نیلوفر لاری‌پور: با انتشار مکتوب ترانه موافق نیستم/ شهرت‌طلبی و درآمدزایی پای خیلی‌ها را به ترانه‌سرایی باز کرده
نیلوفر لاری‌پور –ترانه‌سرا و شاعر- در گفت‌وگو با خبرنگار فرهنگی آنا، از آغاز به کار کارگاه ترانه‌اش در تابستان خبر داد و گفت: «در ادامه همکاری‌هایم با کارگاه آوید، با آغاز تابستان کارگاه ترانه خود را آغاز خواهم کرد. البته من خودم باید شاگردهای این کارگاه را انتخاب کنم و به همین خاطر قرار است این کار در جلسه اول کارگاه و از بین متقاضیان انجام شود که احتمالا به انتخاب 10 نفر خواهد انجامید.»
وی درباره گزینش هنرجویان خود توضیح داد: «واقعیت این است که اکثر فعالان در حوزه ترانه، آثار بسیار ضعیفی دارند و من معتقدم ترانه و شعر را نمی‌شود از الف تا ی یاد داد؛ بلکه باید هنرجویان از سطح قابل قبولی برخوردار باشند تا بشود در کارگاه برخی ظرافت‌ها و تکنیک‌هایی را که ممکن است به این زودی‌ها یاد نگیرند، زودتر یاد داد.»
لاری‌پور با انتقاد از نزول شأن ترانه‌سرایی به دلیل انتشار آثار ضعیف، اظهار داشت: «واقعیت این است که در سال‌های اخیر شهرت‌طلبی و درآمدزایی پای خیلی‌ها را به ترانه‌سرایی باز کرده است و متاسفانه ضعف‌های اساسی در آثار، باعث شده سطح ترانه‌سرایی در اذهان عمومی، نزول کند.»
وی ادامه داد: «یکی از عواملی که به ایجاد این وضعیت کمک کرده، فعال شدن بخش انتشار ترانه در برخی از مراکز نشر است. راستش من اصلا با انتشار مکتوب ترانه موافق نیستم. خصوصا که انتشار مجموعه ترانه باعث می‌شود مشکلات ترانه‌های ضعیف (که عمدتا هم ضعیف هستند) برهنه‌تر دیده شوند و این مساله روی نگاه جامعه به ترانه، تاثیر گذاشته است.»
این ترانهسرای باتجربه ضمن بیان این مطلب که این مسائل باعث شده گاهی عنوان کردن اینکه ترانه‌سراست، با اکراه و خجالت اتفاق بیفتد، افزود:« به اعتقاد من ترانه، گونه‌ای شفاهی از ادبیات است و وقتی ابیات محاوره به صورت مکتوب منتشر می‌شوند، مشکلاتی ایجاد می‌شود.»
لاری‌پور که مجموعه شعر‌های سپیدش اخیرا با نام «من یهودا نبودم» در نمایشگاه کتاب رونمایی شد، گفت: «از طرف دیگر در انتشار مکتوب ترانه، به معنای بی‌استفاده ماند از امکان صدای خواننده، ملودی و... است. بنابراین تنها ترانه‌هایی که صرف‌نظر از این قابلیت‌ها، شعریت لازم برای انتشار را دارند، شایسته انتشار هستند. تعداد این مجموعه‌ها واقعا کم است و انتشار گسترده ترانه‌های فاقد شعریت، متاسفانه در اذهان عمومی ترانه‌سرایی را به کاری سخیف و فاقد ارزش ادبی تبدیل کرده است.»
سراینده مجموعه‌هایی مانند «گندم و سیب و دروغ» و «زیبای اساطیری» درباره موقعیت ترانه در دایره شعریت توضیح داد: «بدون ترانه، زیرمجموعه شعر است؛ یعنی باید فاکتورهای شعر را داشته باشد. علاوه بر اینکه ترانه باید دارای فاکتورهای دیگری مانند زبان روان و خوش‌خوان، قابل فهم بودن برای مردم، قابل حفظ شدن، قابل آهنگ‌سازی و ملودی‌گذاری و... نیز باشد.»
لاری‌پور در ادامه این گفت‌وگو، ضمن اشاره به برگزاری کارگاه نویسندگی‌اش با همکاری موسسه «کتاب آوا» در تابستان، درباره وضعیت هم‌کاری‌اش با دنیای موسیقی گفت: «من همچنان ممنوع‌الفعالیت هستم و آثار من در آلبوم‌های موسیقایی محقق نمی‌شود. حتی ترانه‌ای که در آلبوم محسن نیک‌بخت داشتم و بعد از سه سال به بازار آمده، با اسم نیلوفر تهرانی منتشر شده است. البته پسوند فامیلی من، تهران‌فر است اما به نوعی می‌شود گفت نیلوفر تهرانی، به عنوان اسم مستعار مورد استفاده قرار گرفته.»
انتهای پیام/