مسئولیت اصلی حجت خدا در هر زمان مقام خلافت الهی است

به گزارش خبرنگار آنا، محمدعلی دزفولی استاد مهدویت پژوه و پژوهشگر تاریخ تشیع در سومین پیش رویداد همایش علمی پژوهشی امامت پژوهی در دنیای مدرن که در دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و فناوری پردیس برگزار شد با بیان آیات و نمونه‌هایی از داستان‌های قرآن مجید پرداخت که در آنها حجت‌هایی در دوران‌های مختلف غیبت داشتند و معنای غیبت را از آیات یاد شده استخراج و اظهار کرد: غیبت فیزیکی دلیل بر نداشتن مسئولیت و نشناختن مقام امام نیست.

وی در تبیین معنای غیبت با اشاره به داستان غیبت حضرت یوسف از برادرانش، همراهی حضرت موسی، حضرت خضر و غیبت سایر انبیا به‌عنوان نمونه‌های مختلفی از حجت‌های غایت عصر خویش عنوان کرد: مسئولیت اصلی حجت خدا در هر زمان مقام خلافت الهی است که خدا در آیه ۵۴ سوره نساء مسئولیت بزرگی با تعبیر «ملک عظیم» به ایشان داده؛ یعنی امام فرمانروایی فراگیری در عالم دارد که فقط مربوط به انسان‌ها و هدایت آنها نیست؛ بلکه درباره همه موجودات و عالمیان فرمانروایی او فراگیر بوده تا اداره عالم را به اذن و امر خدا بر عهده گیرد و بر این اساس فرمان بری و فرمان‌برداری همه مخلوقات از اوامری واجب و مسلم است.

این استاد دانشگاه افزود: از لوازم اداره عالم، داشتن دانش و آگاهی نسبت به همه جزئیات عالم حتی سرنوشت‌ها، میزان روزی‌ها و مرگ‌ومیر‌ها و زمان اتفاق افتادن همه وقایع است.

دزفولی با استناد به تفسیر سوره مبارکه قدر که امام رضا(ع) درباره آن فرمودند: بهترین سوره برای احتجاج با مخالفان و دشمنان ما سوره قدر است، گفت: اینکه در شب قدر همه ملائکه به همراه روح‌القدس بر امام هر زمانی نازل می‌شوند، تقدیرات را به او منتقل می‌کنند و آگاهی الهی به او داده می‌شود حاکی از مقام علمی خاص امام بوده یعنی پس از اعطای فرمانروایی عالم، لوازم آن هم به امام داده شده و امام قادر است با داشتن این دانش، جهان هستی را اداره کند.

وی عنوان کرد: بر اساس مطالب یاد شده غایب بودن ظاهری امام منافاتی با اجرای مسئولیت‌ها و تدابیر عالم نخواهد داشت و امام به بهترین شکل می‌تواند عالم را اداره کند؛ اگرچه این نحوه مدیریت از نگاه ما پنهان باشد.

به گزارش آنا، مطالب ارائه شده در این جلسه با استقبال فراوانی از طرف استادان مواجه، مباحث به گفت‌وگو و چالش علمی کشیده و نکات مهمی ردوبدل شد به‌طوری که استادان خواستار ادامه این جلسات و دانش‌افزایی و آگاهی بخشی درباره جزئیات امامت حضرت حتی در دوران غیبت و بسنده نکردن به معرفی امام زمان فقط در دوران پس از ظهور تأکید داشته و درخواست داشتند که این مطالب به‌صورت دوره‌ای به گفتگو و بحث علمی و آکادمیک گذاشته شود.