این تیم با کمک خودآرایی، پروتئین‌ها را تبدیل به ساختارهای میکرومقیاس کردند که توانایی حمل پپتیدها را به صورت طولانی مدت دارند.
این فناوری که به صورت پتنتی به ثبت رسیده است، برای تولید گرانول‌های زیستی به کار گرفته می‌شود. این گرانول‌ها، عملکردی شبیه به سیستم غدد درون‌ریز انسان دادند. از نظر آرایش مولکولی، این ساختار از برهمکنش یونی فلز روی (Zn) با یک دامنه غنی از هیستیدین تشکیل شده است. هیستیدین یک اسید آمینه مهم در بدن انسان است.
این میکروماده جدیدی که دانشمندان ایجاد کرده‌اند از زنجیره‌های پلی پپتیدی تشکیل شده است، زنجیره‌هایی که به عنوان نانوذرات زیست‌فعال و کاربردی در دسترسی هستند و می‌توانند محتویات خود را برای از بین بردن سلول‌های سرطانی رهاسازی کنند.
این گروه تحقیقاتی برای بررسی عملکرد این ساختار مولکولی آن را مورد تجزیه و تحلیل قرار داده و دینامیک ترشح آن را، هم در شرایط آزمایشگاهی و هم در داخل بدن مطالعه کردند. در یک مدل حیوانی مبتلا به سرطان کولورکتال CXCR۴+، این سامانه در تجویز زیرپوستی، تجمع پروتئینی بالایی را در بافت تومور نشان داد.
آنتونیو ویلاوره، استاد گروه ژنتیک و میکروبیولوژی دانشگاه آلاباما می‌گوید: « این نکته حائز اهمیت است که این تجمع نسبت به زمانی که پروتئین در خون تزریق می‌شود، کارآمدتر است. این فناوری یک روش جدید برای اطمینان از سطح بالای دارو در محل مورد نظر و اثربخشی بالینی بهتر است، بنابراین از تجویز مکرر داخل وریدی جلوگیری می‌کند و با این کار عوارض جانبی دارو به حداقل می‌رسد.