حسگرها برای بهبود کیفیت زندگی مبتلایان به پارکینسون به کمک می‌آیند

به گزارش خبرگزاری آنا به نقل از Gizmodo، پژوهشگران این طرح چارچوب سخت‌افزاری و نرم‌افزاری متشکل از یک حسگر کوچک، یک گوشی تلفن هوشمند و یک هدفون طراحی کرده‌اند. این چارچوب در یک آزمایشگاه الکترونیکی در بارسلون طراحی و ساخته شده است.

حسگر، داده‌های مربوط به حرکات بیمار را ثبت و علائم را شناسایی می‌کند. وقتی بیمار دچار مشکل هماهنگی در اعضای بدنش می‌شود، محرک صوتی، به طور خودکار به او کمک می‌کند که درست راه برود و مسیر حرکتش را حفظ کند. این اطلاعات به طور همزمان به تلفن هوشمند پزشک فرستاده می‌شود تا داروهای بیمار را بر اساس آخرین تغیرات وضع بیمار تنظیم کند.

انجلس بایس، عصب‌شناس مرکز پزشکی «تکنون» در بارسلون اسپانیا می‌گوید: «این حسگر به ما می‌گوید که بیمار چند ساعت بدون مشکل حرکت می‌کند و چند ساعت مشکل دارد و در این مراحل مختلف بیماری حرکت او چگونه است. می‌توانیم دریابیم که آیا بیمار از بی‌حرکتی کامل رنج می‌برد یا نه و این اختلال چند بار در طول روز رخ می‌دهد. سرعت حرکت او را هم خواهیم فهمید».

وی می‌افزاید: «سیستم به طور خودکار مشکل حرکتی بیمار را تشخیص می‌دهد و محرک سیگنال‌های صوتی را فعال می‌کند تا بیمار

بتواند بهتر راه برود».

بزرگترین چالش، قراردادن مدارهای الکترونیکی و الگوریتم‌های پیچیده درون حسگرهاست که خیلی کوچک هستند.

کارلوس پرز لوپز، مهندس الکترونیک از دانشگاه پلی تکنیک کاتالونیا و از محققان طرح ریمپارک می‌گوید: «درون حسگر، شتاب‌سنجی داریم که شتاب حرکت بیمار را اندازه می‌گیرد. مغناطیس‌سنجی نیز در آن تعبیه شده که مثل قطب‌نما عمل می‌کند و داده‌های مربوط به میدان مغناطیسی را ثبت می‌کند. ابزار ما یک ژیروسکوپ هم دارد که چگونگی حرکت بیمار را در سه محور فضایی ثبت می‌کند. این داده‌ها پس از ثبت با الگوریتم ریاضی آنالیز شده و در آخر می‌توانیم حرکت بیمار را طبقه‌بندی کنیم».

بنابر اولین آزمایش‌ها، این ابزار می‌تواند به بیمار کمک کند بیشتر روی پای خودش بایستد، مستقل عمل کند و کمتر به دیگران نیاز داشته باشد.

پائولا کوئیپسه، پرستار مرکز پزشکی تکنون می‌گوید: «خود بیماران هم برای بهبود این ابزار، توصیه‌هایی دارند. بیشتر بیماران می‌گویند که ترجیح می‌دهند حسگرها کوچکتر باشند. بین زمانی که حسگر ها متوجه مشکلی می‌شوند و زمانی که محرک صوتی فرستاده می‌شود، فاصله‌ای حدود یک دقیقه است. بیماران می‌گویند که ترجیح می‌دهند به جای صدای مترونوم، ریتم‌هایی دریافت کنند که موسیقیایی‌تر باشد».

در حال حاضر، پژوهشگران رویای بلندپروازانه‌تری هم در سر دارند. آنها در نظر دارند با کمک این ابزار میزان داروی بیماران را در زمان واقعی و بسته به نیازهای بدن آنها تنظیم کند .

جوآن کبستانی، مهندس مخابرات و استاد دانشگاه پلی تکنیک کاتالونیا، مسئول هماهنگ کننده پروژه اروپایی ریمپارک می‌گوید: «گام بعدی تبدیل این ابزار به ابزاری کامل پزشکی است، ابزاری که بتواند توان تشخیص پزشکان بالینی را افزایش دهد و در نهایت منجر به تعیین میزان بهتر برای دارو و بهبود وضعیت سلامتی بیمار شود. اما در اروپا ابزارهای پزشکی تابع مقررات و سختی هستند، لذا باید در این جهت بیشتر کار کنیم».