چالش علمی این روزهای خانواده های ایران و جهان؛ چطور می توانم مدال طلای المپیک بگیرم؟

به گزارش خبرنگار ورزشی خبرگزاری علم و فناوری آنا، رویدادهای ورزشی نظیر المپیک ها، جام های جهانی، جام ملت ها، جام های قاره ای باشگاهی در رشته های گوناگون و ... ویژگی های بسیار زیادی دارند. از جمله می توانند نمایشگاهی برای عرضه «تحولات» ملل مختلف در رشته های ورزشی باشند. همینطور باعث ظهور حس بالندگی و یکپارچگی مردم کشورها بوده، در عین حال شور و نشاط را در سطوح مختلف ایجادکنند. 

اینگونه آوردگاه ها، حتی از بعد« اقتصادی» نیز برای سرزمینی که میزبانی انجام می دهد، می تواند باعث گشایش و سود باشد.بگذریم که قدرت های ورزشی نیز از حضور در چنین فستیوال هایی، نفع مالی بسیاری می برند. اگر قرارباشد فواید این رویدادها را یک به یک شمارش کنیم، به طور قطع بسیار زیاد خواهندبود. اما در کنار همه آنچه به عنوان موارد مثبت این جلوه های ورزشی برشمرده می شود، یک مورد بسیار حائز اهمیت هم وجود دارد که آن، «ایجاد انگیزه» در مردم، ترغیب و تشویق کردن آنها به ورزش به صورت کلی و بعد حتی در ساختاری جدی، پرداختن به این مقوله به صورت حرفه ای است؛ این که مردم سراسر عالم با دیدن، تشویق کردن، همینطور به هیجان رسیدن و لذت بردن از «درخشش» قهرمانان رشته های مختلف کشور خود در جایی مثل «المپیک پاریس 2024» انگیزه ورزش کردن بگیرند و حتی اعضای کوچکتر خانواده خویش را در «مسیری صحیح» برای «قهرمان شدن» و «المپین بودن » قراردهند. 

*حکایت قهرمان شدن به خاطر بازی های پاریس 

با توجه به نکته مهم یادشده، در خلال برگزاری مسابقات «المپیک 2024» از همه نقاط دنیا، اخبار و گزارش های به دست رسید که از ایجاد «شور» و «انگیزه » برای قهرمان شدن و در نهایت به المپیک رفتن و برای سرزمین خود افتخارآفریدن، حکایت داشت. 

«آلبرتو فیگورئرا»، استاد باسابقه و قدیمی روانشناسی دانشگاه ملبورن استرالیا می گوید: « سال هاست در استرالیا زندگی و کار می کنم. در مورد دیگر کشورهای جهان، اکنون اطلاعی در دست ندارم اما بر اساس سال ها تجربه شغلی، می توانم حدس بزنم در روزهای که رویداد المپیک پاریس برگزارشد، اتفاق مشابهی برای خانواده ها مثل آنچه برای ما در استرالیا رخ داده بوجود آمد. این که خانواده ها حالا به لطف برگزاری مسابقات المپیک، خود را با چالش بوجود آمدن انگیزه و قهرمان المپیکی شدن فرزندان خویش، روبرو می بینند.» 

طبق آنچه در روزنامه هرالد انتشاریافت، این چهره برجسته علمی و دانشگاهی که در عرصه روانشناسی ورزشی، تحقیق و تحصیل کرده و صاحب نظر است، افزود: «می توانم به طور قاطع ادعاکنم که به من و همکارانم در اینجا، موارد بیشماری از مراجعات در روزهای برگزاری المپیک پاریس وجودداشته که پدر و مادران، ذوق زده و خوشحال با دیدن ما اظهارکردند فرزند دختر یا پسرشان، تحت تاثیر تماشای بازی ها مصمم شده ، ورزشکار بشوند تا مدال بگیرند و باعث به اهتزازدرآمدن پرچم کشورشان شوند. حتی اشک شوق بریزند که برای سرزمین شان افتخار آفریده و عاملی برای سرافرازی باشند.» 

