بداقبالی تلویزیون‌های قابل‌حمل| گران‌قیمت‌های بی‌فایده!
خبرگزاری علم‌وفناوری آنا- هدا عربشاهی: سال ۱۹۶۰ اولین تلویزیون قابل‌حمل به بازار راه یافت و پس‌از آن، تولید این‌دست تلویزیون‌های کوچک قوت گرفت. اما باوجود مدل‌های متنوعی که این دستگاه‌ها داشتند و باوجوداینکه حتی بسیاری از آنها رادیو و تلویزیون یکپارچه بودند هرگز با آن استقبالی که از رادیوهای جیبی شد مواجه نشدند. امروزه هم نمونه‌های مختلفی از تلویزیون‌های قابل‌حمل دیجیتال وجود دارد که باوجود تلفن‌های همراه هوشمند و استفاده از برنامک‌ها و درگاه‌های اینترنتی پخش زنده برنامه‌های تلویزیونی، مورد توجه نیستند. می‌توان گفت که تلویزیون قابل‌حمل نمونه‌ای از فناوری‌ای است که علی‌رغم موفقیت در تولید، از اقبال عمومی برخوردار نشد و از این‌نظر نافرجام ماند.
***
اولین تلویزیون واقعا قابل حمل جهان TV8-301h محصول شرکت ژاپنی سونی بود. تا قبل‌از این مدل، تلویزیون‌های کوچک دیگری هم وجود داشتند که امکان حمل‌شان وجود داشت اما برای جابه‌جاکردن این تلویزیون‌ها به فردی قوی نیاز بود. اما با عرضه TV8-301h، این دستاورد سونی به‌دلیل برتری‌ای که در فناوری تلویزیون ترانزیستوری داشت توانست در سراسر جهان به رسمیت شناخته شود. اما باوجود ظاهری زیبا و حمل آسان نتوانست به فروش تلویزیون‌های جدید ترانزیستوری کمک کند. زیرا زمانی‌که عرضه تجاری این دستگاه در سال ۱۹۶۰ آغاز شد تلویزیون هنوز کالایی تجملاتی برای خانواده‌های معمولی محسوب می‌شد و باتوجه به قیمت بالای آن، اکثر مردم تلویزیون رومیزی بزرگ را کاربردی‌تر از یک مدل قابل حمل می‌دانستند. درواقع، اکثر صاحبان اولیه تلویزیون قابل حمل سونی یا بسیار ثروتمند بودند یا در شمار مردم غیرعادی به حساب می‌آمدند، یعنی افرادی که وسواس خریدن کالاهای الکترونیکی جدید را دارند. به‌این‌ترتیب، TV8-301 باوجوداینکه از آخرین فناوری ترانزیستور استفاده می‌کرد در سال ۱۹۶۰ اساسا به محصولی غیرقابل اعتماد تبدیل شد و با استقبال عمومی مواجه نشد. اما دوسال بعد، سونی مدل کوچک‌تری را باعنوان TV5-303 به بازار آمریکا معرفی کرد که در عصر مصرف‌گرایی آمریکایی به موفقیت بزرگ اما کوتاه‌مدتی بین مصرف‌کنندگان تبدیل شد.
چرا تلویزیون‌های قابل‌حمل موفق نبودند؟
تلویزیون‌های قابل‌حمل کوچک آنالوگ قدیمی، طراحی جذاب و خیره‌کننده‌ای داشتند و به‌عنوان کالایی متفاوت توجه مردم را جلب می‌کردند. اما نواقصی داشتند که تا عرضه تلویزیون‌های دیجیتال امکان رفع‌شان وجود نداشت. اولین نقص این تلویزیون‌ها مشکل آنتن بود. آنتن این تلویزیون‌ها شبیه آنتن رادیوهای جیبی و از نوع میله‌ای بود که دریافت تصاویر را با مشکل مواجه می‌کرد و ازآنجاکه مصرف اصلی این تلویزیون‌ها هنگام سفر بود، امکان دریافت بسیاری از شبکه‌های تلویزیونی با این آنتن ضعیف امکان‌پذیر نبود.
دومین مسئله‌ای که در عدم استقبال از این تلویزیون‌ها نقش داشت قیمت بالای این محصول بود. برای‌مثال، در شماره فوریه ۱۹۶۶ مجله Popular Mechanics مقاله‌ای به عرضه تلویزیون جیبی تمام مسطح جدیدی محصول شرکت اینترتل در لس‌آنجلس اختصاص یافت که به اعتقاد نویسنده مطلب: «نه‌فقط گفته می‌شود رنگی است، که از هر دو طرف هم قابل مشاهده است!» نکته جالب در این دستگاه این بود که صفحه نمایشگر یک‌سوی آن، رنگی و نمایشگر سوی دیگر سیاه‌وسفید بود. هر دو تلویزیون ۶ اینچ بودند و این دستگاه با قیمت ۱۵۰ تا ۲۰۰ دلار عرضه می‌شد که قیمت بسیار بالایی بود. برای درک بهتر قیمت بالای آن، ذکر این نکته کافی است که ۲۰۰ دلار در سال ۱۹۶۶ معادل ۱۹۳۰ دلار در سال ۲۰۲۴ است. این‌درحالی‌است که تلویزیون‌های ۶ اینچی جیبی دیجیتال امروزی قیمتی بین ۵۵ تا ۲۰۰ دلار دارند.
نقص دیگر این تلویزیون‌ها مصرف بالای باتری بود. اکثر این دستگاه‌ها بین ۲ تا ۴ باتری خشک سایز بزرگ را درمدت کوتاهی مصرف می‌کردند و بنابراین، برای استفاده از این تلویزیون‌های قابل‌حمل طی مسافرت به تعداد زیادی باتری نیاز بود.
گجت دیوانه!
سال ۲۰۱۰ گجتی عرضه شد که به اعتقاد خبرنگاران حوزه فناوری‌های کوچک مصرفی، در شمار بی‌مصرف‌ترین گجت‌ها جای داشت. این دستگاه «کلاه تلویزیون‌دار» (TV HAT) نام دارد که درواقع، یک کلاه بیسبال با لبه بسیار بلند است که از انتهایش یک «سینمای خصوصی شخصی» آویزان شده است! انتهای این کلاه پرده کوچکی قرار گرفته که کاربر زیر تابش نور خورشید یا در تاریکی شب برای ممانعت از ایجاد مزاحمت برای دیگر افرادی که در اتاق هستند می‌تواند از آن برای تاریک‌کردن میدان دیدش استفاده کند و تلویزیون تماشا کند. قیمت این دستگاه ۳۰ دلار است و دارای یک صفحه نمایشگر با بزرگنمایی ۲.۵ برابر است.
منتقدان این دستگاه معتقدند کسی که حاضر است از این دستگاه استفاده کند به‌حتم یا دیوانه است یا در بهترین حالت آدمی عجیب‌وغریب و ترسناک است. زیرا این دستگاه به‌گونه‌ای طراحی شده که به‌خصوص اگر کاربر در اماکن عمومی از آن استفاده کند کاملا دربرابر دنیای بیرون کور و کر و درنتیجه در مقابل خطرات احتمالی محیط پیرامونش کاملا بی‌اطلاع می‌شود.
انتهای پیام/