرار می گیرد.
شیخ‌زاده در پاسخ به این پرسش که آیا مکاتب موسیقی آوازی داریم یا خیر گفت: مکتب، بسیار گسترده است و نمی‌توان یک شیوه آوازی را یک مکتب دانست. موسیقی ایرانی به طور کلی دو مکتب اصفهان و تبریز را دارد و مابقی شیوه‌های آوازی هستند که از این دو مکتب برداشت شده‌اند.
انتهای پیام/