*تحقق رویای المپیکی شدن 

به اعتقاد این چهره نامی دانشگاهی و علمی، حالا مسابقاتی مثل المپیک پاریس، می تواند شروع «تحقق رویای المپیکی شدن» و کسب مدال طلا برای خیلی ها باشد. به همین خاطر اگر والدین در استرالیا یا دیگر ممالک ، با چنین چالش، اتفاق لذت بخش و ارزشمندی مواجه شدند، چگونه در مقام حمایت از فرزند خود برآیند و به چه نکات ریز اما مهمی در این پروسه طولانی توجه کنند. در همین کشور عزیزمان ایران، با اطمینان می توان اظهارکرد بسیاری از دختران و پسران با دیدن نمایش های قدرتمندانه ناهید کیانی و آرین سلیمی در تکواندوی المپیک انگیزه ورزش قهرمانی را پیداکرده اند. 

یا جوانان زیادی از عملکرد برخی قهرمانان رشته کشتی کشورمان الهام گرفتند؛ حتی با دیدن موفقیت قهرمانان خارجی در رشته های ورزشی دیگر مثل دوومیدانی، شنا، شیرجه و ... به فکر روی آوردن به این ورزش ها برای افتخارآفرینی در آینده افتادند. پس سئوالی که در اینجا مطرح می شود این است که چنین علاقمندانی را در ایران و کشورهای دیگر «چگونه» به سمت و سوی «المپین شدن» و « قهرمانی» هدایت کنیم؟ 

فیگوئراس، این استاد برجسته و خبره ورزشی استرالیا 5 نکته مهم علمی را در این زمینه چنین عنوان می کند: 

*یک:ورزش فقط برنده شدن نیست! 

مدال ها، فینال ها و جشن های المپیک همگی بسیار هیجان انگیز هستند. وقتی کودکان مسابقات المپیک را تماشامی کنند،شمگیر تکنیکی و روحی آنها شدند. در واقع شما به عنوان یکی از والدین، باید در نظر داشته باشید که «توصیه ها» را به مربیان فرزند خویش بسپارید و بدون توجه به نتایج، حتی از دستاوردهای به ظاهر کوچک و جزیی، تعریف کنید تا دختر یا پسر شما ، درک کند فقط برای موفقیت های ورزشی بزرگ مورد حمایت و تشویق نیست.قهرمانان را به مثابه چهره های معروف عرصه های مثل هنر می بینند. اما میدان ورزش، گستردگی بیشتری دارد. 

اگر همراه فرزندتان در حال تماشای مسابقات المپیک یا تورنمنت های ورزشی دیگر هستید، به عنوان بزرگتر خانواده تلاش کنید به «زبانی ساده» به او این نکته را ابتدا تفهیم کنید که ورزشکار در اصل کسی نیست که کارش فقط گرفتن «مدال» باشد. بلکه ابتدا باید یک انسان واقعی باشد که همانند دیگران در بخش های دیگر جامعه، برای بهتر شدن و پیشرفت، باید تلاش کند. این که به بهترین حد توانایی و استعداد خویش برسد. حتی وقتی می بینید که ورزشکاری دوران سخت مصدومیت را پشت سرگذاشته و باقدرت به میدان ورزش و عرصه رقابت بازگشته، به او بفهمانید که خود همین کار، یعنی «ناامید نشدن » و «مجددا تلاش کردن» رفتاری پسندیده، ارزشمند و مهم است. 

حتی اگر کمی دقت کنید، وقتی ورزشکاران در المپیک و در پایان یک دوره مسابقه، همدیگر و حتی رقیب را مورد حمایت قرار می دهند و تشویق می کنند، در اصل به کودک خود یادداده اید که این رفتار، بر هر چیزی در مسیر قهرمان شدن اولویت دارد. با چنین کارهای در اصل شما به دختر یا پسر کوچک خود که سرشار از انگیزه برای ورزشکارشدن است، می گویید که چگونه ورزش می تواند وسیله خوبی برای «غلبه بر سختی ها» ، «انجام بهترین کارهای نیک» و «اهمیت دادن به سایر رقبا» به جای «خوددیدن» و «خود قهرمان شدن» باشد. بعد حتی می توانید نقل کنید که کسب مدال المپیک، دستاوردی راحت و ساده نیست. چرا که در همین دوره در پاریس، 10500 ورزشکار از سراسر دنیا برای کسب 329 مدال طلا در 32 رشته ورزشی رقابت سخت و فشرده کردند. فرزند شما با ضرب و تقسیم کردن، به مرور متوجه می شود تنها 3 درصد ورزشکاران شرکت کننده، شانس گرفتن مدال طلا داشته اند. 

*دو:پالس های کودکان را جدی بگیرید! 

