از فیلم پارو زدن و بارفیکس تا تراژدی فینال ؛همه آن چیزی که برای حسن یزدانی اتفاق افتاد

به گزارش خبرنگار ورزشی خبرگزاری علم و فناوری آنا، تا پیش از این تصور بر این بود که دیوید تیلور نباشد، حسن یزدانی قهرمان خواهد شد، اما در پاریس تیلور نبود، باز هم یزدانی قهرمان نشد. این بار یک داغستانی، طلا را از او گرفت تا تمام رکوردهایی که دیشب در آستانه شکستن بود، شکسته نشود. حسن یزدانی می‌توانست اولین دوطلایی تاریخ کشتی ایران در ادوار المپیک شود، او می‌توانست از هادی ساعی و حسین رضازاده که به ترتیب با دو طلا و یک برنز؛ و دو طلا در تاریخ ورزش ایران رکورددار بودند، بگذرد.

حسن رکورد جهان پهلوان تختی را هم می‌توانست پشت سر بگذارد که طلای المپیک 1956 ملبورن و دو نقره المپیک‌های 1952 هلسینکی و 1960 رم را در کارنامه داشت، اما هیچ کدام اینها اتفاق نیفتاد و صرفا با نقره‌ای که شب گذشته گرفت، با آقاتختی هم رده ماند. تنها چیزی که اتفاق افتاد و با فینالیست شدنش قطعی هم بود، ثبت دهمین مدال در کارنامه ورزشی او بود. کشتی‌گیری که از مسابقات جهانی 2015 لس‌آنجلس عضو تیم ملی بزرگسالان بوده و هیچ میدانی را بدون مدال ترک نکرده است.

اگر بر فرض، این آخرین میدان او بوده باشد که با نقره همراه شد، مانند میدان اولش خواهد شد. اولین و آخرین مدالش نقره خواهد بود! البته که همچنان بعید به نظر می‌رسد او قید رکورد تعداد مدال‌هایش را بزند، خصوصا آنکه اگر اولویتش طلا نباشد، کسب مدال در وزن بالاتر می‌تواند باز هم اتفاق بیافتد. اما حسن یزدانی چطور خودش را به پاریس رساند؟ او سال گذشته بدترین فینال ممکن را مقابل دیوید تیلور آمریکایی تجربه کرد و با ضربه فنی مغلوبش شد تا از 6 مصاف با حریف سرشناسش، پنجمین شکست هم در کارنامه‌اش ثبت شود. خیلی‌ها بر این باور بودند که وقت خداحافظی فرا رسیده، اما او چنین اعتقادی نداشت. به بازی‌های آسیایی رفت و به راحتی طلای این رقابت‌ها را گرفت. به خانه بازگشت و مراسم عروسی‌اش را برگزار کرد و پس از آن کتفش را جراحی کرد.

گفته می‌شد پزشکش را خودش انتخاب کرده، حتی کارهای پس از جراحی و دوران نقاهت هم همه با مدیریت خودش دنبال شد، او که سابقه چالش‌های بزرگ با رئیس فدراسیون کشتی را کم نداشته است. بعد از آنکه پدر حسن یزدانی در بازگشت تیم ملی از مسابقات جهانی 2022 بلگراد، باخت پسرش را گردن علیرضا دبیر انداخت، مشخصا فدراسیون خواست حسن یزدانی خودش همه کارهایش را درخصوص درمان پیش ببرد و صرفا در این مسیر او را حمایت کرد تا بعدا بار دیگر حرف و حدیثی در این رابطه پیش نیاید. برای او در چرخه انتخابی تیم ملی هم شرایط ویژه‌ای در نظر گرفته شد، درحالیکه در اوزانی که سهمیه المپیک را در بلگراد گرفته بودیم، زمستان سال گذشته در اولین مسابقه رنک‌دار اتحادیه جهانی در زاگرب، تکلیف ملی‌پوش شدن رحمان عموزاد و امیرحسین زارع با عبور از حریفان مستقیم‌شان عباس ابراهیم‌زاده و امیررضا معصومی مشخص شده بود اما به حسن یزدانی این فرصت داده شد که هر زمان توان کشتی گرفتن را پیدا کرد، به چرخه بازگردد.

در غیاب او، کامران قاسم‌پور کارش را در چرخه المپیک در وزن 97 کیلوگرم استارت زد و هادی وفایی‌پور هم با شکست علی سوادکوهی در فینال مسابقات کشوری، در مسابقات قهرمانی آسیا رفت و آنجا با نمایشی ضعیف مقابل عظمت دولتببیکوف انتظارات را برآورده نکرد. حسن یزدانی از اردیبهشت ماه رسما به تشک برگشت، هرچند برخی می‌گفتند او از فروردین ماه تمریناتش روی تشک را شروع کرده، فیلم‌هایی از پارو زدن او و بارفیکسش در فضای مجازی منتشر شد که مشخص می‌کرد کتفش هیچ مشکلی ندارد. آنهایی که ورزش قهرمانی کار کرده‌اند، می‌دانند زدن بارفیکس و پارو زدن، جزو کارهایی است که به قدرت کتف زیادی نیاز دارد.

یک اتفاق ویژه هم این وسط انگیزه حسن یزدانی را بیشتر کرد: شکست دیوید تیلور در انتخابی آمریکا. حذف او، یعنی بزرگ‌ترین مانع قهرمانی حسن یزدانی از سر راه او در المپیک سومش برداشته شده است. بنابراین نظر کادرفنی هم بعد از این اتفاق کاملا به او برگشت، درحالیکه پیش از آن، صحبت از کامران قاسم‌پور هم در میان بود. محسن کاوه در برنامه تلویزیونی صراحتا عنوان کرد که حسن یزدانی همین حالا هم ملی‌پوش 86 کیلوگرم است و فقط باید به تورنمنت مجارستان برود تا وضعیت کتفش محک زده شود، قاسم‌پور از ابتدا آلترناتیو اوست! یزدانی بدون هیچ مشکلی، در مجارستان طلا گرفت. نه کتفش درد می‌کرد و نه کارایی کتفش کم شده بود. با همین طلا حضورش در المپیک را قطعی کرد و در روز اول مسابقات هم، بدون آنکه اثری از درد و جراحی روی کتفش نمایان باشد، حریفانش از استرالیا، یونان و سن‌مارینو را برد که البته در مقایسه با کشتی‌گیر روسی‌الاصل فینالش، بسیار حریفان ساده‌تری بودند. در فینال اما از همان ابتدا، کتفش درد می‌کرد و بعدا عنوان شد که تمام شب روی دستش یخ گذاشته شده است. سوالات و ابهامات در این خصوص بسیار است.

تنها چیزی که فعلا می‌شود با صراحت آن را نوشت، در سالی که تیلور هم نبود، طلای 86 کیلوگرم به ما نرسید، درحالیکه بعد از شکست حریف آمریکایی، همه نسبت به کسب آن و دو طلایی شدن کشتی بسیار امیدوار شده بودند.