به طور کلی در ورزش برای دست یابی به مدارج عالی قهرمانی، فرض کلی بر این است که ورزشکار از سنین کم شروع کند. این می تواند یک اتفاق خوب و ارزشمند در این مسیر طولانی و پراز چالش باشد. در کنار مساله سن به عنوان پدر و مادر فرزند خود، باید آنقدر «شناخت» از روحیات ، توانایی های جسمی و ذهنی اش داشته باشید تا متوجه شوید آیا واقعا کودک شما ، آماده ورود به میدان سخت و طاقت فرسای آموزش ها و تمرینات در رشته مورد علاقه اش است یا خیر؟ در این زمینه بهتر است کمی مطالعه کنید. بدانید ورزشکاری مثل «سیمون بایلز» ، دارنده مدال طلای آمریکا، شش ساله بوده که والدین اش «پالس قوی» ورزشکارشدن را می گیرند و او را به ژیمناستیک می برند. 

یا «آرماند دوپلانتیس»، رکوردار سوئدی پرش با نیزه در سه سالگی، تلاش می کند نیزه را در دست بگیرد و پرش کند. با این حال مواردی دیگر هم به ثبت رسیده است. طبق تحقیق و مطالعه ای که در سال 2023 روی 2838 ورزشکار از ادوار گذشته المپیک صورت گرفته، مشخص شده همه آنها از سن کم شروع نکرده اند و در مواردی میانگین سنی آنها 10.6 سالگی بوده است. 

*سه:وضعیت توان جسمانی فرزند خود را درنظر گیرید! 

در نظر داشته باشید هیچ کودکی در سراسر جهان، شرایطی مشابه یکدیگر از نظر قوای جسمانی ندارد. پس در کنار دریافت قوی ترین پالس ورزشکارشدن از طرف او، وضعیت جسمانی اش را نیز مورد بررسی قرارداده و از متخصص برای این منظور کمک گیرید. چرا که طبق مطالعه ای در سال 2015 کودکان علاقمند بسیاری به ورزش در نقاط مختلف دنیا بوده اند که بی توجه به شرایط جسمانی خود، بسیار زود وارد مدار ورزشکار شدن قرارگرفتند و دچار آسیب های جدی شدند که حتی منجر به خروج زودهنگام آنها نیز شد. 

*چهار:ترغیب و تشویق به ورزش به طور غیرمستقیم 

اگر می بینید با تماشای مسابقات المپیک ، اولین جرقه ها در فرزندتان برای قهرمان شدن زده شده است، می توانید حتی به صورت غیرمستقیم او را بیش از پیش تشویق کرده و میل و انگیزه اش را افزایش دهید. برای این منظور کافی است خود و همسرتان به ورزش بپردازید تا به او بفهمانید پایه و اساس این حرکت، ابتدا سعی برای سالم و بانشاط بودن است و بعد به تدریج شکل جدی و فرم قهرمانی به خود می گیرد. 

طبق مطالعه ای که در سال 2005 توسط دانشگاه هاروارد انجام گرفت، ورزشکاران نخبه زیادی از رشته های هاکی روی چمن، هندبال و بسکتبال از ورزش پدر و مادرشان ، الگو و الهام گرفتند و ترغیب به کار جدی و بهتر شدند. 

*پنج:ورزش برای فرزندتان باید لذت بخش باشد 

یک توصیه اکید و علمی به والدین این است اگر فرزند شما، پالس قوی داد و جریان «قهرمانی» آغازشد، تلاش کنید در همه حال و مراحل مختلف، با حمایت های خود، ورزش او را لذت بخش و مثبت نگه دارید. طبق مطالعه ای که توسط دانشگاه مینه سوتا در سال 2016 صورت گرفت، پدران کودکانی که خود فوتبال بازی می کردند، بدون آنکه فرزند خویش را مورد قضاوت و ارزیابی قراردهند، با تشویق های خود و افزایش دادن میل و انگیزه کودک خود، باعث پیشرفت  چشمگیر تکنیکی و روحی آنها شدند.

در واقع شما به عنوان یکی از والدین، باید در نظر داشته باشید که «توصیه ها» را به مربیان فرزند خویش بسپارید و بدون توجه به نتایج، حتی از دستاوردهای به ظاهر کوچک و جزیی، تعریف کنید تا دختر یا پسر شما ، درک کند فقط برای موفقیت های ورزشی بزرگ مورد حمایت و تشویق نیست.